1ac repugnare teipſum tibi; attendi quid foret præcipuè
tuis principiis conſentaneum, & quoniam ſæpè opus
fuit exemplorum illuſtratione, tempus illud ſemper
aſſumpſi iuxta aliquod ex tuis principiis. Tertiò enim
cùm obſeruâtim, quicquid ipſe aduerſus alios deduce
res partem ſecundam non percurri dimidio temporis,
quo primam: id tamen fuiſſe à te aſſumptum, tan
quam veram hypotheſin, qua paralogiſmi Galileum
conuinceres; & non potuiſſe à te aſſumi, niſi reputan
do partem ſecundam percurri dupla velocitate, ſiue
duobus gradibus, nulla agnita diſtinctione inter ma
nentem, & acquiſitum: idcircò, quia ex prima parte
duo faciebas dimidia, quorum prius ad poſterius ean
dem rationem, quam pars prima ad ſecundam tuere
tur; cenſui ſex minuta à te primæ parti attributa ita di
ſtribuenda in hæc duo dimidia, vt priori quatuor, po
ſteriori duo congruerent. Quartò verò cùm viderim
te velle aliunde inferius primæ partis dimidium, & ſe
cundam partem æquali tempore percurri: viſum rursùs
eſt deberi ex te duo minuta illi dimidio, tanquam
trientem temporis parti primæ attributi: quoniam
idem triens deberetur ſimiliter ſecundæ parti, iuxta eam
ratiocinationem, quàm ſuperiùs fuſiuſculè circa arti
culum VIII. ex eo contexui, quód eſſe in fine primæ
partis vnum, in fine ſecundæ duos gradus velocitatis
acquiſitos cenſeres. Quintò proinde, non eſt cur mire
ris ita factum eſſe à me; ſed cur mireris te non vidiſſe id
eſſe cohærens cum principiis tuis, & à me licet admoni
tus, cenſueris tamen diſſimulandum. Nam quod diſ
putàris quidem aduerſus alios, tempus per ſecundam
tuis principiis conſentaneum, & quoniam ſæpè opus
fuit exemplorum illuſtratione, tempus illud ſemper
aſſumpſi iuxta aliquod ex tuis principiis. Tertiò enim
cùm obſeruâtim, quicquid ipſe aduerſus alios deduce
res partem ſecundam non percurri dimidio temporis,
quo primam: id tamen fuiſſe à te aſſumptum, tan
quam veram hypotheſin, qua paralogiſmi Galileum
conuinceres; & non potuiſſe à te aſſumi, niſi reputan
do partem ſecundam percurri dupla velocitate, ſiue
duobus gradibus, nulla agnita diſtinctione inter ma
nentem, & acquiſitum: idcircò, quia ex prima parte
duo faciebas dimidia, quorum prius ad poſterius ean
dem rationem, quam pars prima ad ſecundam tuere
tur; cenſui ſex minuta à te primæ parti attributa ita di
ſtribuenda in hæc duo dimidia, vt priori quatuor, po
ſteriori duo congruerent. Quartò verò cùm viderim
te velle aliunde inferius primæ partis dimidium, & ſe
cundam partem æquali tempore percurri: viſum rursùs
eſt deberi ex te duo minuta illi dimidio, tanquam
trientem temporis parti primæ attributi: quoniam
idem triens deberetur ſimiliter ſecundæ parti, iuxta eam
ratiocinationem, quàm ſuperiùs fuſiuſculè circa arti
culum VIII. ex eo contexui, quód eſſe in fine primæ
partis vnum, in fine ſecundæ duos gradus velocitatis
acquiſitos cenſeres. Quintò proinde, non eſt cur mire
ris ita factum eſſe à me; ſed cur mireris te non vidiſſe id
eſſe cohærens cum principiis tuis, & à me licet admoni
tus, cenſueris tamen diſſimulandum. Nam quod diſ
putàris quidem aduerſus alios, tempus per ſecundam