61775LIBER III.
ta agunt:
illæ, quia mentis ſunt, ut patet, expertes.
homines:
quia mens perturbatione nõnunquam, uel morbo, uel ſomno
ſubmergitur. Sed de imaginatione quidem, determinatum
ſit hactenus: ſatis enim quidnã ipſa ſit, & cur ſit, hiſce quæ
iam dicta ſunt, explicauimus.
quia mens perturbatione nõnunquam, uel morbo, uel ſomno
ſubmergitur. Sed de imaginatione quidem, determinatum
ſit hactenus: ſatis enim quidnã ipſa ſit, & cur ſit, hiſce quæ
iam dicta ſunt, explicauimus.
Deintellectu potentiæ, qui vt ſenſus à ſenſibilibus, ita ipſe ab
intelligibilibus patitur, necvllam propriam formã habet.
intelligibilibus patitur, necvllam propriam formã habet.
CAP. IIII.
_DE_ animæ autẽ ea parte, qua cognoſcit, atq;
ſapit, ſi-
11Hîc oſtendit
Āriſt. ſenſum,
intellectũ, im æ
ginationem'{que};
non idem eſſe. ue ſit ſeparabilis, ſiuenon ſeparabilis magnitudine,
ſed ratione, conſiderandum déinceps eſt quam differentiam
habet, quoq́; pacto tandem fit intelligere. Si igitur ipſum
intelligere ſit ut ſentire, aut pati quoddam, erit ab ipſo in-
telligibili, aut aliquid aliud tale. Vacare igitur ipſam paſ-
ſione, ſed formæ ſuſceptiuã eſſe, oportet: & potentia talẽ,
ſed non illam eſſe: & ſimilitudinem ſubire cum ſenſu, ut
quemadmodũ ſeſe habet ad ſenſibilia ſenſus: ſic ſeſe habeat
ad intelligibilia intellectus. Quare neceſſe eſt ipſum, cùm
uniuerſa intelligat, non mistum eſſe, ſicut Anaxagoras di-
xit, ut ſuperet, atq; uincat, id eſt ut cognoſcat, atque perci-
piat: alienum nanq; , cùm apparet iuxta, prohibet, atque ſe
iungit. Quo fit, ut neq; ulla ſit ipſius natura, niſi ea ſo-
lùm, qua poßibilis eſt. Is igitur qui intellectus animæ nun-
cupatur (dico autem nunc eum, quo ratiocinatur anima,
& existimat) nihil eſt actu prorſus eorum, quæ ſunt anteà
quàm intelligat ipſe. Quocircaneq; cum corpore mi-
ſtum ipſum eſſe, conſentaneum eſt rationi: qualis enim qui-
dam fieret, calidus, aut frigidus, & inſtrumentum aliquod
ipſius eſſet, proſectò ſicut eſt ſenſus: nunc autẽ ipſius nullũ
prorſus eſt inſtrumentũ. Atq; bene, recteq́; cẽſent, qui
11Hîc oſtendit
Āriſt. ſenſum,
intellectũ, im æ
ginationem'{que};
non idem eſſe. ue ſit ſeparabilis, ſiuenon ſeparabilis magnitudine,
ſed ratione, conſiderandum déinceps eſt quam differentiam
habet, quoq́; pacto tandem fit intelligere. Si igitur ipſum
intelligere ſit ut ſentire, aut pati quoddam, erit ab ipſo in-
telligibili, aut aliquid aliud tale. Vacare igitur ipſam paſ-
ſione, ſed formæ ſuſceptiuã eſſe, oportet: & potentia talẽ,
ſed non illam eſſe: & ſimilitudinem ſubire cum ſenſu, ut
quemadmodũ ſeſe habet ad ſenſibilia ſenſus: ſic ſeſe habeat
ad intelligibilia intellectus. Quare neceſſe eſt ipſum, cùm
uniuerſa intelligat, non mistum eſſe, ſicut Anaxagoras di-
xit, ut ſuperet, atq; uincat, id eſt ut cognoſcat, atque perci-
piat: alienum nanq; , cùm apparet iuxta, prohibet, atque ſe
iungit. Quo fit, ut neq; ulla ſit ipſius natura, niſi ea ſo-
lùm, qua poßibilis eſt. Is igitur qui intellectus animæ nun-
cupatur (dico autem nunc eum, quo ratiocinatur anima,
& existimat) nihil eſt actu prorſus eorum, quæ ſunt anteà
quàm intelligat ipſe. Quocircaneq; cum corpore mi-
ſtum ipſum eſſe, conſentaneum eſt rationi: qualis enim qui-
dam fieret, calidus, aut frigidus, & inſtrumentum aliquod
ipſius eſſet, proſectò ſicut eſt ſenſus: nunc autẽ ipſius nullũ
prorſus eſt inſtrumentũ. Atq; bene, recteq́; cẽſent, qui