273221PARS TERTIA.
pediunt progreſſum.
Eæ vires ſi circumquaque eſſent ſemper
æquales; nullum impedimentum haberet motus, qui vi inertiæ
deberet eſſe rectilineus. Quare ſola differentia virium agen-
tium in punctum mobile obſtare poteſt. At ſi nulla occur-
rat infinita vis arcus aſymptotici cujuſpiam poſt primum; vi-
res omnes finitæ ſunt, adeoque & differentia virium ſecun-
dum diverſas directiones agentium finita eſt ſemper. Igitur
utcunque ea ſit magna, ipſam finita quædam velocitas elidere
poteſt, quin permittat ullam retardationem, accelerationem,
deviationem, quæ ad datam quampiam utcunque parvam ma-
gnitudinem aſſurgat: nam vires indigent tempore ad produ-
cendam novam velocitatem, quæ ſemper proportionalis eſt
tempori, & vi. Hinc ſi ſatis magna velocitas haberetur;
quævis ſubſtantia trans aliam quanvis libere permearet ſine ullo
ſenſibili obſtaculo, & ſine ulla ſenſibili mutatione diſpoſitionis
propriorum punctorum, & ſine ulla jactura nexus mutui inter
ipſa puncta, & cohæſionis, quod ibidem illuſtravi exemplo
ferrei globuli inter magnetes diſperſos cum ſatis magna velo-
citate libere permeantis, ubi etiam illud vidimus, in hoc caſu
virium ubique finitarum impenetrabilitatis ideam, quam habe-
mus, nos debere ſoli mediocritati noſtrarum velocitatum, &
virium, quarum ope non poſſumus imprimere ſatis magnam
velocitatem, & libere trans murorum ſepta, & trans occluſas
portas pervadere.
æquales; nullum impedimentum haberet motus, qui vi inertiæ
deberet eſſe rectilineus. Quare ſola differentia virium agen-
tium in punctum mobile obſtare poteſt. At ſi nulla occur-
rat infinita vis arcus aſymptotici cujuſpiam poſt primum; vi-
res omnes finitæ ſunt, adeoque & differentia virium ſecun-
dum diverſas directiones agentium finita eſt ſemper. Igitur
utcunque ea ſit magna, ipſam finita quædam velocitas elidere
poteſt, quin permittat ullam retardationem, accelerationem,
deviationem, quæ ad datam quampiam utcunque parvam ma-
gnitudinem aſſurgat: nam vires indigent tempore ad produ-
cendam novam velocitatem, quæ ſemper proportionalis eſt
tempori, & vi. Hinc ſi ſatis magna velocitas haberetur;
quævis ſubſtantia trans aliam quanvis libere permearet ſine ullo
ſenſibili obſtaculo, & ſine ulla ſenſibili mutatione diſpoſitionis
propriorum punctorum, & ſine ulla jactura nexus mutui inter
ipſa puncta, & cohæſionis, quod ibidem illuſtravi exemplo
ferrei globuli inter magnetes diſperſos cum ſatis magna velo-
citate libere permeantis, ubi etiam illud vidimus, in hoc caſu
virium ubique finitarum impenetrabilitatis ideam, quam habe-
mus, nos debere ſoli mediocritati noſtrarum velocitatum, &
virium, quarum ope non poſſumus imprimere ſatis magnam
velocitatem, & libere trans murorum ſepta, & trans occluſas
portas pervadere.
477.
Id quidem ita ſe habet, ſi nullæ præter primam
11Si per aſym-
ptoticos arcus
particulæ eſſent
prorſus imper-
meabiles, tum
recurrendum ad
molem immi-
nutam quan-
tum oportet. aſymptoti habeantur, quæ vires abſolute inſinitas inducant:
nam ſi per ejuſmodi aſymptoticos arcus particulæ fiant & in-
diſſolubiles, & prorſus impenetrabiles juxta num. 362; tum
vero nulla utcunque magna velocitate poſſet una particula al-
teram transvolare, & res eodem recideret, quo in communi
ſententia de continua extenſione materiæ. Tum nimirum opor-
eret lucis particulas minuere, non quidem in inſinitum (quod
ego abſolute impoſſibile arbitror, quemadmodum & quantitates,
quæ revera infinite parvæ ſint in ſe ipſis tales, ac indepen-
denter ab omni noſtro cogitandi modo determinatæ: nec vero
earum uſquam habetur neceſſitas in Natura) ſed ita, ut ad-
huc incurſus unius particulæ in aliam pro quovis finito tem-
pore ſit, quantum libuerit, improbabilis, quod per finitas uti-
que magnitudines præſtari poteſt. Si enim concipiatur planum
per lucis particulam quancunque ductum, & cum ea progre-
diens; eorum planorum numerus dato quovis finito tempore
utcunque longo erit utique ſinitus; ſi particulæ inter ſe diſtent
quovis utcunque exiguo intervallo, quarum idcirco finito quo-
vis tempore non niſi finitum numerum emittet maſſa utcun-
que lucida. Porro quodvis ex ejuſmodi planis ad medias, qua
latiſſimæ ſunt, alias particulas luminis inter ſe diſtantes finito
numero vicium appellet utique intra finitum quodvis tempus,
cum id per intervalla finita tantummodo debeat
11Si per aſym-
ptoticos arcus
particulæ eſſent
prorſus imper-
meabiles, tum
recurrendum ad
molem immi-
nutam quan-
tum oportet. aſymptoti habeantur, quæ vires abſolute inſinitas inducant:
nam ſi per ejuſmodi aſymptoticos arcus particulæ fiant & in-
diſſolubiles, & prorſus impenetrabiles juxta num. 362; tum
vero nulla utcunque magna velocitate poſſet una particula al-
teram transvolare, & res eodem recideret, quo in communi
ſententia de continua extenſione materiæ. Tum nimirum opor-
eret lucis particulas minuere, non quidem in inſinitum (quod
ego abſolute impoſſibile arbitror, quemadmodum & quantitates,
quæ revera infinite parvæ ſint in ſe ipſis tales, ac indepen-
denter ab omni noſtro cogitandi modo determinatæ: nec vero
earum uſquam habetur neceſſitas in Natura) ſed ita, ut ad-
huc incurſus unius particulæ in aliam pro quovis finito tem-
pore ſit, quantum libuerit, improbabilis, quod per finitas uti-
que magnitudines præſtari poteſt. Si enim concipiatur planum
per lucis particulam quancunque ductum, & cum ea progre-
diens; eorum planorum numerus dato quovis finito tempore
utcunque longo erit utique ſinitus; ſi particulæ inter ſe diſtent
quovis utcunque exiguo intervallo, quarum idcirco finito quo-
vis tempore non niſi finitum numerum emittet maſſa utcun-
que lucida. Porro quodvis ex ejuſmodi planis ad medias, qua
latiſſimæ ſunt, alias particulas luminis inter ſe diſtantes finito
numero vicium appellet utique intra finitum quodvis tempus,
cum id per intervalla finita tantummodo debeat
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib