4126ARIST. METEOROL.
mihiuidetur:
quippe qui &
ſuperas mũdi partes igni ple-
nas eſſe, & uim quæ inibi eſſet, æthera uocare cẽſuit: quod
quidẽ approbè fecit. Nã corpus quod aßiduè currit, ſimul
& diuinũ natura existimaſſe uiſi ſunt, & quod eſſet eiuſ-
modi, æthera nũcupare, tanquam nulli eorũ, quæ bîc uiſun-
tur, idẽ ſoret, definierũt. Non enim oportet opiniones mor-
taliũ eaſdẽ ſemel, aut iterũ, aut iuxta quẽpiã paruũ num erũ
redire dicamus, ſed infinities. Qui autẽ id quod ambit,
& nõ corpora ſolũ, quæ lationem ſubeunt, eſſe purũ ignẽ
aiunt, quod uerò inter terrã, ſtellasq́; intercedit, aërem: ij, ſi
quæ nunc Mathematicis rationibus abundè demonſtramus
fuiſſent ſpeculati, forſitan ab hac puerili opinione destitiſ-
ſent. Eſt enim animi ꝑquàm ſimplicis, putare ſingula quæ
motu ciẽtur ideo puſilla eſſe magnitudine, quòd nobis hinc
aſpicientibus appareãt eiuſmodi. Ergo tametſi uel anteà
inde ſupero loco contemplationibus hac de re dictum ſit,
eandem tamen rationem in præſentia quoq; dicamus. Nã
ſi & interualla ipſa ſorent oppleta igni, & corpora ex eo-
dem conſtarent, dudum cætera alia euanuiſſent, perijſſentq́;
elementa. At uerò nec aẽre ſolo plena ſunt interualla. Nam
tum aer communis rationis æqualitatem at corpora eiuſ-
dem ſeriei, haud paruo exuperaret. Etiam ſilocus, qui in-
ter cœlum terramq́; interhiat, elementis duobus ſit opple-
tus: quandoquidem terræ moles, quæ totam etiam aquæ co-
piam complexa eſt: nullius (propè dixerim) particulæ ra-
tionem ſubit, ad ambiẽtem magnitudinem. At molis exceſ-
ſum in tanta fieri magnitudine haudquaquam uidemus, ubi
ex aqua ſecretionem ſubeunte aẽr confit, aut ex aëre ignis.
Sed quam tantilla ac perexigua aquæ portatio rationem
habet ad aërem, qui ex ea cooritur: eandem & tota
nas eſſe, & uim quæ inibi eſſet, æthera uocare cẽſuit: quod
quidẽ approbè fecit. Nã corpus quod aßiduè currit, ſimul
& diuinũ natura existimaſſe uiſi ſunt, & quod eſſet eiuſ-
modi, æthera nũcupare, tanquam nulli eorũ, quæ bîc uiſun-
tur, idẽ ſoret, definierũt. Non enim oportet opiniones mor-
taliũ eaſdẽ ſemel, aut iterũ, aut iuxta quẽpiã paruũ num erũ
redire dicamus, ſed infinities. Qui autẽ id quod ambit,
& nõ corpora ſolũ, quæ lationem ſubeunt, eſſe purũ ignẽ
aiunt, quod uerò inter terrã, ſtellasq́; intercedit, aërem: ij, ſi
quæ nunc Mathematicis rationibus abundè demonſtramus
fuiſſent ſpeculati, forſitan ab hac puerili opinione destitiſ-
ſent. Eſt enim animi ꝑquàm ſimplicis, putare ſingula quæ
motu ciẽtur ideo puſilla eſſe magnitudine, quòd nobis hinc
aſpicientibus appareãt eiuſmodi. Ergo tametſi uel anteà
inde ſupero loco contemplationibus hac de re dictum ſit,
eandem tamen rationem in præſentia quoq; dicamus. Nã
ſi & interualla ipſa ſorent oppleta igni, & corpora ex eo-
dem conſtarent, dudum cætera alia euanuiſſent, perijſſentq́;
elementa. At uerò nec aẽre ſolo plena ſunt interualla. Nam
tum aer communis rationis æqualitatem at corpora eiuſ-
dem ſeriei, haud paruo exuperaret. Etiam ſilocus, qui in-
ter cœlum terramq́; interhiat, elementis duobus ſit opple-
tus: quandoquidem terræ moles, quæ totam etiam aquæ co-
piam complexa eſt: nullius (propè dixerim) particulæ ra-
tionem ſubit, ad ambiẽtem magnitudinem. At molis exceſ-
ſum in tanta fieri magnitudine haudquaquam uidemus, ubi
ex aqua ſecretionem ſubeunte aẽr confit, aut ex aëre ignis.
Sed quam tantilla ac perexigua aquæ portatio rationem
habet ad aërem, qui ex ea cooritur: eandem & tota