Gassendi, Pierre, De proportione qua gravia decidentia accelerantur, 1646

List of thumbnails

< >
231
231
232
232
233
233
234
234
235
235
236
236
237
237
238
238
239
239
240
240
< >
page |< < of 360 > >|
    <archimedes>
      <text>
        <body>
          <chap>
            <p type="main">
              <s id="s.001499">
                <pb pagenum="193" xlink:href="028/01/233.jpg"/>
                <emph type="italics"/>
              maior ſit, modò minor: heinc eſt, cur accelerationis ratio à
                <lb/>
              primo spatii percurrendi puncto minùs tutò inchoetur. </s>
              <s id="s.001500">Hæc
                <lb/>
              porrò, ſi cum tuis, ac
                <emph.end type="italics"/>
              G
                <emph type="italics"/>
              alilei decretis minùs fortè conueniant;
                <lb/>
              principiis certè Phyſicis aptè congruunt. </s>
              <s id="s.001501">Sed reliqua breuiùs
                <lb/>
              percurramus.
                <emph.end type="italics"/>
              </s>
            </p>
            <p type="main">
              <s id="s.001502">Peruentum iam eſt ad Phſiycæ tuæ Demonſtratio­
                <lb/>
              nis Concluſionem: quæ quoniam eſt eadem cum ipſo
                <lb/>
              conſequente Propoſitionis, idcircò elicienda fuit vi
                <lb/>
              conſequutionis qua illud dependet ab antecedente.
                <lb/>
              </s>
              <s id="s.001503">Quod porrò notas quæſiiſſe me; quanto, amabò, iure
                <lb/>
              quæſiuii: cùm
                <expan abbr="ſtupendũ">ſtupendum</expan>
              ſit te ab vſque initio definiſſe
                <lb/>
              motum æquabiliter acceleratum, qui æqualibus ſpatiis
                <lb/>
              æqualia celeritatis augmenta acquireret; ac ſpatia illa
                <lb/>
              æqualia ſemper & habuiſſe, & ſic expreſſiſſe per lineas
                <lb/>
              in parteis æqualeis diuiſas, vt eſſet in iis vna prima, vna
                <lb/>
              ſecunda, &c. </s>
              <s id="s.001504">nunc autem rem ſic perturbare, vt pars
                <lb/>
              prima vna æqualium non ſit; vt primum primæ dimi­
                <lb/>
              dium pro nihilo ſit, vt reliquum pro tota ſit: vt motus
                <lb/>
              æquabiliter acceleratus non incipiat, cùm incipit; vt
                <lb/>
              incipiat, poſtquam incepit, & alia id genus, quæ ob­
                <lb/>
              iecta ſunt, quæque repetere iam piget? </s>
              <s id="s.001505">Cùm deduxe­
                <lb/>
              rim verò incommoda varia ex eo, quòd liceat
                <expan abbr="dimi-diũ">dimi­
                  <lb/>
                dium</expan>
              prius in duo alia dimidia ſubdiuidere, & prius iſto­
                <lb/>
              rum in duo alia, & ſic conſequenter: quid tu ad ea om­
                <lb/>
              nia? </s>
              <s id="s.001506">Nempe
                <emph type="italics"/>
              poſſe quidem id dimidium ſubdiuidi: verùm
                <lb/>
              eſſe tandem alicubi ſtandum: cùm diuiſio eſſe infinita non poſ­
                <lb/>
              ſit.
                <emph.end type="italics"/>
              </s>
              <s id="s.001507"> Age itaque peruideamus quid hac reſponſione ef­
                <lb/>
              ficias. </s>
              <s id="s.001508">Dicis
                <emph type="italics"/>
              eſſe tandem alicubi ſtandum, quòd diuiſio eſſe
                <lb/>
              infinita non poßit:
                <emph.end type="italics"/>
              igitur per te licebit non ſtare, quo vſ­
                <lb/>
              que diuiſio finita non erit, ac partes ſupererunt, per </s>
            </p>
          </chap>
        </body>
      </text>
    </archimedes>