3479LIBER I.
uiſum (&
ſi non ſimul dicatur) ſiue id fiat, nihil accidet im
poßibile. Igitur & ſecundum medium, haud ſecus. Et in ſum
ma, ſi omni ex parte, ac omnino diuidi aptũ ſit, ſi diuidatur,
nullum emerget impoßibile, quando ne ullum quidem oria
tur impoßibile, ſi in decies millies dena millia diuiſum ſit:
quamuis fortè nemo unquam diuidet. Itaque cùm corpus
ipſum omnino tale ſit, diuidatur: quid ergo erit reliquum?
magnitudo? Id enim fieri non poteſt: eſſet enim quippiam
haud diuiſum, at erat omni ex parte, omninoq́; diuiſibile.
At uerò ſi nec corpus, nec magnitudo relinquatur, diuiſio
tamen ſit, aut corpus ex punctis constabit, & ea ex quibus
componitur magnitudine carebunt, aut nihil omnino erit.
Quare ſiue ſactum ex nihilo, ſiue compoſitum ſit, proſe-
ctò totum ipſum nihil præterquam apparens, erit. Simili-
ter ſi ex punctis conflari dicatur, quantum non erit. Nam
cùm una in magnitudine ſeſe tangunt, & magnitudo una,
perpetuaq́; eſt, atq; illa ſimul ſunt, nihilo maius totũ ipſum
reddunt, quoniã ſi totum in duo, aut plura diuidatur, nihilo
ipſum minus quam prius euadit. Qua de re pũcta etiã ſi o-
mnia coagmenta ta ſint, nullã efficiunt magnitudinẽ. Verùm
enimuero ſi quid tale inter diuidendũ corpus fiat, quale eſt
ramentũ illud, quod excidit, dum quippiã ſerra ſecatur, atq;
hoc pacto corpus aliquod è magnitudine abſcedat, idem ſer
mo recidit, quomodo inquam diuiſibile illud ſit. Quòd ſi id
quod abſcedere ſolet, corpus non ſit, ſed forma quædã, affe-
ctusúe ſeparabilis, ſitq́; magnitudo ipſa, puncta, uel tactus
ſic affe cti, magnitudinẽ ex nõ magnitudinibus constare in-
congruum, atq; abhorrẽs eſt. Ad hæc puncta ipſa ſiue à mo
tu uacent, ſiue eundem ſubeant, ubinã crunt? unus enim ſem-
per duorum quorundam tactus eſt, tanquam re quapiã
poßibile. Igitur & ſecundum medium, haud ſecus. Et in ſum
ma, ſi omni ex parte, ac omnino diuidi aptũ ſit, ſi diuidatur,
nullum emerget impoßibile, quando ne ullum quidem oria
tur impoßibile, ſi in decies millies dena millia diuiſum ſit:
quamuis fortè nemo unquam diuidet. Itaque cùm corpus
ipſum omnino tale ſit, diuidatur: quid ergo erit reliquum?
magnitudo? Id enim fieri non poteſt: eſſet enim quippiam
haud diuiſum, at erat omni ex parte, omninoq́; diuiſibile.
At uerò ſi nec corpus, nec magnitudo relinquatur, diuiſio
tamen ſit, aut corpus ex punctis constabit, & ea ex quibus
componitur magnitudine carebunt, aut nihil omnino erit.
Quare ſiue ſactum ex nihilo, ſiue compoſitum ſit, proſe-
ctò totum ipſum nihil præterquam apparens, erit. Simili-
ter ſi ex punctis conflari dicatur, quantum non erit. Nam
cùm una in magnitudine ſeſe tangunt, & magnitudo una,
perpetuaq́; eſt, atq; illa ſimul ſunt, nihilo maius totũ ipſum
reddunt, quoniã ſi totum in duo, aut plura diuidatur, nihilo
ipſum minus quam prius euadit. Qua de re pũcta etiã ſi o-
mnia coagmenta ta ſint, nullã efficiunt magnitudinẽ. Verùm
enimuero ſi quid tale inter diuidendũ corpus fiat, quale eſt
ramentũ illud, quod excidit, dum quippiã ſerra ſecatur, atq;
hoc pacto corpus aliquod è magnitudine abſcedat, idem ſer
mo recidit, quomodo inquam diuiſibile illud ſit. Quòd ſi id
quod abſcedere ſolet, corpus non ſit, ſed forma quædã, affe-
ctusúe ſeparabilis, ſitq́; magnitudo ipſa, puncta, uel tactus
ſic affe cti, magnitudinẽ ex nõ magnitudinibus constare in-
congruum, atq; abhorrẽs eſt. Ad hæc puncta ipſa ſiue à mo
tu uacent, ſiue eundem ſubeant, ubinã crunt? unus enim ſem-
per duorum quorundam tactus eſt, tanquam re quapiã