1tenſio inter ducendum rectam fiat, motis ex ordine
digitis, manu, cubito, bracchio ſuper propriis, ac
ſpecialibus centris. Conſidera quoque vt inter ex
pedite ambulandum, ſpontaneus ille bracchiorum
motus, cuius centrum ſcapulæ ſunt, non perinde ſit
defatigationi obnoxius, ac motus crurum, cuius
centrum coxendices, quod non perinde inhibeatur,
& multiplicari cogatur: ſed iſtud tamen obiter. De
nique, ſi quis quærat motum, qui violentus maximè
ſit, is eſſe videtur vterque, de quo heic loci agitur;
nempe qui non modò eſt in re projecta, dum ſursùm
contendit, ſed etiam, qui in re cadente, dum fertur
deorſùm. Argumento eſt, quòd vt ille eſt ab ex
terno principio, ita hic non poſſit eſſe ab interno, qua
le formam dicunt, & quale perſeuerans vniuſmodi,
intelligi cauſa non poſſit, tanti illius, ac tam inæqua
bilis impetus; qui cùm aliunde non valeat incremen
tum continuum infinitè accipere, ideò longè abeſt,
vt durare perpetuò poſſit. Quid dico verò perpe
tuò? cùm prolixiſſimus omnium vix vnico horæ mo
mento perduret, eaque ratione peragatur, vt ſi ca
dens ex alto corpus minùs benè compactum ſit, im
petu ipſo diſſipetur; intelligamuſque, ſi caſus in im
menſum pateret, impetuſque eadem ſemper propor
tione in immenſum increſceret, nullam penitùs com
pactionem ad inexſolubilitatem corporis eſſe ſuffe
cturam. Quod ſanè conuincit hunc motum natura
lem propriè non eſſe, ſed violentum potiùs, imô
euaſurum tandem violentiſſimum, ſiue quo violen
tior excogitari non valeat; cùm is, qui à natura eſt,
digitis, manu, cubito, bracchio ſuper propriis, ac
ſpecialibus centris. Conſidera quoque vt inter ex
pedite ambulandum, ſpontaneus ille bracchiorum
motus, cuius centrum ſcapulæ ſunt, non perinde ſit
defatigationi obnoxius, ac motus crurum, cuius
centrum coxendices, quod non perinde inhibeatur,
& multiplicari cogatur: ſed iſtud tamen obiter. De
nique, ſi quis quærat motum, qui violentus maximè
ſit, is eſſe videtur vterque, de quo heic loci agitur;
nempe qui non modò eſt in re projecta, dum ſursùm
contendit, ſed etiam, qui in re cadente, dum fertur
deorſùm. Argumento eſt, quòd vt ille eſt ab ex
terno principio, ita hic non poſſit eſſe ab interno, qua
le formam dicunt, & quale perſeuerans vniuſmodi,
intelligi cauſa non poſſit, tanti illius, ac tam inæqua
bilis impetus; qui cùm aliunde non valeat incremen
tum continuum infinitè accipere, ideò longè abeſt,
vt durare perpetuò poſſit. Quid dico verò perpe
tuò? cùm prolixiſſimus omnium vix vnico horæ mo
mento perduret, eaque ratione peragatur, vt ſi ca
dens ex alto corpus minùs benè compactum ſit, im
petu ipſo diſſipetur; intelligamuſque, ſi caſus in im
menſum pateret, impetuſque eadem ſemper propor
tione in immenſum increſceret, nullam penitùs com
pactionem ad inexſolubilitatem corporis eſſe ſuffe
cturam. Quod ſanè conuincit hunc motum natura
lem propriè non eſſe, ſed violentum potiùs, imô
euaſurum tandem violentiſſimum, ſiue quo violen
tior excogitari non valeat; cùm is, qui à natura eſt,