Buonamici, Francesco
,
De motu libri X
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Figures
Thumbnails
Page concordance
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 180
181 - 210
211 - 240
241 - 270
271 - 300
301 - 330
331 - 360
361 - 390
391 - 420
421 - 450
451 - 480
481 - 510
511 - 540
541 - 570
571 - 600
601 - 630
631 - 660
661 - 690
691 - 720
721 - 750
751 - 780
781 - 810
811 - 840
841 - 870
871 - 900
901 - 930
931 - 960
961 - 990
991 - 1020
1021 - 1050
1051 - 1055
>
Scan
Original
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 180
181 - 210
211 - 240
241 - 270
271 - 300
301 - 330
331 - 360
361 - 390
391 - 420
421 - 450
451 - 480
481 - 510
511 - 540
541 - 570
571 - 600
601 - 630
631 - 660
661 - 690
691 - 720
721 - 750
751 - 780
781 - 810
811 - 840
841 - 870
871 - 900
901 - 930
931 - 960
961 - 990
991 - 1020
1021 - 1050
1051 - 1055
>
page
|<
<
of 1055
>
>|
<
archimedes
>
<
text
>
<
body
>
<
chap
>
<
p
type
="
main
">
<
s
>
<
pb
pagenum
="
17
"/>
<
arrow.to.target
n
="
marg169
"/>
<
lb
/>
dens, nec partem qualis in quali & idem alibi teſtatus eſt ſubſtantiæ partes eſſe ſubſtantias: aliter
<
lb
/>
efficitur, vt ſubſtantia fieret è non ſubſtantia. </
s
>
<
s
>Neque argumentationes diluere mea quidem ſen
<
lb
/>
tentia difficile eſt; ſiquidem in prima ſubſit fallacia ab eo, quod eſt quodammodo ad id quod
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg170
"/>
<
lb
/>
eſt ſimpliciter. </
s
>
<
s
>Nanque & ſi animus eſt inanimorum finis, quòd per varias mutationes, & fata
<
lb
/>
promoueri poſsint ad formam nobiliſsimam, & hoc potiſsimè natura reſpiciat; at non deſerit
<
lb
/>
illa, neque ſpoliat omni forma, neque ex omni gradu ſubſtantiæ deturbat. </
s
>
<
s
>Et videt quiſque ho
<
lb
/>
minem eſſe cui tanquam fini reliqua natura parauerit: nihilominus ſingula per ſe conſtituit, vt
<
lb
/>
etiam extra hominem ſubſiſtere queant. </
s
>
<
s
>Animus igitur eſt finis, ſed remotus, alius eſt finis pro
<
lb
/>
prius, qui item in ordine ſubſtantiæ collocatur, quo neque cetera carent quę non viuunt. </
s
>
<
s
>Neque
<
lb
/>
eorum finis eſt animus ſimpliciter: ſed tum finis eſt, cùm ſic ipſa diſpoſuit alma parens natura,
<
lb
/>
vt talis forma proximè poſsit induci, veluti finis marmoris non eſt ſtatua, niſi, cùm iam marmor
<
lb
/>
expoliri cœpit; nihilominus per proprium finem
<
expan
abbr
="
propriamq́ue
">propriamque</
expan
>
formam exiſtit. </
s
>
<
s
>Confirmatio
<
lb
/>
quoque fallax eſt præſeferens errorem in conſequente. </
s
>
<
s
>Nanque & ſi partes à toto ſeiunctæ ſunt
<
lb
/>
ambiguè animalia ſeu partes, at non ſunt ambiguè ſubſtantiæ. </
s
>
<
s
>Accipitur item mixta inanima
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg171
"/>
<
lb
/>
carere fine. </
s
>
<
s
>Tùm etiam ponitur accidens carere fine. </
s
>
<
s
>Et ſanè accidens fine careat, non neceſſe
<
lb
/>
eſt; vt os pellucidum eſt, ne offendamus. </
s
>
<
s
>
<
expan
abbr
="
Falſumq́
">Falſumque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>eſt mixta carere fine. </
s
>
<
s
>Nam ſi partes ani
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg172
"/>
<
lb
/>
malium futurę ſint; iam animus pręſto eſt. </
s
>
<
s
