23715LIBER I.
pus, quo finita ſubiens motum abſoluitur, &
id ſanè quo
infinitam tranſiuit, infinitum eſſe pariratione neceſſe eſt.
infinitam tranſiuit, infinitum eſſe pariratione neceſſe eſt.
Vt infinitum ergo ſit motum, minimè fieri poteſt:
nam
tempus fiat infinitum neceſſe eſt, etiam ſi per minimum
fuerit motum. At cœlum tempore finito uerſatur: totumq́;
fertur in orbem. Quare to tam eam tranſit circunferẽtiam,
quæ eſt intus: ceu A B finitam. Impoßibile eſt ergo id infi-
nitum eſſe, quod ſubit conuerſionem. Præterea aut eſſe
non poteſt linea infinita ex ea parte qua finis eſt, niſi ad
longitudinem fine careret, ſic & ſuperficies infinita eſſe nõ
poteſt ea ex parte qua finis eſt: cùm uerò fuerit terminata,
nulla ex parte eſt infinita: quadratum enim aut circulum,
aut ſphæram infinitam eſſe nõ dixeris, quemadmodum neq;
lineam bipedalem. Si igitur neque ſphæra, neque circulus,
neque quadratum eſt infinitum, atque ſi circulus non eſt,
conuerſio non erit, & ſi infinitus non eſt, infinita non erit,
ſi ipſe circulus infinitus nõ eſt, uerſari profectò corpus in-
finitum non poteſt. Præterea ſi C ſit centrum, A B uerò
ſit infinita, & E ſit recta ad rectos angulos infinita, & in-
ſuper infinita ſit C D ſubiens motum, nunquam ipſa C D
ab E linea abſo luetur, ſed ſemper perinde atque A B linea,
ſeſe habebit: ſecat enim in ipſo E puncto: non ergo infinita
uerſatur. Inſuper ſi cœlum eſt infinitum, atq; uerſatur, in-
finitum profectò finito tempore pertranſibit: ſit enim cœlũ
quidem quod manet, infinitum: id autem quod in hoc mo-
uetur, æquale. Quare ſi uerſatum fuerit, cùm ſit infinitum,
æquale ſi bi infinitum tempore finito tranſibit: at hoc eſſe,
impoßibile dicebatur. Atqui dicere contrà etiam licet,
cùm finitum ſit id tempus, in quo eſt uerſatum, magnitudi-
nem quoq; finitam eſſe neceſſe eſt eam, quam
tempus fiat infinitum neceſſe eſt, etiam ſi per minimum
fuerit motum. At cœlum tempore finito uerſatur: totumq́;
fertur in orbem. Quare to tam eam tranſit circunferẽtiam,
quæ eſt intus: ceu A B finitam. Impoßibile eſt ergo id infi-
nitum eſſe, quod ſubit conuerſionem. Præterea aut eſſe
non poteſt linea infinita ex ea parte qua finis eſt, niſi ad
longitudinem fine careret, ſic & ſuperficies infinita eſſe nõ
poteſt ea ex parte qua finis eſt: cùm uerò fuerit terminata,
nulla ex parte eſt infinita: quadratum enim aut circulum,
aut ſphæram infinitam eſſe nõ dixeris, quemadmodum neq;
lineam bipedalem. Si igitur neque ſphæra, neque circulus,
neque quadratum eſt infinitum, atque ſi circulus non eſt,
conuerſio non erit, & ſi infinitus non eſt, infinita non erit,
ſi ipſe circulus infinitus nõ eſt, uerſari profectò corpus in-
finitum non poteſt. Præterea ſi C ſit centrum, A B uerò
ſit infinita, & E ſit recta ad rectos angulos infinita, & in-
ſuper infinita ſit C D ſubiens motum, nunquam ipſa C D
ab E linea abſo luetur, ſed ſemper perinde atque A B linea,
ſeſe habebit: ſecat enim in ipſo E puncto: non ergo infinita
uerſatur. Inſuper ſi cœlum eſt infinitum, atq; uerſatur, in-
finitum profectò finito tempore pertranſibit: ſit enim cœlũ
quidem quod manet, infinitum: id autem quod in hoc mo-
uetur, æquale. Quare ſi uerſatum fuerit, cùm ſit infinitum,
æquale ſi bi infinitum tempore finito tranſibit: at hoc eſſe,
impoßibile dicebatur. Atqui dicere contrà etiam licet,
cùm finitum ſit id tempus, in quo eſt uerſatum, magnitudi-
nem quoq; finitam eſſe neceſſe eſt eam, quam