50880Diſſertatio Tertia.
muntur.
Scio vim extrahendi tela atque ſpicula è corporibus
tribui cancro fluviatili trito, ſi illis ſuperponatur, aut etiam
lacertę parietarię capiti, aut ranę ſectę: ſed hęc non attrahunt
telum, ſolùm juvant, ut minùs arctè cohęrens cum carne faci-
liùs educi valeat, aut expellatur ab ipsâ carne ſenſim coale-
ſcente. Cęterùm non video, cur vis attrahendi (quocunque
tandem modo illa operetur) opportunas particulas plantę dene-
getur, quę conſpicitur in Magnete ferrum attrahente, in Ada-
mante, electro, ſeu Succino, Gagate, Lapide Obſidiano Plinii,
Sardo, ſi attritu incaleſcant, paleas, in Pantarbe lapide, ut Phi-
loſtratus & Tzezes prodiderunt, atque Æliano teſte in oſſibus
accipitris, aurum attrahentibus. Apud eundem Mizaldum
cent. 2. num. 29. *Oſtrea viva peſtiferos bubones loco transferunt, & *
*virus omne ad ſe trahunt: ſunt autem agglutinanda brachio, quà*
*axillaris decurrit, ſi quidem bubo in alis eſt; ſi verò inguen obſidetur,*
*line amentis femoris, qnæ vena cruris deſcribit. * Et num. 65. *Coluber*
*fluviatilis funiculo à caudâ præligatus & ſuſpenſus, ſubiecto vaſe*
*aquâ pleno, in quod debiſcat, aliquot poſt horis aut diebus, ore lapi-*
*dem eructat, qui exceptus vaſe, quod ſubiacet, tot am aquam ebibit: *
*alligatus bydropicorum ventri eos liberat. * Hęc ille. Eſt igitur ra-
tioni conſentaneum plantarum radices ex proximâ tellure,
atque vapore recurrente, educere particulas ſibi opportunas,
eaſque cum cęteris permiſtas ſibi unire. Hippocrates 1. de Nat.
hum. tex. 31. ait, *Quæ plantantur, & ſeruntur, ubi in terram*
*perveniunt, unumquodque attrahit, quod ſuæ naturæ conve-*
*niens ineſt terræ: Ineſt autem & acutum, & amarum, & dulce,*
*& ſalſum. * Hinc peritiores agricolæ monent, communiter non
eſſe novellę arbuſculę radices defodiendas in eâdem ſcrobe,
unde evulſa fuerit antiqua arbor ejuſdem generis (maximè ſi
quid ſuperſit antiquę radicis) minùs enim feliciter creſceret,
cui tellus parcè ſubminiſtraret alimentum; nimirum ab antiquâ
arbore fuit copiosè abſumptum. Contra verò plantis oppoſitum
ſuccum expoſcentibus benè convenit, etiamſi proximę ſint,
quippe quę defęcatius alimentum ſingulę recipiunt: neque enim
ſemper planta una utiles ſibi particulas affumit, quin & alias
aliquas inutiles, ſibique parum opportunas, utilibus permiſtas
recipiat. Rem declarat Plinii narratio lib. 18. cap. 22. Civitas
Affricę, ait, in mediis arenis, petentibus Syrtes, Leptimque
Magnam, vocatur Tacape, felici ſuper omne miraculum riguo
ſolo: terniſque ferè mil. paſſ. in omnem partem fons abundat,
largus quidem, ſed certis horarum ſpatiis diſpenſatus
tribui cancro fluviatili trito, ſi illis ſuperponatur, aut etiam
lacertę parietarię capiti, aut ranę ſectę: ſed hęc non attrahunt
telum, ſolùm juvant, ut minùs arctè cohęrens cum carne faci-
liùs educi valeat, aut expellatur ab ipsâ carne ſenſim coale-
ſcente. Cęterùm non video, cur vis attrahendi (quocunque
tandem modo illa operetur) opportunas particulas plantę dene-
getur, quę conſpicitur in Magnete ferrum attrahente, in Ada-
mante, electro, ſeu Succino, Gagate, Lapide Obſidiano Plinii,
Sardo, ſi attritu incaleſcant, paleas, in Pantarbe lapide, ut Phi-
loſtratus & Tzezes prodiderunt, atque Æliano teſte in oſſibus
accipitris, aurum attrahentibus. Apud eundem Mizaldum
cent. 2. num. 29. *Oſtrea viva peſtiferos bubones loco transferunt, & *
*virus omne ad ſe trahunt: ſunt autem agglutinanda brachio, quà*
*axillaris decurrit, ſi quidem bubo in alis eſt; ſi verò inguen obſidetur,*
*line amentis femoris, qnæ vena cruris deſcribit. * Et num. 65. *Coluber*
*fluviatilis funiculo à caudâ præligatus & ſuſpenſus, ſubiecto vaſe*
*aquâ pleno, in quod debiſcat, aliquot poſt horis aut diebus, ore lapi-*
*dem eructat, qui exceptus vaſe, quod ſubiacet, tot am aquam ebibit: *
*alligatus bydropicorum ventri eos liberat. * Hęc ille. Eſt igitur ra-
tioni conſentaneum plantarum radices ex proximâ tellure,
atque vapore recurrente, educere particulas ſibi opportunas,
eaſque cum cęteris permiſtas ſibi unire. Hippocrates 1. de Nat.
hum. tex. 31. ait, *Quæ plantantur, & ſeruntur, ubi in terram*
*perveniunt, unumquodque attrahit, quod ſuæ naturæ conve-*
*niens ineſt terræ: Ineſt autem & acutum, & amarum, & dulce,*
*& ſalſum. * Hinc peritiores agricolæ monent, communiter non
eſſe novellę arbuſculę radices defodiendas in eâdem ſcrobe,
unde evulſa fuerit antiqua arbor ejuſdem generis (maximè ſi
quid ſuperſit antiquę radicis) minùs enim feliciter creſceret,
cui tellus parcè ſubminiſtraret alimentum; nimirum ab antiquâ
arbore fuit copiosè abſumptum. Contra verò plantis oppoſitum
ſuccum expoſcentibus benè convenit, etiamſi proximę ſint,
quippe quę defęcatius alimentum ſingulę recipiunt: neque enim
ſemper planta una utiles ſibi particulas affumit, quin & alias
aliquas inutiles, ſibique parum opportunas, utilibus permiſtas
recipiat. Rem declarat Plinii narratio lib. 18. cap. 22. Civitas
Affricę, ait, in mediis arenis, petentibus Syrtes, Leptimque
Magnam, vocatur Tacape, felici ſuper omne miraculum riguo
ſolo: terniſque ferè mil. paſſ. in omnem partem fons abundat,
largus quidem, ſed certis horarum ſpatiis diſpenſatus