Delfino, Federico, De fluxu et refluxu aquae maris, 1559

List of thumbnails

< >
61
61
62
62
63
63
64
64
65
65
66
66
67
67
68
68
69
69
70
70
< >
page |< < of 75 > >|
    <archimedes>
      <text>
        <body>
          <chap>
            <p type="main">
              <s>
                <pb xlink:href="024/01/063.jpg" pagenum="25"/>
              æquatore occidentali fere LXVI gradibus, & à ſectione ecli­
                <lb/>
              ptica octauæ cum æquinoctionali IX gradibus, & XLV min.
                <lb/>
              fere eclipticæ octauæ diſtans: ſectio ergo eclipticæ octauæ
                <lb/>
              cum æquinoctionali fiebat ſuper XX grad. & XII min. in ſi­
                <lb/>
              gno piſcium eclipticæ octauæ ſphæræ. </s>
              <s>maxima autem æquatio
                <lb/>
              octauæ ſphæræ motus ſecundum Thebit contingit, quando ca
                <lb/>
              put arietis octauæ ſphæræ fuerit in punctis diſtinguentibus
                <lb/>
              quartas ſui parui circuli ab interſectionibus eius cum æqua­
                <lb/>
              tore, & eſt X grad. & XLV min. unde ſequitur quòd quodli­
                <lb/>
              bet punctum eclipticæ octauæ ſphæræ à XIX grad. & XV min.
                <lb/>
              piſcium, uſque ad X grad. & XLV min. arietis eclipticæ o­
                <lb/>
              ctauæ ſphæræ cum æquinoctionali, & ex conſequenti in eo fie
                <lb/>
              ri æquinoctium uernale. </s>
              <s>idem intelligendum eſt de puncto
                <lb/>
              æquinoctii, autumnali in arcu eclipticæ octauæ ſphæræ oppo­
                <lb/>
              ſito, uidelicet à XIX gradu uirginis, & XV min. uſque ad X
                <lb/>
              grad. & XLV min. libræ. </s>
              <s>conſtat etiam per prædicta puncta
                <lb/>
              tropica, ſeu maximarum declinationum ſolis, ſeu eclipticæ o­
                <lb/>
              ctauæ ſphæræ, ſub qua ſemper, & continue diſcurrit centrum
                <lb/>
              corporis ſolis ab æquinoctionali continue reſpectu æquino­
                <lb/>
              ctionali uariari, nunc ei appropinquando, nunc ab eo elon­
                <lb/>
              gando: ſimiliter conſtat ea ſemper numero eſſe in capite can­
                <lb/>
              cri, & capricorni octauæ ſphæræ: ſed ſemper eſſe in punctis
                <lb/>
              eclipticæ octauæ ſphæræ diſtantibus à ſectionibus eclipticæ o­
                <lb/>
              ctauæ ſphæræ cum æquinoctionali per quartam. </s>
              <s>Ptolomæus
                <lb/>
              itaque iudicans ſtellas fixas octaui cæli tempore ſuo moueri ab
                <lb/>
              occidente uerſus orientem, uidelicet ſecundum ſucceſſionem
                <lb/>
              ſignorum, credidit unum tantum eſſe zodiacum, ſcilicet no­
                <lb/>
              næ ſphæræ, ſeu primi mobilis fixum, ſcilicet qui ſemper ha­
                <lb/>
              beret eandem declinationem ab æquinoctionali ſub ecliptica,
                <lb/>
              cum ſemper, & continue moueretur ſol: ad quam credulita­
                <lb/>
              tem ſequitur illud, quod ipſe dixit: nam ex quo ſtellæ fixæ
                <lb/>
              mobiles inuentæ ſunt tempore ſuo, receſſiſſe à tropico hiema­
                <lb/>
              li, & acceſſiſſe uerſus æquinoctionalem: & quæ erant inter æ­
                <lb/>
              quinoctionalem, et tropicum æſtiuum inuentæ ſunt: receſſiſſe
                <lb/>
              ab æquinoctionali in parte ſeptentrionis uerſus tropicum </s>
            </p>
          </chap>
        </body>
      </text>
    </archimedes>