56523LIBER I.
Et borũ etiam ſententia, qui animam numerũ eſſe cenſent,
fit: ut in uno pũcto multa ſint puncta, aut omne corpus ha-
beat animã, ſi nõ numerus quiſpiã alius, atq; diuerſus à pũ-
ctis ipſius corporis ſuꝑueniat. Fit etiã ut animal à numero
périnde moueatur, atq; Democritum diximus idipſum mo-
ueri cenſere. Quid enim intereſt, paruæ pillæ dicantur, an
unitates magnæ, uel unitates omnino quæ agitantur motu?
utroq; nanq; modo neceſſe eſt ipſas ex eo mouere animal,
quia ipſæ motu ciẽtur. His igitur qui motũ, ac numerum in
aßignanda anima coniunxerũt, hæc quæ dicta ſunt abſur-
da, & alia huiuſcemo di multa eueniunt: eſt enim impoßi-
bile nõ ſolũ Definitionẽ animæ talẽ eſſe, ſed etiã accidens.
Quod ꝗdẽ patet, ſi quis ex hac ratione operationes, atque
affe ctus animæ conabitur aßignare, cogitationes inquam,
ſenſus, uoluptates, dolores, et cætera istiuſmodi: nã, ut prius
diximus, neq; uaticinari ex ipſis facilè poſſumus. Tribus
autẽ traditis modis, quibus antiqui definiunt animam, duos
iã reprobauimus, & quas habet utraq; ſentẽtia dubitatio-
nes, cõtrarietatesq́; penè diximus: & eà inquã, quæ maxi-
mè motiuũ ipſam eſſe ex eo ponit, quia ſeipſam mouet: &
eā quæ corpus ipſam ſubtilißimarũ partiũ, aut magis quàm
cætera incorporeũ eſſe cenſet. Restat igitur tertius modus,
atq; ſentẽtia, quæ ipſam aſſerit ex elementis conſtare, quã
quidem déinceps conſideremus oportet. Atq; patet ob hoc
ex elementis animã constare quoſdam dixiſſe, ut ſentiat ea
quæ ſunt, & rerũ unũquamq, cognoſcat. At hanc ſenten-
tiã multa proſectò comitãtur abſurda, atq; eorũ quàm plu
rima, quæ fierinequeũt: aſſerũt enim ſimili cognoſcere ſi-
mile, quaſi animas res ipſas eſſe potẽtes. Verùm nõ elemẽ-
ta ſunt ſolum, ut patet, ſed præter ea multa ſunt etiam
fit: ut in uno pũcto multa ſint puncta, aut omne corpus ha-
beat animã, ſi nõ numerus quiſpiã alius, atq; diuerſus à pũ-
ctis ipſius corporis ſuꝑueniat. Fit etiã ut animal à numero
périnde moueatur, atq; Democritum diximus idipſum mo-
ueri cenſere. Quid enim intereſt, paruæ pillæ dicantur, an
unitates magnæ, uel unitates omnino quæ agitantur motu?
utroq; nanq; modo neceſſe eſt ipſas ex eo mouere animal,
quia ipſæ motu ciẽtur. His igitur qui motũ, ac numerum in
aßignanda anima coniunxerũt, hæc quæ dicta ſunt abſur-
da, & alia huiuſcemo di multa eueniunt: eſt enim impoßi-
bile nõ ſolũ Definitionẽ animæ talẽ eſſe, ſed etiã accidens.
Quod ꝗdẽ patet, ſi quis ex hac ratione operationes, atque
affe ctus animæ conabitur aßignare, cogitationes inquam,
ſenſus, uoluptates, dolores, et cætera istiuſmodi: nã, ut prius
diximus, neq; uaticinari ex ipſis facilè poſſumus. Tribus
autẽ traditis modis, quibus antiqui definiunt animam, duos
iã reprobauimus, & quas habet utraq; ſentẽtia dubitatio-
nes, cõtrarietatesq́; penè diximus: & eà inquã, quæ maxi-
mè motiuũ ipſam eſſe ex eo ponit, quia ſeipſam mouet: &
eā quæ corpus ipſam ſubtilißimarũ partiũ, aut magis quàm
cætera incorporeũ eſſe cenſet. Restat igitur tertius modus,
atq; ſentẽtia, quæ ipſam aſſerit ex elementis conſtare, quã
quidem déinceps conſideremus oportet. Atq; patet ob hoc
ex elementis animã constare quoſdam dixiſſe, ut ſentiat ea
quæ ſunt, & rerũ unũquamq, cognoſcat. At hanc ſenten-
tiã multa proſectò comitãtur abſurda, atq; eorũ quàm plu
rima, quæ fierinequeũt: aſſerũt enim ſimili cognoſcere ſi-
mile, quaſi animas res ipſas eſſe potẽtes. Verùm nõ elemẽ-
ta ſunt ſolum, ut patet, ſed præter ea multa ſunt etiam