Buonamici, Francesco
,
De motu libri X
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Figures
Thumbnails
Page concordance
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 180
181 - 210
211 - 240
241 - 270
271 - 300
301 - 330
331 - 360
361 - 390
391 - 420
421 - 450
451 - 480
481 - 510
511 - 540
541 - 570
571 - 600
601 - 630
631 - 660
661 - 690
691 - 720
721 - 750
751 - 780
781 - 810
811 - 840
841 - 870
871 - 900
901 - 930
931 - 960
961 - 990
991 - 1020
1021 - 1050
1051 - 1055
>
Scan
Original
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 180
181 - 210
211 - 240
241 - 270
271 - 300
301 - 330
331 - 360
361 - 390
391 - 420
421 - 450
451 - 480
481 - 510
511 - 540
541 - 570
571 - 600
601 - 630
631 - 660
661 - 690
691 - 720
721 - 750
751 - 780
781 - 810
811 - 840
841 - 870
871 - 900
901 - 930
931 - 960
961 - 990
991 - 1020
1021 - 1050
1051 - 1055
>
page
|<
<
of 1055
>
>|
<
archimedes
>
<
text
>
<
body
>
<
chap
>
<
p
type
="
main
">
<
s
>
<
pb
pagenum
="
264
"/>
ex eo nonnullos abſurdum deducere, quia .ſ. </
s
>
<
s
>in Ariſtotelica hypotheſi contineatur vnum quod
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg1767
"/>
<
lb
/>
ſit continuum infinitum; at hoc moueri non poteſt. </
s
>
<
s
>Cęterùm duo me de hac ſententia mouent.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Primum
<
expan
abbr
="
quidẽ
">quidem</
expan
>
,
<
expan
abbr
="
qa
">quam</
expan
>
<
expan
abbr
="
nõ
">non</
expan
>
exiſtimauit
<
expan
abbr
="
abſurdũ
">abſurdum</
expan
>
<
expan
abbr
="
aliqñ
">aliquando</
expan
>
Ariſtoteles
<
expan
abbr
="
infinitũ
">infinitum</
expan
>
poſſe moueri,
<
emph
type
="
sup
"/>
a
<
emph.end
type
="
sup
"/>
quia, tametſi
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg1768
"/>
<
lb
/>
<
expan
abbr
="
locũ
">locum</
expan
>
mutare nequit; at in ſeipſo moueri nil prohibet. </
s
>
<
s
>Verùm eſto, ſit ratio illa ad
<
expan
abbr
="
hominẽ
">hominem</
expan
>
, nanque
<
lb
/>
ſimpliciter
<
expan
abbr
="
mot9
">motus</
expan
>
ab
<
expan
abbr
="
ĩfinito
">infinito</
expan
>
reiectus eſt. 3. Phyſ. cùm
<
expan
abbr
="
cõclusũ
">conclusum</
expan
>
ſit
<
expan
abbr
="
infinitũ
">infinitum</
expan
>
<
expan
abbr
="
nõ
">non</
expan
>
poſſe moueri
<
expan
abbr
="
sĩpliciter
">simpliciter</
expan
>
,
<
lb
/>
<
expan
abbr
="
qñ
">quin</
expan
>
nec
<
expan
abbr
="
tpe
">tempore</
expan
>
finito, nec infinito mouetur. </
s
>
<
s
>quid igitur oportebat, Ariſt. </
s
>
<
s
>in aliud
<
expan
abbr
="
abſurdũ
">abſurdum</
expan
>
detrudere
<
lb
/>
renitentem, quia .ſ. </
s
>
<
s
>tempore finito moueretur? </
s
>
<
s
>Satis
<
expan
abbr
="
.n.
">enim</
expan
>
fuerat ipſum docere motum non iri. </
s
>
<
s
>
<
expan
abbr
="
Itaq.
">Itaque</
expan
>
<
lb
/>
obſerua, an, cùm motus tempore finito cernatur abſolui (à ſenſu
<
expan
abbr
="
.n.
