46155LIBER II.&
qualecunque id fuerit, quod ei permiſcetur, talem in ea
parere ſaporẽ aſſolet. Sed de hiſce aliâs, cùm opportunior
dabitur occaſio, erit cõſiderandum. Nunc eatenus dicamus
oportet, nempe quòd cùm mare in rerum natura ſit, aßiduè
quippiã ab eo in altũ ſcandit, potuq́; idoneũ, ac dulce red-
ditur, quodq́; per imbreis ex alto in imũ labitur, iam aliud
effectum, nec id prætera existens quod fuerat ſublatum,
quod deniq; mare potulentæ partiratione ponderis ſubſi-
det. Ob idq́; nec ipſum inſtar amnium deficere, niſi lo-
corum ratione aſſolet: quod idem pariutriſq; modo acci-
dere neceſſum eſt. Nec ſemper eædem nec terræ, nec maris
partes permanent: ſed tota duntaxat moles. Etenim in
hunc modum de ipſa quoq; terra existimare par eſt. Nam
pars alia aſcendit, alia rurſum deſcẽdit. Quinetiã loca cõ-
mutant, quæ per ſumma innatare, quæq́; in ima rurſum de-
ferriaßolent. Porrò ſalſitudinem in rei cuiu ſpiã admistio-
ne cõſistere, palàm eſt, nõ ex ijs tantum, quæ dicta ſunt, ue-
rùm etiã ſi quis uas è cera afformatũ in mare demittat, ob-
turato prius re tali oſculo, ut nihil interhiet, per quod ma-
re introfluat: quæ enim ſeſe uaſi per cæteros parietes inſi-
nuat aqua potulenta euadit: ut terrena portio ita & quod
ſalſitudinem ſua admistione cõmittit: ſequeſtrari cùm per-
colatur aqua aſſolet: id enim tum põderis (ſalſa enim quàm
dulcis grauior eſt) tum etiam craßitudinis cauſa extat. Et-
enim aquæ craßitudo, corpulentiaq́; tantam afferre diffe-
rentiã poteſt, ut nauigia æquo rerũ, quæ conuehũtur, onere
preſſa in amnibus ferè demergi uideantur, in mari modice
ſeſe, atq; ad nauigandũ peropportunè habeant. Otãobrem
nõnulli corũ, ꝗ in amnibus naueis onerãt, ob eã ipſam igno-
rationẽ damnum ſubiere grauißimum. Quòd autem
parere ſaporẽ aſſolet. Sed de hiſce aliâs, cùm opportunior
dabitur occaſio, erit cõſiderandum. Nunc eatenus dicamus
oportet, nempe quòd cùm mare in rerum natura ſit, aßiduè
quippiã ab eo in altũ ſcandit, potuq́; idoneũ, ac dulce red-
ditur, quodq́; per imbreis ex alto in imũ labitur, iam aliud
effectum, nec id prætera existens quod fuerat ſublatum,
quod deniq; mare potulentæ partiratione ponderis ſubſi-
det. Ob idq́; nec ipſum inſtar amnium deficere, niſi lo-
corum ratione aſſolet: quod idem pariutriſq; modo acci-
dere neceſſum eſt. Nec ſemper eædem nec terræ, nec maris
partes permanent: ſed tota duntaxat moles. Etenim in
hunc modum de ipſa quoq; terra existimare par eſt. Nam
pars alia aſcendit, alia rurſum deſcẽdit. Quinetiã loca cõ-
mutant, quæ per ſumma innatare, quæq́; in ima rurſum de-
ferriaßolent. Porrò ſalſitudinem in rei cuiu ſpiã admistio-
ne cõſistere, palàm eſt, nõ ex ijs tantum, quæ dicta ſunt, ue-
rùm etiã ſi quis uas è cera afformatũ in mare demittat, ob-
turato prius re tali oſculo, ut nihil interhiet, per quod ma-
re introfluat: quæ enim ſeſe uaſi per cæteros parietes inſi-
nuat aqua potulenta euadit: ut terrena portio ita & quod
ſalſitudinem ſua admistione cõmittit: ſequeſtrari cùm per-
colatur aqua aſſolet: id enim tum põderis (ſalſa enim quàm
dulcis grauior eſt) tum etiam craßitudinis cauſa extat. Et-
enim aquæ craßitudo, corpulentiaq́; tantam afferre diffe-
rentiã poteſt, ut nauigia æquo rerũ, quæ conuehũtur, onere
preſſa in amnibus ferè demergi uideantur, in mari modice
ſeſe, atq; ad nauigandũ peropportunè habeant. Otãobrem
nõnulli corũ, ꝗ in amnibus naueis onerãt, ob eã ipſam igno-
rationẽ damnum ſubiere grauißimum. Quòd autem