24321LIBER I.
piam paſſum in tempore C:
ſit D ipſo B minus, atq;
minus
æquali in tempore moueat minus. Sit autẽ E ab ipſo D alte-
ratũ. Quod igitur D eſt ad B idipſum E ad finitũ aliquod
erit, puta F. Atq; alterare ponatur æquale quidem æquali
in tẽpore æquale: minus autem in æquali minus, & minus
etiã maius, atq; tantũ ſanè quantũ ratio flagitabit, quam ba
bet maius ad minus. A nullo ergo finito, ullo in tempore mo
uebitur infinitũ: minus enim aliud æquali in tempore à mi-
nore mouebitur, ad quod id quod rationem ſubit, finitũ ni-
mirum erit: infinitũ enim ad finitum nullam rationẽ ſubire
poteſt. At uerò neq; infinitum ullo in tempore finitum mo
uebit. Sit enim infinitum quidẽ A finitum uerò B tempus
autem C. Igitur D in C tẽpore minus B ipſo mouebit. Sit
illud F atq; quam rationẽ B totũ babet ad Feam habeat E
ad D: ergo F mouebit ipſum B F in tempore C: finitũ ergo
& infinitum æquali in tempore alter abunt. At fieri nõ po-
teſt: ſupponebatur enim maius, minore in tempore altera-
re: atq; tẽpus ſumptum idem faciet ſemper: quare nullũ erit
tempus, in quo mouebit. At uerò fieri non poteſt, ut tẽpo-
re infinito moueat, aut etiam moueatur: finem enim non ba
bet: actio autem, atq; paßio, babet. Atquineq; fieri poteſt,
ut infinitum ab infinito aliquid patiatur. Sit enim tam A
quàm B infinitum. C D autem tempus, in quo paſſum eſt B
ab A: pars igitur infinitæ quæ eſt E quoniam totum B fuit
paſſum, nõ æquali tẽpore paſſa eſt idem: ſupponatur enim
minus, tempore minore moueri: ſit E motum ab A in tẽpo-
re D F: quod igitur est ipſum F D ad C D id eſt ipſum E
ad quippiam finitum ipſius B boc igitur ab A in C D tem-
pore motum eſſe neceſſe eſt: ſupponatur enim ab eodem in
maiore tẽpore atq; minore maius minusúe pati, quæ
æquali in tempore moueat minus. Sit autẽ E ab ipſo D alte-
ratũ. Quod igitur D eſt ad B idipſum E ad finitũ aliquod
erit, puta F. Atq; alterare ponatur æquale quidem æquali
in tẽpore æquale: minus autem in æquali minus, & minus
etiã maius, atq; tantũ ſanè quantũ ratio flagitabit, quam ba
bet maius ad minus. A nullo ergo finito, ullo in tempore mo
uebitur infinitũ: minus enim aliud æquali in tempore à mi-
nore mouebitur, ad quod id quod rationem ſubit, finitũ ni-
mirum erit: infinitũ enim ad finitum nullam rationẽ ſubire
poteſt. At uerò neq; infinitum ullo in tempore finitum mo
uebit. Sit enim infinitum quidẽ A finitum uerò B tempus
autem C. Igitur D in C tẽpore minus B ipſo mouebit. Sit
illud F atq; quam rationẽ B totũ babet ad Feam habeat E
ad D: ergo F mouebit ipſum B F in tempore C: finitũ ergo
& infinitum æquali in tempore alter abunt. At fieri nõ po-
teſt: ſupponebatur enim maius, minore in tempore altera-
re: atq; tẽpus ſumptum idem faciet ſemper: quare nullũ erit
tempus, in quo mouebit. At uerò fieri non poteſt, ut tẽpo-
re infinito moueat, aut etiam moueatur: finem enim non ba
bet: actio autem, atq; paßio, babet. Atquineq; fieri poteſt,
ut infinitum ab infinito aliquid patiatur. Sit enim tam A
quàm B infinitum. C D autem tempus, in quo paſſum eſt B
ab A: pars igitur infinitæ quæ eſt E quoniam totum B fuit
paſſum, nõ æquali tẽpore paſſa eſt idem: ſupponatur enim
minus, tempore minore moueri: ſit E motum ab A in tẽpo-
re D F: quod igitur est ipſum F D ad C D id eſt ipſum E
ad quippiam finitum ipſius B boc igitur ab A in C D tem-
pore motum eſſe neceſſe eſt: ſupponatur enim ab eodem in
maiore tẽpore atq; minore maius minusúe pati, quæ