>ſi minus; at tum per propriam formam exiſtunt.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Neque fines iſti ab Ariſtotele prętermiſsi ſunt, vt primo de part. anim. </
s
>
<
s
>
<
emph
type
="
sup
"/>
a
<
emph.end
type
="
sup
"/>
Id planè verum eſt eo
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg173
"/>
<
lb
/>
rum formas latere magis quo ad elementa propius accedunt. </
s
>
<
s
>Quanquam, ſi formam ſyllo
<
lb
/>
giſmi ſpectemus, impotens eſt, quippe quæ ſic complicetur. </
s
>
<
s
>Omne accidens caret fine. </
s
>
<
s
>Mixta
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg174
"/>
<
lb
/>
inanima carent fine. </
s
>
<
s
>Sunt igitur accidentia. </
s
>
<
s
>Ex eo quod formę latent, extat temperies, per
<
expan
abbr
="
quã
">quam</
expan
>
<
lb
/>
formæ deſcribantur; fit, vt putredinis illorum ratio duntaxat habeatur, nulla interitus. </
s
>
<
s
>euidens
<
lb
/>
enim temperies eſt, forma autem ſubobſcura. </
s
>
<
s
>Nil ergo medium habent accidens & ſubſtantia:
<
lb
/>
ordinem
<
emph
type
="
italics
"/>
planè
<
emph.end
type
="
italics
"/>
habent; ſed medio vacant. </
s
>
<
s
>Nanque ſubſtantia prior eſt accidente omnibus mo
<
lb
/>
dis,
<
emph
type
="
sup
"/>
b
<
emph.end
type
="
sup
"/>
ſi ſimpliciter accipiatur. </
s
>
<
s
>quando neque re neque ratione ſeparatur accidens à ſubſtantia, ſi
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg175
"/>
<
lb
/>
ſenſum conſulimus, quem noſtræ methodi normam eſſe volumus. </
s
>
<
s
>ſemper igitur rationem ſub
<
lb
/>
ſtantiæ flagitat,
<
expan
abbr
="
plurimumq́
">plurimumque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>tempore conſequitur, quòd accidens illi ſuperueniat, quod iam eſt
<
lb
/>
in actu. </
s
>
<
s
>Sed ſi proprium ſit
<
expan
abbr
="
perpetuoq́
">perpetuoque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>inhærens, ſubſtantiæ notio dicitur antecedere, quando
<
lb
/>
quidem ſine illo ſubſtantia concipi poteſt. </
s
>
<
s
>niſi tempus fortè non vt vulgò conuenit; ſed vt non
<
lb
/>
nunquam apud veteres metaphoricè pro nobilitate
<
expan
abbr
="
præſtantiaq́
">præſtantiaque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>ſumatur. </
s
>
<
s
>idem enim valet ma
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg176
"/>
<
lb
/>
ximè honorandum, & vetuſtiſsimum
<
emph
type
="
sup
"/>
c
<
emph.end
type
="
sup
"/>
. </
s
>
<
s
>Propterea quoque Galenus
<
emph
type
="
sup
"/>
d
<
emph.end
type
="
sup
"/>
ob venerationem ſolitus
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg177
"/>
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg178
"/>
<
lb
/>
eſt vocare Hippocratem
<
foreign
lang
="
grc
">παλαιὸν</
foreign
>
, ideſt veterem. </
s
>
<
s
>Neque præcurrentes affectiones obſtant, quæ
<
lb
/>
rei generandæ anteire videantur: nanque illa ſubſtantia nituntur, quæ interit, dum altera gene
<
lb
/>
ratur. </
s
>
<
s
>Itaque ſubſtantia accidenti ſimpliciter antecedit, vt phyſicè ſumi queat, ſubſtantiam ex
<
lb
/>
non ſubſtantia fieri non poſſe;
<
emph
type
="
sup
"/>
e
<
emph.end
type
="
sup
"/>
quòd ſubſtantię nihil antecedat. </
s
>
<
s
>Quare & hoc in principijs re
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg179
"/>
<
lb
/>
ponetur, cùm ab Ariſtotele ſine ratione ſumatur, quaſi cum proximo effato idem valeat. </