">enim</
expan
>
peterem huius abſurdi prin
<
lb
/>
cipium) atque hic ſit tanquam vnius continui, cuius tamen partes in
<
expan
abbr
="
infinitũ
">infinitum</
expan
>
alia moueatur ex
<
lb
/>
alia; quòd motus iſti ſtatuuntur ordinati, ſicut item ordo exiſtit in mobilibus atque mouentibus
<
lb
/>
<
expan
abbr
="
cõmunicati
">communicati</
expan
>
nimirùm à priore ſecundo, ab hoc tertio, & ſic deinceps in
<
expan
abbr
="
infinitũ
">infinitum</
expan
>
, & cùm vnuſquiſ
<
lb
/>
que motus poſtulet aliquod tempus, quia ſint partes infinitę motus actu, deſiderent etiam partes
<
lb
/>
temporis actu infinitas; quo fiat, vt abſurdum ſit, cùm partes iſtæ motus deſiderent totidem tem
<
lb
/>
poris partes; abſoluantur tempore finito. </
s
>
<
s
>Sic nos ſucceſsioni partium motus abſurdum tribui
<
lb
/>
putamus. </
s
>
<
s
>Nec vrget obiectio, quandoquidem multos
<
expan
abbr
="
etiã
">etiam</
expan
>
rerum propè infinitarum motus obi
<
lb
/>
ri ſimul abſurdum non eſt, niſi motus ordinati fuerint, ſicut Socratis, & mei, & tui, quòd ſi fue
<
lb
/>
rint ordinati, quemadmodum illi qui ab Ariſtotele accipiuntur; abſurdum illud neceſſe eſt con
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg1769
"/>
<
lb
/>
ſequatur. </
s
>
<
s
>Mihi ſubuenit hoc loco ex dictis reddere rationem, ecquid eſt, cur vbi milites ordinati
<
lb
/>
procedunt, ſi interualla omnium par ſit obſeruandum, poſteriores gradum accelerare cogantur.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>id autem ex eo proficiſci videtur, quòd aliud eſt inſtans quo primus & ſecundus ordo moueri in
<
lb
/>
cipiunt: at inter inſtantia cadit tempus. </
s
>
<
s
>Ergo pro multitudine ordinum inſtantia
<
expan
abbr
="
multiplicãtur
">multiplicantur</
expan
>
,
<
lb
/>
& tempus quod illis includitur. </
s
>
<
s
>hoc ergo tempore
<
foreign
lang
="
grc
">ὑστερίζουσιν</
foreign
>
, & poſteriores veniunt ordines
<
lb
/>
ſubſequentes. </
s
>
<
s
>Ad ſecundam verò dubitationem reſpondebat D. Thomas inquiens, in prioribus
<
lb
/>
phyſiologiæ libris Ariſtotelem ſeuocare corpora & motus à certis rerum formis, & quaſi more
<
lb
/>
mathematico motum ſpectare. </
s
>
<
s
>Ita cùm ſimpliciter quantum relinquatur, non hoc, aut illud;
<
lb
/>
non repugnare naturæ, quòd diuerſa quanta continuentur. </
s
>
<
s
>Sed contra D. Thomam differebat.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Iandunus inquiens, eam poteſtatem, quia non promoueatur ad actum, non eſſe admittendam.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Neque
<
expan
abbr
="
.n.
">enim</
expan
>
rerum natura patitur è rebus ſpecie diuerſis, cuiuſmodi
<
expan
abbr
="
ponũtur
">ponuntur</
expan
>
à Peripateticis corpus
<
lb
/>
cęleſte, & cętera elementa vnum fieri corpus. </
s
>
<
s
>Quamobrem ipſe diluebat aliter
<
expan
abbr
="
obiectionẽ
">obiectionem</
expan
>
pro
<
lb
/>
poſitam; primò quidem dicens hæc continuari poſſe, quia ſint eiuſdem generis,
<
expan
abbr
="
atq.
">atque</
expan
>
naturæ, de
<
lb
/>
inde ſtatuens propoſitionem Ariſtotelis non eſſe cathegoricam, ſed hypotheticam. </
s
>
<
s
>Veruntamen
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg1770
"/>
<
lb
/>
in vtraque ſolutione, iudicio noſtro, decipitur: in prima ſanè, quoniam falſum eſt apud Ariſtote
<
lb
/>
lis ſectatoreis vniuerſa corpora eſſe generis eiuſdem, cùm cęlum à proximis corporibus
<
expan
abbr
="
etiã
">etiam</
expan
>
pluſ
<
lb
/>
quam genere diſtingui putetur, & ex altera materia conſtet atque noſtratia. </
s
>
<
s
>Prætereà quoniam
<
lb
/>
etiam ignis & terra, licet ſint eiuſdem generis, ſecum iungi non poſſunt. </
s
>
<
s
>Neque
<
expan
abbr
="
.n.
