23513LIBER I.
compoſitum erit.
Atqui patet, ſi ſimplicia ſint finita, compo
ſitum neceſſariò finitũ eſſe: quod enim ex multitudine fini-
tis, ac magnitudine constat, id & multitudine & magnitu-
dine eſt finitũ: tantũ enim erit, quanta ſunt ea, ex quibus cõ
ponitur, atq; constat. Restat igitur uidere, utrum ſimpli-
cium quippiam corporũ infinitũ magnitudine eſſe poßit,
an hoc fieri nequeat. Atq; prius hoc de primo corpore ui-
ſo, ac pertractato, de reliquis deinceps cõſideremus. Cor-
pus igitur quod uerſatur neceſſariò omne finitum eſſe ex
hiſce patere poteſt: nã ſi corpus quod uerſatur, eſt infinitũ,
infinitæ profectò erunt & rectè lineæ quæ è medio protra
huntur: infinitarũ autẽ interuallum infinitũ etiam eſt. Atq;
interuallum linearum id dico, extra quod nulla magnitudo
tangens lineas ſumi poteſt: hoc igitur infinitum eſſe neceſſe
eſt: finitarũ enim, interuallum ſemper finitũ erit. Fieri præ-
terea poteſt, ut eo maius ſemper ſumatur, quod datum eſt.
Quare eadem ratio eſt & de ſpacio: quemadmodum nume
rum ex eo dicimus infinitũ, quia maximus non eſt. Si igitur
fieri nequit, ut infinito tranſitus fiat, atq; ſi cœlum ſit infi-
tum, interuallum etiam infinitũ eſſe neceſſe eſt, fieri profe-
ctò non poteſt, ut ipſum cœlum uerſetur: at uerſari cœlum
uidemus, rationeq́; iam definiuimus, conuerſionẽ corporis
motionem cuiuſpiam eſſe. Præterea ſi à finito tempore fi-
nitum tempus abstuleris, & reliquum finitum eſſe, princi-
pium´ que habere neceſſe eſt: ſi tempus autem ambulationis
principium habet, & motionis etiam principium eſt: qua-
re & principium magnitudinis eius erit, ſuper qua ambu-
latio fuit: eadem eſt & in cæteris ratio. Sit itaque A B C
linea, altera ex parte infinita qua ipſum eſt C: et rurſus alia
infinita utraq; ex parte, D E: ſi igitur ab A centro,
ſitum neceſſariò finitũ eſſe: quod enim ex multitudine fini-
tis, ac magnitudine constat, id & multitudine & magnitu-
dine eſt finitũ: tantũ enim erit, quanta ſunt ea, ex quibus cõ
ponitur, atq; constat. Restat igitur uidere, utrum ſimpli-
cium quippiam corporũ infinitũ magnitudine eſſe poßit,
an hoc fieri nequeat. Atq; prius hoc de primo corpore ui-
ſo, ac pertractato, de reliquis deinceps cõſideremus. Cor-
pus igitur quod uerſatur neceſſariò omne finitum eſſe ex
hiſce patere poteſt: nã ſi corpus quod uerſatur, eſt infinitũ,
infinitæ profectò erunt & rectè lineæ quæ è medio protra
huntur: infinitarũ autẽ interuallum infinitũ etiam eſt. Atq;
interuallum linearum id dico, extra quod nulla magnitudo
tangens lineas ſumi poteſt: hoc igitur infinitum eſſe neceſſe
eſt: finitarũ enim, interuallum ſemper finitũ erit. Fieri præ-
terea poteſt, ut eo maius ſemper ſumatur, quod datum eſt.
Quare eadem ratio eſt & de ſpacio: quemadmodum nume
rum ex eo dicimus infinitũ, quia maximus non eſt. Si igitur
fieri nequit, ut infinito tranſitus fiat, atq; ſi cœlum ſit infi-
tum, interuallum etiam infinitũ eſſe neceſſe eſt, fieri profe-
ctò non poteſt, ut ipſum cœlum uerſetur: at uerſari cœlum
uidemus, rationeq́; iam definiuimus, conuerſionẽ corporis
motionem cuiuſpiam eſſe. Præterea ſi à finito tempore fi-
nitum tempus abstuleris, & reliquum finitum eſſe, princi-
pium´ que habere neceſſe eſt: ſi tempus autem ambulationis
principium habet, & motionis etiam principium eſt: qua-
re & principium magnitudinis eius erit, ſuper qua ambu-
latio fuit: eadem eſt & in cæteris ratio. Sit itaque A B C
linea, altera ex parte infinita qua ipſum eſt C: et rurſus alia
infinita utraq; ex parte, D E: ſi igitur ab A centro,