23614ARIST. DE COELO
linea A B C deſcribat, lineam ſecans D E, in orbem aliquan
do lata finito in tẽpore erit: totũ enim tẽpus, quo uerſatum
eſt cœlum, finitũ eſt: & id ergo tẽpus finitum eſt, quod eſt
ablatũ, in quo ſecãs linea ferebatur. Erit igitur principiũ
quoddã, quo primũ A B C linea, D E lineã ſecuit: at eſſe nõ
poteſt. Non ergo fieri poteſt, ut infinitũ uerſetur: quare
neq; mundus, ſi infinitus eſſet. Præterea ex his patet etiã fie
rinon poſſe, ut infinitũ motu ſit agitatũ. Sit enim linea A,
quæ propter B lineã feratur, finita, inquam, propter finitã.
Simul igitur A lineã à B, et B ab A abſolutam fore, neceſſe
eſt: quantũ enim alterius altera occupabit, tantum illius et
altera occupabit. Si igitur ambæ in cõtrarium moueantur,
citius abſoluentur: ſin altera propè manentẽ alterã mouea-
tur, tardius, ſi modò eadẽ quod prope illam mouetur celeri
tate feratur. Verùm illud eſt manifestũ, fierinon poſſe, ut
finito in tẽpore quicquã tranſeat infinitũ: tranſibit ergo in
tempore infinito: hoc enim eſt demonstratũ prius, in hiſce
quæ de motu ſunt pertractata. Nihil autem intereſt, finita
prope infinitam feratur, an infinita prope finitã: nam cùm
hæc prope illam mouetur, & illa per hãc tranſire uidetur.
Similiter, & ſi moueatur, & ſi non moueatur: uerùm ſi mo
ueantur ambæ, citius abſoluentur: quanquã nihil prohibet
eam interdum, quæ prope quieſcentẽ mouetur, citius quàm
eam, quæ fertur, cõtra tranſire, ſi quiſpiam eas quidem, quæ
contra mouẽtur, utraſq; ferri tardè poſuerit: eam uerò quæ
prope quieſcentẽ mouetur, multò celerius illis ferri. Nul-
lum igitur rationi prorſus im pedimentum afferetur, ſi pro-
pe quieſcentẽ alter a moueatur, cùm fieri poßit, ut A ſi pro
pe B lineam moueatur, motionẽ & ipſam etiam ſubeuntem
tardius tranſeat, uti diximus. Si igitur id infinitum eſt
do lata finito in tẽpore erit: totũ enim tẽpus, quo uerſatum
eſt cœlum, finitũ eſt: & id ergo tẽpus finitum eſt, quod eſt
ablatũ, in quo ſecãs linea ferebatur. Erit igitur principiũ
quoddã, quo primũ A B C linea, D E lineã ſecuit: at eſſe nõ
poteſt. Non ergo fieri poteſt, ut infinitũ uerſetur: quare
neq; mundus, ſi infinitus eſſet. Præterea ex his patet etiã fie
rinon poſſe, ut infinitũ motu ſit agitatũ. Sit enim linea A,
quæ propter B lineã feratur, finita, inquam, propter finitã.
Simul igitur A lineã à B, et B ab A abſolutam fore, neceſſe
eſt: quantũ enim alterius altera occupabit, tantum illius et
altera occupabit. Si igitur ambæ in cõtrarium moueantur,
citius abſoluentur: ſin altera propè manentẽ alterã mouea-
tur, tardius, ſi modò eadẽ quod prope illam mouetur celeri
tate feratur. Verùm illud eſt manifestũ, fierinon poſſe, ut
finito in tẽpore quicquã tranſeat infinitũ: tranſibit ergo in
tempore infinito: hoc enim eſt demonstratũ prius, in hiſce
quæ de motu ſunt pertractata. Nihil autem intereſt, finita
prope infinitam feratur, an infinita prope finitã: nam cùm
hæc prope illam mouetur, & illa per hãc tranſire uidetur.
Similiter, & ſi moueatur, & ſi non moueatur: uerùm ſi mo
ueantur ambæ, citius abſoluentur: quanquã nihil prohibet
eam interdum, quæ prope quieſcentẽ mouetur, citius quàm
eam, quæ fertur, cõtra tranſire, ſi quiſpiam eas quidem, quæ
contra mouẽtur, utraſq; ferri tardè poſuerit: eam uerò quæ
prope quieſcentẽ mouetur, multò celerius illis ferri. Nul-
lum igitur rationi prorſus im pedimentum afferetur, ſi pro-
pe quieſcentẽ alter a moueatur, cùm fieri poßit, ut A ſi pro
pe B lineam moueatur, motionẽ & ipſam etiam ſubeuntem
tardius tranſeat, uti diximus. Si igitur id infinitum eſt