Buonamici, Francesco
,
De motu libri X
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Figures
Thumbnails
List of thumbnails
<
1 - 10
11 - 20
21 - 30
31 - 40
41 - 50
51 - 60
61 - 70
71 - 80
81 - 90
91 - 100
101 - 110
111 - 120
121 - 130
131 - 140
141 - 150
151 - 160
161 - 170
171 - 180
181 - 190
191 - 200
201 - 210
211 - 220
221 - 230
231 - 240
241 - 250
251 - 260
261 - 270
271 - 280
281 - 290
291 - 300
301 - 310
311 - 320
321 - 330
331 - 340
341 - 350
351 - 360
361 - 370
371 - 380
381 - 390
391 - 400
401 - 410
411 - 420
421 - 430
431 - 440
441 - 450
451 - 460
461 - 470
471 - 480
481 - 490
491 - 500
501 - 510
511 - 520
521 - 530
531 - 540
541 - 550
551 - 560
561 - 570
571 - 580
581 - 590
591 - 600
601 - 610
611 - 620
621 - 630
631 - 640
641 - 650
651 - 660
661 - 670
671 - 680
681 - 690
691 - 700
701 - 710
711 - 720
721 - 730
731 - 740
741 - 750
751 - 760
761 - 770
771 - 780
781 - 790
791 - 800
801 - 810
811 - 820
821 - 830
831 - 840
841 - 850
851 - 860
861 - 870
871 - 880
881 - 890
891 - 900
901 - 910
911 - 920
921 - 930
931 - 940
941 - 950
951 - 960
961 - 970
971 - 980
981 - 990
991 - 1000
1001 - 1010
1011 - 1020
1021 - 1030
1031 - 1040
1041 - 1050
1051 - 1055
>
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
<
1 - 10
11 - 20
21 - 30
31 - 40
41 - 50
51 - 60
61 - 70
71 - 80
81 - 90
91 - 100
101 - 110
111 - 120
121 - 130
131 - 140
141 - 150
151 - 160
161 - 170
171 - 180
181 - 190
191 - 200
201 - 210
211 - 220
221 - 230
231 - 240
241 - 250
251 - 260
261 - 270
271 - 280
281 - 290
291 - 300
301 - 310
311 - 320
321 - 330
331 - 340
341 - 350
351 - 360
361 - 370
371 - 380
381 - 390
391 - 400
401 - 410
411 - 420
421 - 430
431 - 440
441 - 450
451 - 460
461 - 470
471 - 480
481 - 490
491 - 500
501 - 510
511 - 520
521 - 530
531 - 540
541 - 550
551 - 560
561 - 570
571 - 580
581 - 590
591 - 600
601 - 610
611 - 620
621 - 630
631 - 640
641 - 650
651 - 660
661 - 670
671 - 680
681 - 690
691 - 700
701 - 710
711 - 720
721 - 730
731 - 740
741 - 750
751 - 760
761 - 770
771 - 780
781 - 790
791 - 800
801 - 810
811 - 820
821 - 830
831 - 840
841 - 850
851 - 860
861 - 870
871 - 880
881 - 890
891 - 900
901 - 910
911 - 920
921 - 930
931 - 940
941 - 950
951 - 960
961 - 970
971 - 980
981 - 990
991 - 1000
1001 - 1010
1011 - 1020
1021 - 1030
1031 - 1040
1041 - 1050
1051 - 1055
>
page
|<
<
of 1055
>
>|
<
archimedes
>
<
text
>
<
body
>
<
chap
>
<
p
type
="
main
">
<
s
>
<
pb
pagenum
="
32
"/>
doceret Ariſtoteles oſtenſum eſſe extra genus non eſſe differentias, neque ipſe verba Ariſtotelis
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg316
"/>
<
lb
/>
accepiſſet in eum ſenſum, quòd diſtantia foret infinita, idem quoque repugnantiam maximam
<
lb
/>
inter Ariſtotelis dicta inculcare coactus eſt, putans, quod ibi inferretur aduerſum ea quæ ſuprà
<
lb
/>
conſtituta fuerant; pertinere ad illa quæ ſubalterna ſunt, cùm cęteroqui ſuperiora generaliſsimis
<
lb
/>
accommodarentur. </
s
>
<
s
>id verò vniuerſam Ariſtotelis ſententiam peruertebat. </
s
>
<
s
>quandò ea quæ diffe
<
lb
/>
runt; aliquo differunt: generaliſsima nullo differunt, ſed diuerſa ſunt, hoc eſt ſeipſis diſtinguun
<
lb
/>
tur,
<
expan
abbr
="
ideoq́
">ideoque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>ex ipſis dialectici fabricant propoſitiones medio vacantes;
<
emph
type
="
sup
"/>
a
<
emph.end
type
="
sup
"/>
ea quæ ſub ipſis exiſtunt,
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg317
