Biancani, Giuseppe
,
Aristotelis loca mathematica
,
1615
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Figures
Thumbnails
Table of figures
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 166
>
[Figure 151]
Page: 243
[Figure 152]
Page: 244
[Figure 153]
Page: 246
[Figure 154]
Page: 247
[Figure 155]
Page: 248
[Figure 156]
Page: 248
[Figure 157]
Page: 250
[Figure 158]
Page: 250
[Figure 159]
Page: 252
[Figure 160]
Page: 255
[Figure 161]
Page: 256
[Figure 162]
Page: 256
[Figure 163]
Page: 262
[Figure 164]
Page: 270
[Figure 165]
Page: 276
[Figure 166]
Page: 278
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 166
>
page
|<
<
of 355
>
>|
<
archimedes
>
<
text
>
<
body
>
<
chap
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.004379
">
<
pb
pagenum
="
255
"
xlink:href
="
009/01/255.jpg
"/>
<
expan
abbr
="
tateẽ
">tatem</
expan
>
, siue ad indiuiſum, & ad æquale accedit, cùm in partes æquas diuidat:
<
lb
/>
& cùm ad eam opus ſit unica tantum diuisione. </
s
>
<
s
id
="
s.004380
">In alijs proportionalibus, vt
<
lb
/>
in tripla, opus eſt duabus diuiſionibus, vt supra patuit: ſimiliter in alijs, ſeſ
<
lb
/>
quialtera, ſeſquitertia, opus eſt pluribus diuiſionibus: cùm igitur ipſa præ
<
lb
/>
cæteris magis ad æqualitatem, & vnitatem accedat, facit,vt voces ipſius
<
lb
/>
videantur ferè æquales, hoc eſt ferè eædem, & vniſonæ, & eiuſdem naturæ:
<
lb
/>
id, quod etiam in ſiſstolis adeò verum eſt, vt aliquando aures decipiant, cùm
<
lb
/>
nimirum aures iudicent duas fiſstulas eſſe aut vnam tantum, aut duas vni
<
lb
/>
ſonas, quæ tamen re vera ſunt in conſonantia Diapaſon.
<
arrow.to.target
n
="
marg363a
"/>
</
s
>
</
p
>
<
p
type
="
margin
">
<
s
id
="
s.004381
">
<
margin.target
id
="
marg363a
"/>
371</
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.004382
">Probl. 15 (Cur genus cantilenæ, quod lex apellatum eſt non per antiſtrophos
<
lb
/>
olim agebatur, cùm tamen cæteris chorici canticis antiſtrophi vſus non deeſſet?
<
lb
/>
</
s
>
<
s
id
="
s.004383
">An quod olim leges à certatoribus, & pugilibus agebantur, qui cùm iam egregiè
<
lb
/>
imitari,
<
expan
abbr
="
valenterqq́
">valenterque</
expan
>
; pertendere poſſent, cantum prolixum, ac varium efficiebant
<
lb
/>
<
expan
abbr
="
itaqq́
">itaque</
expan
>
vt verba, ita etiam moduli,
<
expan
abbr
="
numeriqq́
">numerique</
expan
>
variè ſubinde imitationem inſequeban
<
lb
/>
tur; imitari
<
expan
abbr
="
namqq́
">namque</
expan
>
modulamine potius, quam vocabulis neceſſe eſt. </
s
>
<
s
id
="
s.004384
">Quamobrem
<
lb
/>
dithryambi etiam poſteaquam imitari coeperunt, antiſtrophis amplius non vtuntur
<
lb
/>
quamquam plurimum ante vterentur. </
s
>
<
s
id
="
s.004385
">Cuius rei cauſa eſt, quod olim homines li
<
lb
/>
beri, atque ingenui ſolebant ipſi tripudiare, atque choreas ducere: ïtaque multos
