6862PHYSICORVM ARIST.
aut domum, ſed ut dies dicitur, at que ludus, quorum eſſe nõ
ut ſubstantia quædam eſt ortum, ſed in generatione ſemper,
corruptioneq́; conſistit, finitum quidem, ad aliud, atque a-
liud ſemper. Verum in imaginibus quidem, boc accidit
permanẽte eo, quod ſumptum eſt. In bominibus autem, atq;
tempore, accidentibus ita ut non deficiant. Atqui infini-
tum quod in additione, & quod in diuiſione conſistit, idem
quodammodo eſt: fit enim in magnitudine finita, per addi-
tionem econtra. Nam ut cùm diuiditur, cernitur in infini-
tum abitio: ſic cùm additio fit, ad magnitudinẽ ipſam deter-
minatam uidebitur. Etenim ſi quiſpiã in magnitudine fi-
nita, definita magnitudine ſumpta, eadem alia accipiat ra-
tione, non eandem totius magnitudinem ſumens, non per-
tranſibit unquã magnitudinem illam finitam. Sin uerò boc
pacto rationem augeat, ut ſemper magnitudinem eandem
accipiat, pertranſibit ſanè, propterea quòd omne finitum
quouis conſumitur definito. Alio igitur modo non eſt in-
finitum in rebus, ſed hoc pacto, potentia inquam, atq; diui-
ſione. Et actu etiã eſt, perinde atq; diem, ac ludum dicimus
eſſe. Et potentia ſic eſt, ut materies, & non per ſe, ut ipſum
finitum. Et additione igitur hoc pacto eſt potentia infini-
tum, quod quidem aliquo modo dicimus idem eſſe, quod id,
quod in diuiſione conſistιt. Semper enim eſt aliquid ipſius
extrà ſumendum, non tamen definitam omnem exuper at ma
gnitudinem: ut diuiſione, indeſinitam exuperat omnem: &
ſemper minor euadit. Vt autem omne additione exuperet,
neq; potentia eſſe potest: ſi quidẽ non ſit per accidens actu
infinitum: ut Naturales id corpus infinitũ eſſe dicunt, quod
extra mundum collocauere, cuius ſubstantia aër eſt, aut ali
quid tale. Sed ſi infinitum actu ſenſibile corpus hoc
ut ſubstantia quædam eſt ortum, ſed in generatione ſemper,
corruptioneq́; conſistit, finitum quidem, ad aliud, atque a-
liud ſemper. Verum in imaginibus quidem, boc accidit
permanẽte eo, quod ſumptum eſt. In bominibus autem, atq;
tempore, accidentibus ita ut non deficiant. Atqui infini-
tum quod in additione, & quod in diuiſione conſistit, idem
quodammodo eſt: fit enim in magnitudine finita, per addi-
tionem econtra. Nam ut cùm diuiditur, cernitur in infini-
tum abitio: ſic cùm additio fit, ad magnitudinẽ ipſam deter-
minatam uidebitur. Etenim ſi quiſpiã in magnitudine fi-
nita, definita magnitudine ſumpta, eadem alia accipiat ra-
tione, non eandem totius magnitudinem ſumens, non per-
tranſibit unquã magnitudinem illam finitam. Sin uerò boc
pacto rationem augeat, ut ſemper magnitudinem eandem
accipiat, pertranſibit ſanè, propterea quòd omne finitum
quouis conſumitur definito. Alio igitur modo non eſt in-
finitum in rebus, ſed hoc pacto, potentia inquam, atq; diui-
ſione. Et actu etiã eſt, perinde atq; diem, ac ludum dicimus
eſſe. Et potentia ſic eſt, ut materies, & non per ſe, ut ipſum
finitum. Et additione igitur hoc pacto eſt potentia infini-
tum, quod quidem aliquo modo dicimus idem eſſe, quod id,
quod in diuiſione conſistιt. Semper enim eſt aliquid ipſius
extrà ſumendum, non tamen definitam omnem exuper at ma
gnitudinem: ut diuiſione, indeſinitam exuperat omnem: &
ſemper minor euadit. Vt autem omne additione exuperet,
neq; potentia eſſe potest: ſi quidẽ non ſit per accidens actu
infinitum: ut Naturales id corpus infinitũ eſſe dicunt, quod
extra mundum collocauere, cuius ſubstantia aër eſt, aut ali
quid tale. Sed ſi infinitum actu ſenſibile corpus hoc