Borro, Girolamo, De motu gravium et levium, 1575

Page concordance

< >
Scan Original
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
< >
page |< < of 316 > >|
    <archimedes>
      <text>
        <body>
          <chap>
            <subchap1>
              <p type="main">
                <s id="s.000223">
                  <pb pagenum="13" xlink:href="011/01/033.jpg"/>
                  <emph type="italics"/>
                non tantum motus, ſed etiam status principium eſſe demon­
                  <lb/>
                strauerit Ariſtoteles in principio libri ſecundi Phyſicorum,
                  <lb/>
                vt infra notum fiet. </s>
                <s id="s.000224">Corpus diuinum, rotundamque illius con
                  <lb/>
                uerſionum, ac
                  <expan abbr="perennẽ">perennem</expan>
                concitationem omittimus: nam ad res,
                  <lb/>
                quæ ſunt natura æternæ, & ad earumdem numquam interi­
                  <lb/>
                turas conuerſiones, humilis hæc nostra diſceptatio non aſſur­
                  <lb/>
                git, ſed ferè ſerpit humi, & vix ad ea tantum attollitur, quæ
                  <lb/>
                ſunt ſub luna: infra quam ea linea est, quam nos rectam ap­
                  <lb/>
                pellauimus: cuius rectus eſt motus, & cuius vnicum
                  <expan abbr="ſpaciũ">ſpacium</expan>
                eſt
                  <lb/>
                per quod mobilia ſeu ſurſum, ſeu deorſum feruntur: quod à
                  <lb/>
                luna & centro intercipitur. </s>
                <s id="s.000225">Hæc linea ex vtraque parte fi­
                  <lb/>
                nita cum ſit, duos fines neceſſariò habet, ſuperiorem alterum,
                  <lb/>
                qui lunæ globum attingit: & alterum inferiorem qui ad
                  <expan abbr="vſq.">vſque</expan>
                  <lb/>
                totius mundi centrum deſcendit: duo itaque termini ſunt mo­
                  <lb/>
                tus illius, qui ſuper lineam rectam fit, alter ſupremus, qui à
                  <lb/>
                medio nuncupatur, alter infimus, qui ad medium dicitur: er­
                  <lb/>
                go duo ſunt ſimplicia corpora, quæ ad hos fines ſuper hanc li­
                  <lb/>
                neam
                  <expan abbr="rectã">rectam</expan>
                , et ſimplicem, aut ad ſuperum locum ſurſum aut
                  <lb/>
                ad inferum deorſum feruntur: hæc vel grauia, vel leuia ne­
                  <lb/>
                ceſſariò ſunt: grauia deorſum deſcendunt, leuia ſurſum aſcen
                  <lb/>
                dunt: grauia, & leuia aut abſolutè grauia, & leuia ſunt, aut
                  <lb/>
                comparatè: vt ſola terra abſolutè grauis est; & ſolus ignis ab­
                  <lb/>
                ſolutè leuis eſſe dicitur: comparatè, vt aer in loco ignis eſt gra­
                  <lb/>
                uis, in loco aquæ, & terræ eſt leuis: aqua eſt leuis in loco terræ
                  <lb/>
                & eſt grauis in loco ignis, & aeris: hæc duo ſimplicia elemen­
                  <lb/>
                torum corpora comparatè grauia, & leuia, quaſi media cen­
                  <lb/>
                ſentur, inter ea, quæ grauia, & leuia ſunt abſolutè, quod natu
                  <lb/>
                ra ab extremo ad extremum ſine omnibus, aut ſine aliquibus
                  <lb/>
                ſaltem mediis, vt meminit Auerroes libro ſecundo de anima,
                  <lb/>
                progredi non ſoleat. </s>
                <s id="s.000226">Quatuor igitur grauia & leuia corpora
                  <emph.end type="italics"/>
                </s>
              </p>
            </subchap1>
          </chap>
        </body>
      </text>
    </archimedes>