66122LIBER.
per ſe graueolentiam perſequitur, quamuis ſtirpes pluri-
mæ grauiter oleant, niſi quid illi ad irritandam gulam, ci-
buḿ ue ſumendum conferat. Videtur autem & ipſe ſenſus
olfactus, cùm ſenſus numero concludantur impari, & nu-
mer us impar medium obtineat, eſſe me dius inter eos, qui
tangendo ſuo munere funguntur: quales ſunttactus, & gu-
ſtus: & eos qui intercedente aliquo ſentiũt, cuiuſmodi ſunt
uiſus, & auditus. Quapropter & ipſum olfactile, affectio
quædam nutritiuorum eſt: hæc autem in eodẽ genere ſunt.
Quin & audibilis, & uiſilis. Vnde fit ut animantia, tum
in aëre, tum in aqua odorentur. Quare ipſum olfactile, his
utriſque commune quippiam existit, quod & tangibili, &
audibili, atq; per ſpicuo ineſt. Quo etiam fit, ut non ab
re per ſimilitudinem quandam dicta ſit eſſe: quaſi tinctura
quædam, & collutio ſiccitatis in humido, & fluido. Quo-
modo igitur olfactilis ſpecies dicere conueniat, & quomo-
do non conueniat, hactenus dictum ſit. Quod autem qui-
dam Pythagoræi dicunt, aſſerentes nonnulla odoribus ali,
haud quaquam rationi conſonum eſt. Nam primò quidem
uidemus, oportere cibum eſſe compoſitum: etenim ea quæ
aluntur, ſimplicia non ſunt. Quocirca & è cibo ſuperua-
canea quædam gignuntur, aut intra illa, aut extra quomo-
do plantis accidit. Déinde, nec aqua ipſa per ſe, & incom-
mista, alere ſolet: cùm oporteat id quod ex aliquo cõstitua-
tur corpulentum eſſe. Sed & adhuc multò minus conſenta-
neum eſt, aërem corporari. Præterea omnibus animalibus
locus ineſt, qui cibum recipiat, à quo ipſam corpus alimo-
niam attrahit: at olſactilis ſenſoriũ, in capite ſitum eſt. Itẽ
illud unà cũ ſpiritoſa exhalatione in greditur: quare ad ſpi-
randi officinam cõmeabit. Quod igitur olſactile,
mæ grauiter oleant, niſi quid illi ad irritandam gulam, ci-
buḿ ue ſumendum conferat. Videtur autem & ipſe ſenſus
olfactus, cùm ſenſus numero concludantur impari, & nu-
mer us impar medium obtineat, eſſe me dius inter eos, qui
tangendo ſuo munere funguntur: quales ſunttactus, & gu-
ſtus: & eos qui intercedente aliquo ſentiũt, cuiuſmodi ſunt
uiſus, & auditus. Quapropter & ipſum olfactile, affectio
quædam nutritiuorum eſt: hæc autem in eodẽ genere ſunt.
Quin & audibilis, & uiſilis. Vnde fit ut animantia, tum
in aëre, tum in aqua odorentur. Quare ipſum olfactile, his
utriſque commune quippiam existit, quod & tangibili, &
audibili, atq; per ſpicuo ineſt. Quo etiam fit, ut non ab
re per ſimilitudinem quandam dicta ſit eſſe: quaſi tinctura
quædam, & collutio ſiccitatis in humido, & fluido. Quo-
modo igitur olfactilis ſpecies dicere conueniat, & quomo-
do non conueniat, hactenus dictum ſit. Quod autem qui-
dam Pythagoræi dicunt, aſſerentes nonnulla odoribus ali,
haud quaquam rationi conſonum eſt. Nam primò quidem
uidemus, oportere cibum eſſe compoſitum: etenim ea quæ
aluntur, ſimplicia non ſunt. Quocirca & è cibo ſuperua-
canea quædam gignuntur, aut intra illa, aut extra quomo-
do plantis accidit. Déinde, nec aqua ipſa per ſe, & incom-
mista, alere ſolet: cùm oporteat id quod ex aliquo cõstitua-
tur corpulentum eſſe. Sed & adhuc multò minus conſenta-
neum eſt, aërem corporari. Præterea omnibus animalibus
locus ineſt, qui cibum recipiat, à quo ipſam corpus alimo-
niam attrahit: at olſactilis ſenſoriũ, in capite ſitum eſt. Itẽ
illud unà cũ ſpiritoſa exhalatione in greditur: quare ad ſpi-
randi officinam cõmeabit. Quod igitur olſactile,