513107LIBER IIII.
mutatio quæ ab biſce fit potentijs, ubi ex ſubiecta materia
ad quanq; naturã rationem obtinent: ea autem ſunt paßiuæ
illæ potentiæ, quas diximus. Porrò tum calor, & frigus gi-
gnere ſolent, cùm materiam euincũt. Cùm uerò nõ euincũt,
particulariter quidẽ inquinatio, & incõcoctio effici ſolet.
Simplici autem generationi cõtrariũ maximè cõmune, pu-
trefactio eſt. Omnis enim corruptio, quæ natura ſit, ceu ſe-
nectus, & arefactio, ad eam ducit. Nam borũ omniũ finis,
marcor eſt: niſi quid ex biſce, quæ natura cõſtant, ui corrũ-
patur. Nã & carnẽ, & os, & quoduis eorũ cremare licet,
quorum finis eius, quæ natura fit corruptionis, putrefactio
existit. Idcirco quæ putrem, primò humida, poſteà tandem
ſicca euadũt. Nã ex biſce facta ſunt, definitumq́; eſt bumi-
do ſiccũ: operantibus biſce quibus agẽdi facultas eſt tribu-
ta. Corruptio autem fit, cùm id quod definitur, ob id quod
ambit, cõtinetq́; dominãtius eo fuerit quod definit. Verùm
putrefactio, de biſce quæ particulatim corruptionẽ ſubeũt,
cùm à ſua receſſerũt natura peculiariter diciſolet. Quo-
circa & reliqua omnia, præter ignẽ, putrent: etenim terra,
& aqua, et aẽr, putreſcũt: nã bæc omnia, igni materia ſunt.
Eſt autem putreſactio proprij, naturalisq́; caloris in uno-
quoq; humido exiſtentis ab extraria caliditate corruptio:
bæc autẽ eſt, quæ in eo quod circun funditur, ac cõtinet, exi-
ſtit. Quare cùm caloris defectu patiatur frigidũ omne qua-
tenus eiuſmodi potentiã deſyderat, ambo utiq; putreſactio-
nis cauſæ erunt, & putrefactio ſrigiditatis propriè, & ca-
liditatis peregrinæ communis affectio. Ob id enim & quæ
putrefiunt ſicciora redduntur omnia, & tandem fimus, ac
terra fieri aſſolẽt. Abeunte ſiquidem calore proprio, natu-
ralis bumiditas unà cũ illo difflatur, atq; euaporat, nec
ad quanq; naturã rationem obtinent: ea autem ſunt paßiuæ
illæ potentiæ, quas diximus. Porrò tum calor, & frigus gi-
gnere ſolent, cùm materiam euincũt. Cùm uerò nõ euincũt,
particulariter quidẽ inquinatio, & incõcoctio effici ſolet.
Simplici autem generationi cõtrariũ maximè cõmune, pu-
trefactio eſt. Omnis enim corruptio, quæ natura ſit, ceu ſe-
nectus, & arefactio, ad eam ducit. Nam borũ omniũ finis,
marcor eſt: niſi quid ex biſce, quæ natura cõſtant, ui corrũ-
patur. Nã & carnẽ, & os, & quoduis eorũ cremare licet,
quorum finis eius, quæ natura fit corruptionis, putrefactio
existit. Idcirco quæ putrem, primò humida, poſteà tandem
ſicca euadũt. Nã ex biſce facta ſunt, definitumq́; eſt bumi-
do ſiccũ: operantibus biſce quibus agẽdi facultas eſt tribu-
ta. Corruptio autem fit, cùm id quod definitur, ob id quod
ambit, cõtinetq́; dominãtius eo fuerit quod definit. Verùm
putrefactio, de biſce quæ particulatim corruptionẽ ſubeũt,
cùm à ſua receſſerũt natura peculiariter diciſolet. Quo-
circa & reliqua omnia, præter ignẽ, putrent: etenim terra,
& aqua, et aẽr, putreſcũt: nã bæc omnia, igni materia ſunt.
Eſt autem putreſactio proprij, naturalisq́; caloris in uno-
quoq; humido exiſtentis ab extraria caliditate corruptio:
bæc autẽ eſt, quæ in eo quod circun funditur, ac cõtinet, exi-
ſtit. Quare cùm caloris defectu patiatur frigidũ omne qua-
tenus eiuſmodi potentiã deſyderat, ambo utiq; putreſactio-
nis cauſæ erunt, & putrefactio ſrigiditatis propriè, & ca-
liditatis peregrinæ communis affectio. Ob id enim & quæ
putrefiunt ſicciora redduntur omnia, & tandem fimus, ac
terra fieri aſſolẽt. Abeunte ſiquidem calore proprio, natu-
ralis bumiditas unà cũ illo difflatur, atq; euaporat, nec
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib