3468ARIST. DE GEN. ET CORR.
fieri inquam diſſolutionem ad plana uſq;
, cancellos egredi-
tur rationis: id quod alio quoq; loco iam diximus. Idcirco
magis conſentaneum rationi fuerit corpora nõ poſſe diui-
di. Verùm & hæc quoq; perabſurda ſunt: ſed tamen hiſce
alterationem, generationemq́; uti dictũ eſt, facere, conuer-
ſione, & atta ctu: atq; figurarũ uarietate permutando, idem
contingit quod ſanè Democritus facit. Quocirca non eſſe
colorẽ aſſerit: nam res ipſas per conuer ſionem colore tin-
gi, cenſet. Atillis qui in plana diuiſionem faciunt, minimè.
Nihil enim planis cõpoſitis, præterquã ſolida, fit: quando
nulla ex eis qualitas, affe ctusúe gigni poteſt. Sed cur parum
ualeant, quæ conſentanea ſunt perſpicere, cauſam habet ipſa
experientiæ uacuitas. Quamobrem quotquot diutius cir-
ca rerum natur alium ſpeculationẽ uerſati ſunt, ij eiuſmodi
principia, quæ inter ſe cohæreant, conſentiantq́; quàm plu
rimũ ſupponere, magis poſſunt. Atqui è multis rationibus,
quænam ueræ ſint haud quaquam expendere conſueuerunt,
paucis in ſpectis facilè pronunciãt. Porrò ex hiſce perpen
dere etiam quis poteſt, quàm inter eos interſit, qui natura-
liter, quiq́; uia rationali quampiam exercent conſideratio-
nem. Nam de eo quod eſt magnitudines eſſe indiuiſibiles,
nonnulli quidem inquiunt, quod ipſe, idealisq́; triangulus,
plures erit. At Democritus rationibus proprijs, naturæq́;
accõmodatis perſuaſus eſſe profectò uidebitur. Quod autẽ
dicimus, in progreſſu euadet apertum. Nam res ipſa dubi-
tationem habet, ſi quis corpus aliquod, magnitudinemq́; o-
mnino, atq; omni ex parte diuiſibilem eſſe ſtatuat, atq; fieri
poſſe ut penitus diuidatur. Quid enim erit, quod effugiat
diuiſionem? Nam ſi omni ex parte, atq; omnino ſit diuiſibi-
le, & ita diuidi queat, ſiue ſimul erit hoc omni ex parte
tur rationis: id quod alio quoq; loco iam diximus. Idcirco
magis conſentaneum rationi fuerit corpora nõ poſſe diui-
di. Verùm & hæc quoq; perabſurda ſunt: ſed tamen hiſce
alterationem, generationemq́; uti dictũ eſt, facere, conuer-
ſione, & atta ctu: atq; figurarũ uarietate permutando, idem
contingit quod ſanè Democritus facit. Quocirca non eſſe
colorẽ aſſerit: nam res ipſas per conuer ſionem colore tin-
gi, cenſet. Atillis qui in plana diuiſionem faciunt, minimè.
Nihil enim planis cõpoſitis, præterquã ſolida, fit: quando
nulla ex eis qualitas, affe ctusúe gigni poteſt. Sed cur parum
ualeant, quæ conſentanea ſunt perſpicere, cauſam habet ipſa
experientiæ uacuitas. Quamobrem quotquot diutius cir-
ca rerum natur alium ſpeculationẽ uerſati ſunt, ij eiuſmodi
principia, quæ inter ſe cohæreant, conſentiantq́; quàm plu
rimũ ſupponere, magis poſſunt. Atqui è multis rationibus,
quænam ueræ ſint haud quaquam expendere conſueuerunt,
paucis in ſpectis facilè pronunciãt. Porrò ex hiſce perpen
dere etiam quis poteſt, quàm inter eos interſit, qui natura-
liter, quiq́; uia rationali quampiam exercent conſideratio-
nem. Nam de eo quod eſt magnitudines eſſe indiuiſibiles,
nonnulli quidem inquiunt, quod ipſe, idealisq́; triangulus,
plures erit. At Democritus rationibus proprijs, naturæq́;
accõmodatis perſuaſus eſſe profectò uidebitur. Quod autẽ
dicimus, in progreſſu euadet apertum. Nam res ipſa dubi-
tationem habet, ſi quis corpus aliquod, magnitudinemq́; o-
mnino, atq; omni ex parte diuiſibilem eſſe ſtatuat, atq; fieri
poſſe ut penitus diuidatur. Quid enim erit, quod effugiat
diuiſionem? Nam ſi omni ex parte, atq; omnino ſit diuiſibi-
le, & ita diuidi queat, ſiue ſimul erit hoc omni ex parte