64810ARIST. DE SEN. ET SEN.
actu, uiſui ſcilicet, &
auditui idem ſint, aut aliud, in com-
mentarijs de anima dictum iam eſt: quid autẽ existens eorũ
quodq; ſenſum, actionemq́; faciat, nunc dicamus. Vtigi-
tur ibi de lumine dictum eſt, quòd perſpicui color per ac-
cidens ſit, ita hic quoq; dicendum: nam corporis ignei præ-
ſentia in perſpicuo, lumen eſt, priuatio tenebræ. Quod au-
tem perſpicuitatem nuncupamus, id non aëri, aut aquæ aut
ulli elementorum proprium eſt: ſed eſt facultas quædã, &
natura communis, quæ ſeparabilis quidem non eſt, ſed in
illis eſt, atq; cæteris corporibus, alij plus, alij minus ineſt.
Quemadmodum igitur neceſſe eſt corporum aliquod eſſe
extremum, ita & huius. Luminis itaq; natura, in perſpicuo
indefinito eſt. Quòd autem perſpicuitatis corporibus in-
ſertæ extremitas aliqua ſit, certum eſt: quòd uerò ea color
ſit, ex hiſce quæ eueniunt patere poteſt. Nam color, aut in
termino reſidet, aut terminus eſt. Quocirca & Pythago-
rei, ſuperficiem ipſam colorem appellabant: etenim color
in termino corporis inhabitat, ſed nequaquam terminus
corporis eſt: quanquam eandem eſſe naturam quæ extrà,
& intrà coloratur, putare oportet. Porro aër, & aqua,
colorata apparent: etenim aura, talis eſt. Cæterum nec aër,
nec mare, eundem cominus, & eminus colorem ſortiuntur,
quòd ibi color in indefinito ſit. At in corporibus ipſis, niſi
id quod ea continet, ac ambit, mutationem aliquam affe-
rat, coloris apparitio definita eſt: idem igitur hic, & illic
coloris ſuſceptiuum eſſe conſtat. Ergo perſpicuitas quate-
nus corporibus ineſt, ineſt autem plus, & minus: omnibus
ut colore participẽt, in cauſa eſt. Cùm autem color in ter-
mino ſit, perſpicuitatis profectò terminus quidam erit.
Quare color, perſpicuitatis in corpore definito
mentarijs de anima dictum iam eſt: quid autẽ existens eorũ
quodq; ſenſum, actionemq́; faciat, nunc dicamus. Vtigi-
tur ibi de lumine dictum eſt, quòd perſpicui color per ac-
cidens ſit, ita hic quoq; dicendum: nam corporis ignei præ-
ſentia in perſpicuo, lumen eſt, priuatio tenebræ. Quod au-
tem perſpicuitatem nuncupamus, id non aëri, aut aquæ aut
ulli elementorum proprium eſt: ſed eſt facultas quædã, &
natura communis, quæ ſeparabilis quidem non eſt, ſed in
illis eſt, atq; cæteris corporibus, alij plus, alij minus ineſt.
Quemadmodum igitur neceſſe eſt corporum aliquod eſſe
extremum, ita & huius. Luminis itaq; natura, in perſpicuo
indefinito eſt. Quòd autem perſpicuitatis corporibus in-
ſertæ extremitas aliqua ſit, certum eſt: quòd uerò ea color
ſit, ex hiſce quæ eueniunt patere poteſt. Nam color, aut in
termino reſidet, aut terminus eſt. Quocirca & Pythago-
rei, ſuperficiem ipſam colorem appellabant: etenim color
in termino corporis inhabitat, ſed nequaquam terminus
corporis eſt: quanquam eandem eſſe naturam quæ extrà,
& intrà coloratur, putare oportet. Porro aër, & aqua,
colorata apparent: etenim aura, talis eſt. Cæterum nec aër,
nec mare, eundem cominus, & eminus colorem ſortiuntur,
quòd ibi color in indefinito ſit. At in corporibus ipſis, niſi
id quod ea continet, ac ambit, mutationem aliquam affe-
rat, coloris apparitio definita eſt: idem igitur hic, & illic
coloris ſuſceptiuum eſſe conſtat. Ergo perſpicuitas quate-
nus corporibus ineſt, ineſt autem plus, & minus: omnibus
ut colore participẽt, in cauſa eſt. Cùm autem color in ter-
mino ſit, perſpicuitatis profectò terminus quidam erit.
Quare color, perſpicuitatis in corpore definito