410Index rerum præcipuarum.
Flamma, &
Prunæ ardentes Ignis ſunt;
ſed
non de nouo productus, etiam iuxtà Ari-
ſtotelem à 100. ad 104. Flamma, licet
Igniculi ſint pluſquam aer graues, in ae-
re grauiori aſcendit, & eſt illo leuior
ratione vaporis Igniculos abripientis. 60.
Quomodo aerem impellat, & alium at-
trahat. 250. Aere etiam rarefacto in pari
mole leuior. Boylæo experimento argui-
tur, quamuis Igniculi ſint graues. 251.
Non ideò Flammatota aere leuior aſcen-
dit, quò d ab eo grauiore ſit preſſa; ſed
ſponte erumpens aſcendit, & aerem pro-
pellit; nec eſſet cuſpidata, ſi aſcenderet
ab aere circumfluo preſſa, & extruſa in
altum. 59. & 251. & ſeq. Eadem aeris pro-
pulſio per flammam Igniculis erumpen-
tibus facta; & flammæ in apicem faſtigia-
tæ ratio aſſeritur. 271. Ratio item, cur
flamma ſit cuſpidata, & ſemper agitetur,
& ex maiori materia incenſa amplior
prorumpat. 251. & ſeq. Flammæ colores
vari@ ex varia materiæ accenſæ natura.
253. Eius cæruleus color exſulphure.
ibid. & 263. Quomodo flamma erumpat,
poſtquam ſpiritus ignei, ſales volatiles, &
ſulphureæ particulæ à partibus fixis ſunt
ſolutæ, & quomodo ceſſet à 220. ad 222.
& 224. & ſeq. non ſemper lucet, licet
vrat. 222. Aliquando eſt fumus, velfumo-
ſa exhalatio, etiam iuxtà Ariſtotelem.
ibid. Plura, è quibus gignitur ad pellen-
das tenebras. 223. Ad eam excitandam
requiritur humor, vel pingue aliquid.
225. & 230. Amplior ex ſarmentis, quàm
carbonibus, & in apice efficacior ob at-
tenuatum humorem. 131. In ignibus arti-
ficioſis cur, & quomodo amplior in
aquis erumpat. 229. & ſeq. Flammæ aliæ
alijs acriores, & cur. 236. Cur ex carboni-
bus, quàm exligno flamma ſit purior, &
validior. 237. & ſeq. Ratio, cur licet vim
habeat vrendi, ſæpè tamen per eam inno-
xiè manustraijciatur, quæ vix calefit,
cum traijci nequeat per aquam feruen-
tem, cui calefaciendi ſolùm; non autem
vrendi vis ineſt. 238. & ſeq. Flammæ
aliquæ cur inualidiores. 239. & ſeq. In
Æthna quomodo innoxiæ dicantur ni-
uibus. 240. Iuxtà materiam diuturniores,
vel minores. 249. & ſeq. Phyſica redditur
ratio, cur flamma in prunis flatu accen-
datur; in ellychnio verò extinguatur, &
mox codem flatu iterum accendatur à
266. ad 273. Flammæ notio non in folis
particulis igneis ſolutis, & agitatis; ſed in
vehementi, & continuata earum eruptio-
ne, & effluuio, ac humore, & vapore ac-
cenſo conſiſtit. 257. & 269. Quali flatu ſit
propellenda, vt extinguatur. 269. & ſeq.
Cur aliquando in apicem faſtigiata non
ſit; ſed conglobata in ijs, quæ vnico im-
petu tota ſimul, & non per partes exar-
deſcunt. 271. Quà ratione præcedentis
flammæ erumpentis fuga iuuet alterius
ſubſequentis eruptionem. ibid. & ſeq. Eo
ſolùm flatu extinguitur, qui & aſcenden-
ti obſiſtat, & vlterius eam diuellat à ma-
teria, nec ad eam corripiendam deferat,
quod fit in incendijs, quando vi venti
augeſcit. 270. Paratos ſimul igniculos ad
emptionem, & ſubſecuturos debet fla-
tus diſſipare, vt flamma pereat. 272. ex-
tinguitur etiam, ſi in aere celeriter agi-
tetur, ita vc in motu diſſipentur igniculi
erumpentes. ibid. Flatu accenditur in
prunis, quia igneas particulas ingerit, &
alijs addit, vt mox confertim erumpant.
273. Cur flamma minor maiori admota
extinguatur, & modicum incendium
ſcloporum diſploſione diſcutiatur. 279.
Iuxtà materiæ ardentis naturam flamma
extinguitur, ſi igniculi flatu diſijciantur;
vel accenditur, ſi eo ingerantur, & colli-
gantur. ibid. & ſeq.
non de nouo productus, etiam iuxtà Ari-
ſtotelem à 100. ad 104. Flamma, licet
Igniculi ſint pluſquam aer graues, in ae-
re grauiori aſcendit, & eſt illo leuior
ratione vaporis Igniculos abripientis. 60.
Quomodo aerem impellat, & alium at-
trahat. 250. Aere etiam rarefacto in pari
mole leuior. Boylæo experimento argui-
tur, quamuis Igniculi ſint graues. 251.