s
>
<
s
>Cum
<
lb
/>
ſubſtantia prior ſit omnibus modis accidente, patet etiam, accidens à ſubſtantia ſeparari
<
expan
abbr
="
nõ
">non</
expan
>
poſ
<
lb
/>
ſe, neque reipſa, neque cogitatione. </
s
>
<
s
>atque adeo, vt nonmodo quod ſit, quod eſt actu eſſe, ſiue
<
lb
/>
exiſtere, & quod Gręcorum vulgus
<
foreign
lang
="
grc
">ὐπάρχειν</
foreign
>
appellat, verumetiam quòd ſit, ideſt eſſentiam
<
lb
/>
obtineat, quæ per definitionem explicatur, acceptum ſubſtantię referat. </
s
>
<
s
>Eſt enim acci
<
lb
/>
dens in ſubiecto, ideſt ita in alio, vt eſſe nequeat ſine illo in quo eſt, non tamen vt pars, & eſt
<
lb
/>
aliud quid exiſtens, non ſcilicet per ſe, ſed per aliud, non quantitas, ſed ſubſtantia quanta, & in
<
lb
/>
ſubſtantiam denique reſoluitur. </
s
>
<
s
>Nec cogitari poteſt accidens ſine ſubſtantia; ſiquidem eſſe in
<
lb
/>
ſubiecto ſit eius natura à qua accidentis ratio diuelli nequit
<
emph
type
="
sup
"/>
f
<
emph.end
type
="
sup
"/>
. </
s
>
<
s
>Inconueniens enim eſt (inquit Ari
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg180
"/>
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg181
"/>
<
lb
/>
ſtoteles) ipſum ſeparare, ſi oportet
<
expan
abbr
="
incõueniens
">inconueniens</
expan
>
dicere id, quod fieri nequit. </
s
>
<
s
>nullum enim
<
expan
abbr
="
aliorũ
">aliorum</
expan
>
<
lb
/>
ſeparari poteſt pręter
<
expan
abbr
="
ſubſtantiã
">ſubſtantiam</
expan
>
:
<
expan
abbr
="
nanq;
">nanque</
expan
>
omnia de ſubiecto dicuntur ipſa ſubſtantia. </
s
>
<
s
>Nec id menti
<
lb
/>
ſuccedere poteſt; cùm ſit inconueniens illa mens quæ quærit ea quæ fieri nequeunt, & id aggre
<
lb
/>
ditur quod effici non poteſt. </
s
>
<
s
>Valet ad id quoque firmandum, quòd multò magis ſunt formæ na
<
lb
/>
turales quàm accidentia, neque tamen formæ naturales à materia
<
expan
abbr
="
motuq́
">motuque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>ſeparantur, multo mi
<
lb
/>
nus igitur accidentia præſertim quæ ſenſilia ſunt: neque mens (vt mea fert ſententia) rerum na
<
lb
/>
turas immutare poteſt. </
s
>
<
s
>Sed accipiat hic Ariſtoteles ſegregationem, quam natura præſtat de ea
<
lb
/>
quæ mentis opera cogitando fit, nihil agat. </
s
>
<
s
>Atqui neque accidens citra ſubſtantiam cogitare licet.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Teſtem apello Themiſtium qui monet, ne cogitatione quidem accidens à ſubſtantia ſeparari
<
lb
/>
poſſe, re autem multo minus. </
s
>
<
s
>Subſtantia planè à ceterorum generum vniuerſitate poteſt ſepa
<
lb
/>
rari non ſanè quod accidentibus omnino ſenſilis ſubſtantia nudetur: ſed, quia ſubſtantia vna
<
expan
abbr
="
ea-demq́
">ea
<
lb
/>
demque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>ad numerum permanens, modo hoc modo illud accipiat. </
s
>
<
s
>Deinde quæ mens ſeuocare po
<
lb
/>
teſt rem à ſua quidditate? </
s
>
<
s
>ſimile enim foret ac ſi hominem aliud eſſe cogitarem, quàm animal
<
lb
/>
ratione vtens. </
s
>
<
s
>Cùm ergo ſubſtantia compleat quidditatem accidentis planum quod accidens à
<
lb
/>
ſubſtantia non poteſt abſolui, ſubſtantiam verò ſimpliciter accipio non ignarus ab hac vel illa </
s
>
</
p
>
</
chap
>
</
body
>
</
text
>
</
archimedes
>