">enim</
expan
>
corpora ſic ea
<
lb
/>
poſſunt fieri vnum; niſi fortè ſpecie illa continuationis, quæ reſpicit motum qua .ſ. </
s
>
<
s
>illa continua
<
lb
/>
dicuntur, quæ vnico motu, licet differant ſpecie, concitantur. </
s
>
<
s
>Adde quòd etiam ſic in eodem ſpa
<
lb
/>
tio temporis vnà moueri contingeret; ex quo efficeretur, vt nil prohiberet, quominus infinitus
<
lb
/>
motus abſolueretur tempore finito, quod certè demonſtrationem Ariſtotelis euertit. </
s
>
<
s
>Quin etiam
<
lb
/>
falſum eſt eam
<
expan
abbr
="
propoſitionẽ
">propoſitionem</
expan
>
eſſe hypotheticam, quanuis etiam, Simplicius idem approbarit, eiuſ
<
lb
/>
modi forſan eſt, quæ contineat id quod fieri
<
expan
abbr
="
põt
">potest</
expan
>
, his hypotheſis eſt: attamen ab Ariſtotele, tan
<
lb
/>
quam categorica vſurpatur, & talis, vt accipiatur de ineſſe. </
s
>
<
s
>Non igitur admodum apta Iandu
<
lb
/>
ni ſolutio, ni prorſus fallor. </
s
>
<
s
>Neque D. Thomam cogit illa ratio, vt interim pro illo & pro veri
<
lb
/>
tate, prout officium noſtrum eſt, aliquid dicamus: ſiquidem poteſtas non vniuſmodi ſit; neque
<
lb
/>
omnis ad actum dirigatur; verùm ea ſolum, quæ vocatur naturalis, ſed altera quædam eſt, quæ
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg1771
"/>
<
lb
/>
eſt ſecundùm rationem, & cogitatione ſolùm admittitur, ob
<
expan
abbr
="
eamq́
">eamque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>cauſſam logica nuncupatur:
<
lb
/>
eſt verò non repugnantia
<
expan
abbr
="
terminorũ
">terminorum</
expan
>
, vt, quanuis res ipſa nunquam futura ſit, quia tamen defini
<
lb
/>
tiones ſubiecti & prædicati inter ſeſe
<
expan
abbr
="
nõ
">non</
expan
>
oppugnant, eiuſmodi propoſitio àc ſi vera ſit, aſſumatur.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Ne fortè verò ſibi ſuſpecta ſit hæc definitio poteſtatum; animaduerte quæſo ipſummet Ariſtote
<
lb
/>
lem hæc eadem & explicantem & concludentem. </
s
>
<
s
>
<
emph
type
="
sup
"/>
b
<
emph.end
type
="
sup
"/>
Habet
<
expan
abbr
="
.n.
">enim</
expan
>
ipſe pro vero, proprium eſſe recti
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg1772
"/>
<
lb
/>
tangere ſphæram in puncto; nihilominus id nunquam eſſe futurum priuilegio materiæ ſenſilis,
<
lb
/>
à qua neque rectum, neque ſphæra ſeiungi poſſunt, & id
<
expan
abbr
="
etiã
">etiam</
expan
>
tanquam verum: ſed quid verum di
<
lb
/>
co? </
s
>
<
s
>tanquam neceſſarium Geometra demonſtrat, quod tamen erit nunquàm. </
s
>
<
s
>Sic igitur & D.
<
lb
/>
Thomas conſimilem poteſtatem vſurpat, à qua item non abhorret Ianduni ſolutio, dum aſſumi
<
lb
/>
tur ea quæ ſunt generis eiuſdem continuari poſſe nulla habita ratione formarum quæ ſecundùm
<
lb
/>
naturam à materia ſimpliciter diuelli non poſſunt. </
s
>
<
s
>Quamobrem ipſe quoque non vidit, vt fieri
<
lb
/>
ſolet, id manticę, quod in tergo gerebat. </
s
>
<
s
>Sed enim vereor, ne illud etiam iure poſsit obiici D.
<
lb
/>
Thomæ, quòd ſi ita continua corpora fingantur, vnus omnium motus
<
expan
abbr
="
etiã
">etiam</
expan
>
tempore vel modico
<
lb
/>
eſſe queat. </
s
>
<
s
>quandò vna continui parte motu, cęterę eodem tempore commouentur. </
s
>
<
s
>Quapropter </
s
>
</
p
>
</
chap
>
</
body
>
</
text
>
</
archimedes
>