"/>
<
lb
/>
per illa ſeparantur; itaque magis propriè differunt; huic verò oppoſitum autore Alexandro pro
<
lb
/>
nuntiaſſet Ariſtoteles. </
s
>
<
s
>Potuit verò eos fallere dictum illud Ariſtotelis in extremo X. qui cùm
<
lb
/>
eos confutaſſet qui ponerent ideas æternas, & quæ eiuſdem rationis eſſent cum ſingularibus “
<
foreign
lang
="
grc
">τὰ
<
lb
/>
τινὰ</
foreign
>
ipſe ibi vocat. </
s
>
<
s
>illud adiungit
<
foreign
lang
="
grc
">τἀ δέ ͅ γένει. </
foreign
>
</
s
>
<
s
>
<
foreign
lang
="
grc
">ἑτερα πλεῖον δισ́φηκεν, ἠ ́τὰ εῖδεί</
foreign
>
.” ideſt ea verò
<
lb
/>
quæ genere diuerſa ſunt; magis diſtant, quàm ea quæ ſpecie. </
s
>
<
s
>quaſi antea peroraſſet æternum à
<
lb
/>
caduco genere diſcrepare. </
s
>
<
s
>Verùm neque hæc cum proximè dictis cohæreant neceſſe eſt, neque
<
lb
/>
ex ante conſtitutis neceſſariò colliguntur. </
s
>
<
s
>ſed videntur potius ſeparatim fuiſſe allata: nam cùm
<
lb
/>
de diſtantia contrariorum & eorum quæ ſpecie ſegregantur, ſatis
<
expan
abbr
="
ſuperq́
">ſuperque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>diſputatum foret; ea
<
lb
/>
ſubiungenda quæ ad genera diuerſa pertinerent, vt abſolueretur diſputatio de oppoſitis; itaque
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg318
"/>
<
lb
/>
docuit ea plus quàm ſpecie differentia diſtare. </
s
>
<
s
>Nam quæ ſpecie differunt, habent in quo conue
<
lb
/>
niant, nempe genus; non ſic; quæ genere ſeparantur. </
s
>
<
s
>Ergo illa ſub eodem genere ſummam obti
<
lb
/>
nuere diſtantiam, hæc infinito quodam interuallo ſeiunguntur. </
s
>
<
s
>Quamquam mirum videri po
<
lb
/>
teſt, ſi diſtant multò magis ea quę genere ſegregantur quàm ea quæ ſpecie; quæ ſpecie diſtinguun
<
lb
/>
tur, in eodem ſubiecto non conſiſtere; quæ verò genere ſeiugantur, etiam complura eſſe in
<
expan
abbr
="
eodẽ
">eodem</
expan
>
<
lb
/>
indiuiduo: in eodem enim Socrate eſt & ſubſtantia, & quantum, & quale, & omnia prædicamen
<
lb
/>
ta. </
s
>
<
s
>nec tamen idem albus & niger, aut ratione vtens, aut carens. </
s
>
<
s
>An ita dicemus hæc magis eſſen
<
lb
/>
tia, & natura diſtingui quàm ea quæ ſunt contraria generis eiuſdem, nullam enim eſſentię partem
<
lb
/>
habent in qua conueniant: at ſubiecto & materia quæ non eſt eſſentiæ pars, propter eius habili
<
lb
/>
tatem ad omnes formas diſtant minus; contraria propter inſitam priuationem alterius quæ ineſt
<
lb
/>
in altero, non modo eſſentia ſecernuntur, ſed etiam ſubiecto: repugnant enim, & ſeſe ex eodem
<
lb
/>
ſubiecto pellunt viciſsim; illa eſſentia ſanè diſcrepant; ſed non continentia priuationem, niſi for
<
lb
/>
maliter ea differre dicamus, quòd vnum non ſit id quod eſt alterum; nullam repugnantiam prę
<
lb
/>
ſeferunt: ſic & ſubſtantia & quantum ſimul eſſe poteſt; licet tota eſſentia ſubſtantia ſeparetur à
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg319
"/>
<
lb
/>
quantitate. </
s
>
<
s
>Ergo æternum & caducum ſpecie ſola diſtinguitur, non etiam genere. </
s
>
<
s
>Quamobrem
<
lb
/>
etſi Auerroës ea plus quàm genere diſtare conſtituit; aut extremis illis X. verbis cum aliis eſt de
<
lb
/>
ceptus, aut aliò ab interpretibus eius verba torquentur, atque ipſe velit. </
s
>
<
s
>
<
emph
type
="
sup
"/>
b
<
emph.end
type
="
sup
"/>
inquit enim plus quàm
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg320
"/>
<
lb
/>
ſpecie; ergo etiam plus quàm genere. </
s
>
<
s
>quis id dabit? </
s
