1ſequenti quæſtione de ipſa latione pertractat.
Vnde poſt
breuem ſolutionem huius quæſtionis, addit: An potius ab
ſurdum eſſe videtur, nos iſthæc quærere, ac in dubitationem
vocare, principium relinquentes. Nempe cauſam huius ceſ
ſationis conſiſtentem in ipſa natura virtutis, qua proiecta;
feruntur, ac de qua acturus erat in ſequenti quæſtione. Ve
rùm totam huius rei doctrinam ſpectando non immeritò
Ariſtotelem id egiſſe comperiemus, cùm ad explicandam
tam occultæ qualitatis naturam non parum conducat illam
à proprio interitu explorare.
breuem ſolutionem huius quæſtionis, addit: An potius ab
ſurdum eſſe videtur, nos iſthæc quærere, ac in dubitationem
vocare, principium relinquentes. Nempe cauſam huius ceſ
ſationis conſiſtentem in ipſa natura virtutis, qua proiecta;
feruntur, ac de qua acturus erat in ſequenti quæſtione. Ve
rùm totam huius rei doctrinam ſpectando non immeritò
Ariſtotelem id egiſſe comperiemus, cùm ad explicandam
tam occultæ qualitatis naturam non parum conducat illam
à proprio interitu explorare.
Rectè igitur primo loco hìc quærit Ariſtoteles, cur ea,
quæ proijciuntur ceſſent à latione. Et ratio dubitandi eſt,
quia proiecta ceſſare non poſſunt à latione, niſi eius cauſa,
ceſſante, quæ eſt virtus impreſſa à proijciente, vt quæſt. ſe
quen. patebit: virtus autem hæc ſemel impreſſa non vide
tur poſſe ceſſare. Nam vel hoc contingeret per defectum
cauſæ conſeruantis, vel per aduentum alicuius formæ con
trariæ: ſed talis virtus exiſtens in proiecto iam ſeparato à
proijciente, non poteſt deſinere ob defectum cauſæ con
ſeruantis: Siquidem iam perijſſet vbi primo ſeiunctum fuit
fuit proiectum ipſum à proijciente; ſicut lumen quando ſe
paratur illuminatum ab illuminante: nec per aduentum
formæ contrariæ, cum nulla talis forma de nouo produca
tur in proiecto quando ceſſat à motu: Ergo virtus prædicta
non videtur poſſe deſinere, ideoque nec proiectum à latione
ceſſare.
quæ proijciuntur ceſſent à latione. Et ratio dubitandi eſt,
quia proiecta ceſſare non poſſunt à latione, niſi eius cauſa,
ceſſante, quæ eſt virtus impreſſa à proijciente, vt quæſt. ſe
quen. patebit: virtus autem hæc ſemel impreſſa non vide
tur poſſe ceſſare. Nam vel hoc contingeret per defectum
cauſæ conſeruantis, vel per aduentum alicuius formæ con
trariæ: ſed talis virtus exiſtens in proiecto iam ſeparato à
proijciente, non poteſt deſinere ob defectum cauſæ con
ſeruantis: Siquidem iam perijſſet vbi primo ſeiunctum fuit
fuit proiectum ipſum à proijciente; ſicut lumen quando ſe
paratur illuminatum ab illuminante: nec per aduentum
formæ contrariæ, cum nulla talis forma de nouo produca
tur in proiecto quando ceſſat à motu: Ergo virtus prædicta
non videtur poſſe deſinere, ideoque nec proiectum à latione
ceſſare.
Nonnulli tamen reſpondent, virtutem illam impreſſam
in proiectis paulatim remitti, ac tandem penitus corrumpi
per reproductionem deperditæ grauitatis ad impreſſionem
illius. Putant enim in ipſo actu impreſsionis impetus, mul
tùm minui de grauitate naturali ipsius corporis proiecti;
quod cùm violenter fiat, ipſum & corpus cum primò ſepa
ratur à proijciente paulatimue reducit in priſtinam grauita
tem, per quam ſenſim etiam expellitur virtus illa à proijcien
te impreſſa, quæ vocatur impetus, ſiue impulſus, & ſic proie
ctum ceſſat à latione. Quod explicant atque confirmant
in proiectis paulatim remitti, ac tandem penitus corrumpi
per reproductionem deperditæ grauitatis ad impreſſionem
illius. Putant enim in ipſo actu impreſsionis impetus, mul
tùm minui de grauitate naturali ipsius corporis proiecti;
quod cùm violenter fiat, ipſum & corpus cum primò ſepa
ratur à proijciente paulatimue reducit in priſtinam grauita
tem, per quam ſenſim etiam expellitur virtus illa à proijcien
te impreſſa, quæ vocatur impetus, ſiue impulſus, & ſic proie
ctum ceſſat à latione. Quod explicant atque confirmant