2317LIBER I.
ctum enim, principium, &
prius prædicato eſſe uidetur.
Præterea ſubstantiam nõ eſſe cõtrariã ſubstantiæ dicimus.
Quonã igitur pacto ſubstãtia ex nõ ſubstãtijs, aut nõ ſub-
ſtantia, ſubstãtia prius erit? Quamobrẽ neceſſe eſt eũ, qui
priorem, atq; hanc rationẽ uerã eſſe existimauerit, ſi ambas
ſeruare uoluerit, tertium aliquod cõtrarijs ipſis ſubijcere:
quẽadmodũ dicũt ij, qui ſolã unã quãdã naturã, uniuerſum
aſſerũt eſſe, ut aquã, aut ignẽ, aut mediũ, quod inter hæc col
locarunt. Atq; uidetur ipſum mediũ magis, nam iguis, ter-
ra, aër, et aqua cũ contrarietatibus ſunt annexa. Idcirco nõ
ſine ratione agunt, qui ſubiectũ ipſum aliud ab his faciunt.
Cæterorũ autẽ, quidã aërem ponũt: aër enim minime reſpe
ctu cæterorũ differentias ſenſibiles habet, atq; hunc ſequi-
tur aqua. Verũ enim omnes hoc unũ in figuras contrarias
uertunt, denſitate inquã, raritateq́; : & intenſione, remißio-
né ue: quæ quidẽ exceſſus omnino, defectusq́; ſunt, ut antea
diximus. Hæc etiã opinio uetus quædã eſſe uidetur, in unum
inquam, & exceſſum atq; defectũ, principia rerũ eſſe: at-
tamen nõ eodem modo: ſed priſci, duo quidem agere, unum
autẽ pati dicebant. At posteriorũ quidã econtra unum qui-
dem agere, duo uerò pati potius aſſerunt. Tria igitur
elementa rerum eſſe putare: ex his, & istiuſmodi alijs ani-
maduerſis, uidebitur aliquam rationẽ habere, ſicut antea di
ximus: ſed tribus ponere plura, nullã. Ad patiendum enim,
ſufficiẽs est unũ ipſum. Si uerò quatuor cõtrarijs ſumptis,
duæ contrarietates ponantur, utriſq; ſeorſum alia quædam
natura media ſubijciatur oportet. Quod ſi ex ſeſe uicißim
generare poſſunt, ſuperuacanea nimirùm altera contrarie-
tas erit. Et inſuper fieri nequit, ut primæ contrarietates
ſint plures: ſubstantia nanque unum quoddã eſt genus,
Præterea ſubstantiam nõ eſſe cõtrariã ſubstantiæ dicimus.
Quonã igitur pacto ſubstãtia ex nõ ſubstãtijs, aut nõ ſub-
ſtantia, ſubstãtia prius erit? Quamobrẽ neceſſe eſt eũ, qui
priorem, atq; hanc rationẽ uerã eſſe existimauerit, ſi ambas
ſeruare uoluerit, tertium aliquod cõtrarijs ipſis ſubijcere:
quẽadmodũ dicũt ij, qui ſolã unã quãdã naturã, uniuerſum
aſſerũt eſſe, ut aquã, aut ignẽ, aut mediũ, quod inter hæc col
locarunt. Atq; uidetur ipſum mediũ magis, nam iguis, ter-
ra, aër, et aqua cũ contrarietatibus ſunt annexa. Idcirco nõ
ſine ratione agunt, qui ſubiectũ ipſum aliud ab his faciunt.
Cæterorũ autẽ, quidã aërem ponũt: aër enim minime reſpe
ctu cæterorũ differentias ſenſibiles habet, atq; hunc ſequi-
tur aqua. Verũ enim omnes hoc unũ in figuras contrarias
uertunt, denſitate inquã, raritateq́; : & intenſione, remißio-
né ue: quæ quidẽ exceſſus omnino, defectusq́; ſunt, ut antea
diximus. Hæc etiã opinio uetus quædã eſſe uidetur, in unum
inquam, & exceſſum atq; defectũ, principia rerũ eſſe: at-
tamen nõ eodem modo: ſed priſci, duo quidem agere, unum
autẽ pati dicebant. At posteriorũ quidã econtra unum qui-
dem agere, duo uerò pati potius aſſerunt. Tria igitur
elementa rerum eſſe putare: ex his, & istiuſmodi alijs ani-
maduerſis, uidebitur aliquam rationẽ habere, ſicut antea di
ximus: ſed tribus ponere plura, nullã. Ad patiendum enim,
ſufficiẽs est unũ ipſum. Si uerò quatuor cõtrarijs ſumptis,
duæ contrarietates ponantur, utriſq; ſeorſum alia quædam
natura media ſubijciatur oportet. Quod ſi ex ſeſe uicißim
generare poſſunt, ſuperuacanea nimirùm altera contrarie-
tas erit. Et inſuper fieri nequit, ut primæ contrarietates
ſint plures: ſubstantia nanque unum quoddã eſt genus,