Non ideò Flammatota aere leuior aſcen-
dit, quò d ab eo grauiore ſit preſſa; ſed
ſponte erumpens aſcendit, & aerem pro-
pellit; nec eſſet cuſpidata, ſi aſcenderet
ab aere circumfluo preſſa, & extruſa in
altum. 59. & 251. & ſeq. Eadem aeris pro-
pulſio per flammam Igniculis erumpen-
tibus facta; & flammæ in apicem faſtigia-
tæ ratio aſſeritur. 271. Ratio item, cur
flamma ſit cuſpidata, & ſemper agitetur,
& ex maiori materia incenſa amplior
prorumpat. 251. & ſeq. Flammæ colores
vari@ ex varia materiæ accenſæ natura.
253. Eius cæruleus color exſulphure.
ibid. & 263. Quomodo flamma erumpat,
poſtquam ſpiritus ignei, ſales volatiles, &
ſulphureæ particulæ à partibus fixis ſunt
ſolutæ, & quomodo ceſſet à 220. ad 222.
& 224. & ſeq. non ſemper lucet, licet
vrat. 222. Aliquando eſt fumus, velfumo-
ſa exhalatio, etiam iuxtà Ariſtotelem.
ibid. Plura, è quibus gignitur ad pellen-
das tenebras. 223. Ad eam excitandam
requiritur humor, vel pingue aliquid.
225. & 230. Amplior ex ſarmentis, quàm
carbonibus, & in apice efficacior ob at-
tenuatum humorem. 131. In ignibus arti-
ficioſis cur, & quomodo amplior in
aquis erumpat. 229. & ſeq. Flammæ aliæ
alijs acriores, & cur. 236. Cur ex carboni-
bus, quàm exligno flamma ſit purior, &
validior. 237. & ſeq. Ratio, cur licet vim
habeat vrendi, ſæpè tamen per eam inno-
xiè manustraijciatur, quæ vix calefit,
cum traijci nequeat per aquam feruen-
tem, cui calefaciendi ſolùm; non autem
vrendi vis ineſt. 238. & ſeq. Flammæ
aliquæ cur inualidiores. 239. & ſeq. In
Æthna quomodo innoxiæ dicantur ni-
uibus. 240. Iuxtà materiam diuturniores,
vel minores. 249. & ſeq. Phyſica redditur
ratio, cur flamma in prunis flatu accen-
datur; in ellychnio verò extinguatur, &
mox codem flatu iterum accendatur à
266. ad 273. Flammæ notio non in folis
particulis igneis ſolutis, & agitatis; ſed in
vehementi, & continuata earum eruptio-
ne, & effluuio, ac humore, & vapore ac-
cenſo conſiſtit. 257. & 269. Quali flatu ſit
propellenda, vt extinguatur. 269. & ſeq.
Cur aliquando in apicem faſtigiata non
ſit; ſed conglobata in ijs, quæ vnico im-
petu tota ſimul, & non per partes exar-
deſcunt. 271. Quà ratione præcedentis
flammæ erumpentis fuga iuuet alterius
ſubſequentis eruptionem. ibid. & ſeq. Eo
ſolùm flatu extinguitur, qui & aſcenden-
ti obſiſtat, & vlterius eam diuellat à ma-
teria, nec ad eam corripiendam deferat,
quod fit in incendijs, quando vi venti
augeſcit. 270. Paratos ſimul igniculos ad
emptionem, & ſubſecuturos debet fla-
tus diſſipare, vt flamma pereat. 272. ex-
tinguitur etiam, ſi in aere celeriter agi-
tetur, ita vc in motu diſſipentur igniculi
erumpentes. ibid. Flatu accenditur in
prunis, quia igneas particulas ingerit, &
alijs addit, vt mox confertim erumpant.
273. Cur flamma minor maiori admota
extinguatur, & modicum incendium
ſcloporum diſploſione diſcutiatur. 279.
Iuxtà materiæ ardentis naturam flamma
extinguitur, ſi igniculi flatu diſijciantur;
vel accenditur, ſi eo ingerantur, & colli-
gantur. ibid. & ſeq.
Fœni ſpontaneum incendium ex ſalium
diſceſſione prouenit, vnde ad illud exci-
tandum ſulphurei, & ignei ſpiritus liberè
prorumpunt. 211. & ſeq. & 214.
diſceſſione prouenit, vnde ad illud exci-
tandum ſulphurei, & ignei ſpiritus liberè
prorumpunt. 211. & ſeq. & 214.
Fontium, &
fluuiorum origo commodè
nequit explicari, niſi proprius locus Ignis
ſit in centro terræ. 72. Fons gelidus, in-
quo faces accendi ſolitas ſcribunt S. Au-
guſtinus, & Plinius, cum accenſas, & im-
merſas extingueret, vix per antiperiſta-
ſim explicabilis; vel ſolùm poſt extin-
ctionem eas ſtatim admotas accendebat.
274. & ſeq.
nequit explicari, niſi proprius locus Ignis
ſit in centro terræ. 72. Fons gelidus, in-
quo faces accendi ſolitas ſcribunt S. Au-
guſtinus, & Plinius, cum accenſas, & im-
merſas extingueret, vix per antiperiſta-
ſim explicabilis; vel ſolùm poſt extin-
ctionem eas ſtatim admotas accendebat.
274. & ſeq.