<
lb
/>
eſſe, qui certatorio cantu fungi poſſent, erat difficile: quapropter illis in more fue
<
lb
/>
rat, vt modulos enharmonios cantarent. </
s
>
<
s
id
="
s.004386
">Vnus enim crebrò cantilenam mutare,
<
lb
/>
<
expan
abbr
="
variamqq́
">variamque</
expan
>
, contexere facilius poteſt, quàm multi; & certator, quàm qui mores con
<
lb
/>
ſeruat: quocirca ſimplicius illi modulari debuerant. </
s
>
<
s
id
="
s.004387
">Antiſtrophus autem simplex
<
lb
/>
eſt, eſt enim numerus, & ab vno menſuratur: hæc eadem causa eſt, cur in ſcena nul
<
lb
/>
li ſint antiſtrophi: in choro verò maximè. </
s
>
<
s
id
="
s.004388
">Hiſtrio namque ſimul & certator, &
<
lb
/>
imitator eſt: chorus verò minus imitatur) </
s
>
<
s
id
="
s.004389
">Cur cantilenæ quædam antiquitus
<
lb
/>
leges apellarentur, infra Probl. 28. explicabitur. </
s
>
<
s
id
="
s.004390
">Antiſtrophon hoc loco
<
lb
/>
ſumitur pro ſtropha, ſtrophæ autem nihil aliud ſunt, quàm Odarum partes
<
lb
/>
illæ ſibi numerò, & genere carminum conſimiles, ex quibus tota ode
<
expan
abbr
="
coñ
">conſtat</
expan
>
.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
id
="
s.004391
">Dithryambi erant hymni in honorem Bacchi decantari ſoliti. </
s
>
<
s
id
="
s.004392
">Tandem, vt
<
lb
/>
intelligamus quidnam eſſent modi enharmonij, sciendum eſt veteres illos
<
lb
/>
Muſicos tria totius muſicæ genera feciſſe,
<
expan
abbr
="
Diatonicuũ
">Diatonicum</
expan
>
, Chromaticum, Enhar
<
lb
/>
monicum. </
s
>
<
s
id
="
s.004393
">quæ genera ab invicem diſtinguebantur, ſecundum variam Te
<
lb
/>
trachordorum
<
expan
abbr
="
coñ
">conſtitutionem</
expan
>
; ex tetrachordis enim totam ſeriem, ſeu Mo
<
lb
/>
nochordium, ſeu regulam harmonicam componebant. </
s
>
<
s
id
="
s.004394
">Erat autem tetra
<
lb
/>
chordum intervallum Diateſſaron, conſtans ex quatuor chordis, ſeu voci
<
lb
/>
bus, vt, re, mi, fa;
<
expan
abbr
="
quaruũ
">quarum</
expan
>
vocum interualla vnius tetrachordi generis, vnius,
<
lb
/>
differebant ab interuallis alterius tetrachordi alterius generis, v.g. in ge
<
lb
/>
nere Diatonico erat huiuſmodi tetra chordium, cuius primum interualllum
<
lb
/>
<
figure
id
="
id.009.01.255.1.jpg
"
place
="
text
"
xlink:href
="
009/01/255/1.jpg
"
number
="
160
"/>
erat ſemitonium, reliqua verò duo erant to
<
lb
/>
ni. </
s
>
<
s
id
="
s.004395
">& à prima voce Hypate, ad vltimam Me
<
lb
/>
ſen, erat conſonantia Diateſſeron huic tetra
<
lb
/>
chordo addebant aliud ſimile, mediante tono
<
lb
/>
vno inter vtrunque: ita vt ex duobus confla
<
lb
/>
retur tota diapaſon à gravi hypate, ad ſupre
<
lb
/>
mam Neten. </
s
>
<
s
id
="
s.004396
">his interuallis, ac tetrachordis
<
lb
/>
in genere Diatonico cantabatur. Genus verò </
s
>
</
p
>
</
chap
>
</
body
>
</
text
>
</
archimedes
>