1ſeu uectes, quare tanto facilius mouebuntur quanto maiores erunt,
251[Figure 251]
& ut plures. Vna enim alterius loco fungitur uectis. Trochlea qui
dem eſt, ut uides, inſtrumentum longum ſuprà anguſtius, ſed non,
craſſum, in quo plures orbiculi ſolent collo cari, unde ſæpe numero
trochleæ nomine intelligimus orbiculos ei incluſos, circa quos fu
nis uocatur, ut in trochleis & orbiculi & funes includuntur. Succu
lis etiam ſolent capita funium trahi: ut uectis auxilio imò nonnum
quàm rotarum facilius pondera eleuantur.
251[Figure 251]
& ut plures. Vna enim alterius loco fungitur uectis. Trochlea qui
dem eſt, ut uides, inſtrumentum longum ſuprà anguſtius, ſed non,
craſſum, in quo plures orbiculi ſolent collo cari, unde ſæpe numero
trochleæ nomine intelligimus orbiculos ei incluſos, circa quos fu
nis uocatur, ut in trochleis & orbiculi & funes includuntur. Succu
lis etiam ſolent capita funium trahi: ut uectis auxilio imò nonnum
quàm rotarum facilius pondera eleuantur.
Co^{m}.
Propoſ. 71.
8. de Repub.
Propoſitio ducenteſima quinta, ſuper uerbis Platonis,
de fine Reipub.
de fine Reipub.
“Eſt autem ei quod diuinitus generandum eſt circuitus, quem nu
merus continet perfectus. Humanæ uerò, in quo primum argumen
tationes ſuperantes, ut ſuperatæ tres diſtantiæ: quatuor autem ter
minos accipientes, ſimilium & diſsimilium, ab undantium & deficien
tium cuncta correſpondentia, & rationem habentia inuicem effece
runt. Quorum ſexquitertium fundamentum quinario iunctum duas
efficit harmonias ter aucta quidem: æqualem æqualiter centum to
ties, quandam autem æqualem quidem, longitudine aunt ſingulum
quidem numerorum à diametris rationem habentibus quinarij indi
gentibus uno ſingulis: non habentibus rationem aunt duobus, cen
tum autem cuborum ternarij. Totus autem hic numerus geometri
cus talem authoritatem habet ad potiorem deterioremque genera
tionem. Quem locum Ariſtoteles ita declarat. Quorum ſexquiter
tium fundamentum quinario coniunctum duas exhibet harmo
nias, inquiens, quando numerus diagrammatis huius efficiatur ſolidus.”
merus continet perfectus. Humanæ uerò, in quo primum argumen
tationes ſuperantes, ut ſuperatæ tres diſtantiæ: quatuor autem ter
minos accipientes, ſimilium & diſsimilium, ab undantium & deficien
tium cuncta correſpondentia, & rationem habentia inuicem effece
runt. Quorum ſexquitertium fundamentum quinario iunctum duas
efficit harmonias ter aucta quidem: æqualem æqualiter centum to
ties, quandam autem æqualem quidem, longitudine aunt ſingulum
quidem numerorum à diametris rationem habentibus quinarij indi
gentibus uno ſingulis: non habentibus rationem aunt duobus, cen
tum autem cuborum ternarij. Totus autem hic numerus geometri
cus talem authoritatem habet ad potiorem deterioremque genera
tionem. Quem locum Ariſtoteles ita declarat. Quorum ſexquiter
tium fundamentum quinario coniunctum duas exhibet harmo
nias, inquiens, quando numerus diagrammatis huius efficiatur ſolidus.”
Quin Polyt.
Cap. 12.
Cap. 12.
Γυσθμὴν fundamentum interpretatus ſum, quod radix pro latere in
hac materia accipi poſſet. Par eſt ut in diuina generatione numerus
hac materia accipi poſſet. Par eſt ut in diuina generatione numerus
acciperetur perfectus: ut intelligat generationem confeſtim ſequi cor
ruptionem: nam ſermo eſt de corruptione, corrumpitur aunt unum
quodque ut aliud generetur, malum enim eſt ob bonum, non contrà.
Liquet autem ex Euclide talem numerum eſſe octies mille centum ui
ginti octo. Et hic eſt finis omnium urbium diuinus, cuius quadruplum
uelut in cœli reſtitutionibus, ac continuato ordine ſolet obſeruari,
eſt propè annus magnus: ueriſimile eſt enim tanto tempore confundi
decima, ſcilicet totius circuitus parte. Humanæ uerò intelligit qua
252[Figure 252]
tuor à monade numeros, aut in quauis ratione principium li
neam ſuperficiem corpus, ut unum, duo, quatuor, octo pariter
octo: duodecim decem octo uiginti ſeptem: inter hæc ſunt tria
ſpatia, & octo cum uiginti ſeptem ſunt diſsimilia & deficien
tia: maiora emm ſunt ſuis partibus à quibus numerantur. Contrà de
cem octo & duodecim ſunt ſimilia atque ab undantia, & correſponden