>
<
s
>& videtur illud voluiſſe tantum quod diffe
<
lb
/>
rant plus quàm ſpecie ſpecialiſsima; nanque æternum & caducum de multis ſpecie differentibus
<
lb
/>
prædicantur ſignum eſto, quòd addit eſſe contraria, quæ ſub eodem genere collocantur. </
s
>
<
s
>Venit
<
lb
/>
& id mihi in mentem in locum Ariſtotelis irrepſiſſe quandam mendulam, & pro eo quod legitur
<
lb
/>
<
foreign
lang
="
grc
">τὰ εἴδεί</
foreign
>
, legendum eſſe
<
foreign
lang
="
grc
">τὰ εἴδη</
foreign
>
, ideſt, ideas, & hunc eſſe illorum verborum ſenſum, quod vel idea
<
lb
/>
eſt eiuſdem ſpeciei cum indiuiduis, vel ad ſummam ſpecie ſpecialiſsima ſegregatur. </
s
>
<
s
>ſed æternum
<
lb
/>
& caducum genere (ſubalterno) diſcrepant; hæc verò maior eſt diſcrepantia quàm ſpecierum
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg321
"/>
<
lb
/>
ſpecialiſsimarum: ergo non differunt ideę ab indiuiduis vt immortale à caduco. </
s
>
<
s
>Ex mixtura
<
lb
/>
contrariorum fit plus & minus. </
s
>
<
s
>id autem ſic accipiendum eſt, vt faciant contraria circum idem
<
lb
/>
ſubiectum, & vt eadem ſpecies conſeruetur, vt in accidentibus vſuuenire ſolet: nanque ſubſtan
<
lb
/>
tiæ ſic ſe habent, vt quoque minimo dempto, vel addito ſpecies, non ſecus ac numeri dempta,
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg322
"/>
<
lb
/>
vel addita vnitate mutentur. </
s
>
<
s
>Inde natum eſt tritum illud pronuntiatum in accidentibus plus &
<
lb
/>
minus ſpeciem non immutare, quod tamen ab Ariſtotele negatum eſt
<
emph
type
="
sup
"/>
c
<
emph.end
type
="
sup
"/>
(eum verò ſecutus eſt
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg323
"/>
<
lb
/>
Theophraſtus, à quo Simplicius) in animi affectionibus quæ in quadam mediocritate collocan
<
lb
/>
tur, ex hac ſi exceſſerint, in vitia conuertuntur. </
s
>
<
s
>Atque etiam plus & minus ad ſubſtantias per
<
lb
/>
tinere poteſt & ad alia complura ſine participatione contrarij; nanque indiuidua ſubſtantia ma
<
lb
/>
gis eſt, quàm ſecunda, ſimiliter accidens quiddam minus eſt quàm ſubſtantia; verum id à Gręcis
<
lb
/>
<
foreign
lang
="
grc
">καθ' ὑφεσῖν τῆς φύσεως</
foreign
>
, ideſt, ſecundum naturæ humilitatem appellatum eſt; vbi quoque
<
lb
/>
res ſuis quidem partibus abſoluta eſt, ſed deficit tantiſper à ſummo; nec latitudinem complet
<
lb
/>
eius quod eſt ſimpliciter in eo genere: nam quantum perfectum eſt; neque ideo pollet ea perfe
<
lb
/>
ctione quam agnoſcimus in ſubſtantia, eiuſmodi tamen, quæ ſibi conueniat. </
s
>
<
s
>Sed poſtea quibus
<
lb
/>
& quomodo ſingula aptentur. </
s
>
<
s
>Hoc item ab Ariſtotele ſemel atque iterum acceptum eſt. </
s
>
<
s
>
<
emph
type
="
sup
"/>
d
<
emph.end
type
="
sup
"/>
Si
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg324
"/>
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg325
"/>
<
lb
/>
quod ex duobus ſit conflatum; vbi alterum exiſtere ſeorſum queat; alterum quoque ſeparari
<
lb
/>
poſſe. </
s
>
<
s
>vt, ſi hydromeli ex aqua & melle componitur, ac mel abſolutum ab aqua exiſtit, neceſſe
<
lb
/>
item eſt aqua ſeparetur à melle. </
s
>
<
s
>At verò, ſi ſententiam hanc ita generaliter accipiamus,
<
emph
type
="
sup
"/>
e
<
emph.end
type
="
sup
"/>
vereor,
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg326
"/>
<
lb
/>
ne veritas illius minuatur: quippe quòd, tametſi ſubſtantia ſeparatur ab accidente, non idcirco </
s
>
</
p
>
</
chap
>
</
body
>
</
text
>
</
archimedes
>