4337LIBER II.
nanque abſq;
mẽte nõ eſt.
Indefinitas igitur cauſas eas eſſe
neceſſe eſt, à quibus id fiet, quod proficiſcitur à fortuna. Vn
de fortuna, indefinita cauſa eſſe uidetur, & immanife sta ho
mini. Atq; aliquo modo nihil à fortuna uidebitur profici-
ſci: hæc enim omnia rectè dicũtur, quiarationi conſentanea
ſunt: nã aliqua quidẽ ex parte fit aliquid à fortuna, fit enim
per accidẽs. Atq; ut accidẽs, fortuna cauſa eſt: abſolutè aũt
nibil. Velut ædium, ædificator quidẽ eſt cauſa: per accidẽs
autẽ, modulator. Et ut profectus argẽtum recipiat, nõ hu-
iuſce gratia profectus, infinitæ cauſæ multitudine eſſe pñt.
Nã & uidere aliquẽ uolens, et perſequẽs, & ſpectaturus lu
dos, et fugiẽs. Rectè etiã fortuna, præter rationẽ ꝗd eſſe di
citur: ratio nanq; aut eorũ eſt, quæ ſunt ſemp, aut eorũ quæ
ſunt plerunque. At fortuna in ijs eſt, quæ præter hæc fiunt:
quare cùm indefinita ſint ea, quæ hoc pacto ſunt cauſæ, for
tuna etiã indefinita nimirùm eſt. In quibuſdã tamẽ quiſpiam
dubitauerit, ſi quæuis eius quod à fortuna fit, cauſæ fuerint,
nec´ne? ut ſanitatis, aut ſpiritus, aut æstus, ſed non capillorũ
remotio: cauſarum enim per accidens, aliæ propinquiores
alijs ſunt. Fortuna autẽ dicitur bona, cùm bonum aliquod:
mala, cùm aduerſi quid euenit. Proſperitas uerò fortunæ, ac
in fortunium, cùm illa ſunt magna. Quapropter & cùm pa
rum defuit, ut malum quiſpiã magnũ, aut bonum accipiat,
infortunatũ tum illũ, aut fortunatũ dicimus eſſe, proptereà
quòd mens perinde dicit de illo, atq; ſi eſſet: quod enim pa-
rum deeſt, id quaſi minimè distare uidetur. Inſuper, fortu
næ proſperitas incerta non ſine ratione dicitur eſſe. Nam
ipſa fortuna, incerta eſt: impoßibile eſt enim aut ſemꝑ, aut
plerunq; quicquã eorũ eſſe, quæ à fortuna proueniunt. Sunt
igitur ambo, caſus inquã, atq; fortuna, per accidẽs (uti
neceſſe eſt, à quibus id fiet, quod proficiſcitur à fortuna. Vn
de fortuna, indefinita cauſa eſſe uidetur, & immanife sta ho
mini. Atq; aliquo modo nihil à fortuna uidebitur profici-
ſci: hæc enim omnia rectè dicũtur, quiarationi conſentanea
ſunt: nã aliqua quidẽ ex parte fit aliquid à fortuna, fit enim
per accidẽs. Atq; ut accidẽs, fortuna cauſa eſt: abſolutè aũt
nibil. Velut ædium, ædificator quidẽ eſt cauſa: per accidẽs
autẽ, modulator. Et ut profectus argẽtum recipiat, nõ hu-
iuſce gratia profectus, infinitæ cauſæ multitudine eſſe pñt.
Nã & uidere aliquẽ uolens, et perſequẽs, & ſpectaturus lu
dos, et fugiẽs. Rectè etiã fortuna, præter rationẽ ꝗd eſſe di
citur: ratio nanq; aut eorũ eſt, quæ ſunt ſemp, aut eorũ quæ
ſunt plerunque. At fortuna in ijs eſt, quæ præter hæc fiunt:
quare cùm indefinita ſint ea, quæ hoc pacto ſunt cauſæ, for
tuna etiã indefinita nimirùm eſt. In quibuſdã tamẽ quiſpiam
dubitauerit, ſi quæuis eius quod à fortuna fit, cauſæ fuerint,
nec´ne? ut ſanitatis, aut ſpiritus, aut æstus, ſed non capillorũ
remotio: cauſarum enim per accidens, aliæ propinquiores
alijs ſunt. Fortuna autẽ dicitur bona, cùm bonum aliquod:
mala, cùm aduerſi quid euenit. Proſperitas uerò fortunæ, ac
in fortunium, cùm illa ſunt magna. Quapropter & cùm pa
rum defuit, ut malum quiſpiã magnũ, aut bonum accipiat,
infortunatũ tum illũ, aut fortunatũ dicimus eſſe, proptereà
quòd mens perinde dicit de illo, atq; ſi eſſet: quod enim pa-
rum deeſt, id quaſi minimè distare uidetur. Inſuper, fortu
næ proſperitas incerta non ſine ratione dicitur eſſe. Nam
ipſa fortuna, incerta eſt: impoßibile eſt enim aut ſemꝑ, aut
plerunq; quicquã eorũ eſſe, quæ à fortuna proueniunt. Sunt
igitur ambo, caſus inquã, atq; fortuna, per accidẽs (uti
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib