56119LIBER I.
niam dicere cõſueuimus, &
proprijßimè quidem earũ ma-
gnitudinum compoſitionem, quæ motum habent, poſitio-
neḿ ue, cùm adeò ſunt coniunctæ, ut nibil eiuſdem generis
inter ſeſe ſuſcipere poßint: hinc autem & rerum rationem
mistarum. At neutro profectò modo conſentaneum eſt ra-
tioni, harmoniam animam appellare. Ncq; partiũ corpo-
ris compoſitio facilis eſt admodùm inquiſitionis: complu-
res nanq; compoſitiones ſunt, ut patet, & uariæ, partium.
Cuius igitur, aut quonam pacto intellectum. aut etiam ſen-
ſitiuum, aut appetitiuum, cõpoſitionem eſſe putare opor-
tet? Similiter abſurdum eſt ſanè, mistionis quoq; rationem
animam eſſe putare: non enim elementorum mistio ratio-
nem habet candem in carne & oſſe, caterisq́; corporis
partibus. Fiet igitur ut complures habeat animas, per to-
tumq́; corpus, ſi partes quidem uniuerſæ corporis ex ele-
mẽtis cõstent permistis: ratio uerò mistionis harmonia ſit,
ut inquiunt, animaq́; . Id etiam quiſpiam & ab Empedocle
non iniuria petet: unamquanq; nanq; partium, aliqua ra-
tione dicit eſſe confectam. Vtrũ igitur ratio ipſa ſit anima,
an potius ſit aliquid aliud anima, & ipſis membris adue-
niat? Prætereà utrum cuiuſuis mistionis ſine ullo diſcrimi-
ne cauſa ſit ipſa cõcordia, an eius quæ ratione cõficitur? Et
bæc utrum ſit ipſa anima, an aliquid diuerſum à ratione?
Hæcigitur tales dubitationes habere uidẽtur. Verùm ſi
anima diuerſum à mistione ſit, uti diximus, cur unà cũ ra-
tione carnis, & cæterarũ etiã animalis partium tollitur?
Inſuper ſi non unaquæq; partium animam habeat, ſi nõ ſit
anima ratio mixtionis, quid eſt quod decedente corrumpi-
tur anima? Ex his igitur quæ dicta ſunt, patet animam nec
harmoniam eſſe poſſe, nec orbe uerſari, per accidens
gnitudinum compoſitionem, quæ motum habent, poſitio-
neḿ ue, cùm adeò ſunt coniunctæ, ut nibil eiuſdem generis
inter ſeſe ſuſcipere poßint: hinc autem & rerum rationem
mistarum. At neutro profectò modo conſentaneum eſt ra-
tioni, harmoniam animam appellare. Ncq; partiũ corpo-
ris compoſitio facilis eſt admodùm inquiſitionis: complu-
res nanq; compoſitiones ſunt, ut patet, & uariæ, partium.
Cuius igitur, aut quonam pacto intellectum. aut etiam ſen-
ſitiuum, aut appetitiuum, cõpoſitionem eſſe putare opor-
tet? Similiter abſurdum eſt ſanè, mistionis quoq; rationem
animam eſſe putare: non enim elementorum mistio ratio-
nem habet candem in carne & oſſe, caterisq́; corporis
partibus. Fiet igitur ut complures habeat animas, per to-
tumq́; corpus, ſi partes quidem uniuerſæ corporis ex ele-
mẽtis cõstent permistis: ratio uerò mistionis harmonia ſit,
ut inquiunt, animaq́; . Id etiam quiſpiam & ab Empedocle
non iniuria petet: unamquanq; nanq; partium, aliqua ra-
tione dicit eſſe confectam. Vtrũ igitur ratio ipſa ſit anima,
an potius ſit aliquid aliud anima, & ipſis membris adue-
niat? Prætereà utrum cuiuſuis mistionis ſine ullo diſcrimi-
ne cauſa ſit ipſa cõcordia, an eius quæ ratione cõficitur? Et
bæc utrum ſit ipſa anima, an aliquid diuerſum à ratione?
Hæcigitur tales dubitationes habere uidẽtur. Verùm ſi
anima diuerſum à mistione ſit, uti diximus, cur unà cũ ra-
tione carnis, & cæterarũ etiã animalis partium tollitur?
Inſuper ſi non unaquæq; partium animam habeat, ſi nõ ſit
anima ratio mixtionis, quid eſt quod decedente corrumpi-
tur anima? Ex his igitur quæ dicta ſunt, patet animam nec
harmoniam eſſe poſſe, nec orbe uerſari, per accidens