7266PHYSIC. ARIST. LIB. III.
gnitudo maxima, licet.
Quare ad ostendendum quidem illo
pacto, nihil referet prorſus: eſſe autem ipſum in his eſt ma-
gnitudinibus, quæ in rerum ſunt ratione. Cùm uerò cauſæ
in quatuor ſint distinctæ, patet infinitum, ut materiam cau
ſam eſſe, & eſſe quidem ipſius priuationem eſſe: per ſe au-
tem ſubiectum, continuum ipſum atq; ſenſibile eſſe. Cæteri
etiam omnes ipſo infinito, ut materia, uti uidentur. Qua-
propter & abſurdũ eſt ſanè ipſum id eſſe, quod continet,
& non id, quod continetur, aſſerere. At enim restat eas ſol-
nere rationes, quibus infinitum non ſolùm potentia, ſed ut
definitum etiam eſſe uidetur. Partim enim non ſunt neceſ-
ſariæ, partim uerò quaſdam obiectiones alias habent. Non
enim, ut generatio non deficiat, corpus eſſe ſenſibile infi-
nitum actu neceſſe eſt: poteſt enim alterius corruptio, ge-
neratio alterius eſſe, ſi finitum eſt uniuerſum. Prætereà
tangere, atq; finitũ eſſe, diuerſa ſunt: nam illud quidem, ad
aliquid eſt (omne enim quod tangit, aliquid tangit) atq; ac-
cidit alicui finitorum. Finitum autem, non eſt ad aliquid:
neq; fit, ut quouis ſine ullo diſcrimine quoduis tangat. At-
qui perabſurdum eſt intellectione credere: non enim in re
eſt ipſe exceſſus, atq; defectus, ſed in ipſa intellectione. Nã
poteſt quiſpiam unumquemq; nostrum maiorem, quàm eſt,
intelligere, augens ipſum in infinitum: at non ideo quiſpiã
nostrum extra ciuitatem eſt, aut tantam magnitudinẽ, quam
habemus, exuperat, quia quiſpiam ſic intelligit: ſed quia
eſt, hoc autem accidit. Tempus autem, & motus ſunt infi-
nita, & intellectio eo non permanente quod ſumitur. Ma-
gnitudo uerò, neq; diuiſione, neque incremento intelligibi-
li eſt infinita. Sed de infinito quonam pacto eſt, & non eſt,
& quid etiam eſt, ſatis iam diximus.
pacto, nihil referet prorſus: eſſe autem ipſum in his eſt ma-
gnitudinibus, quæ in rerum ſunt ratione. Cùm uerò cauſæ
in quatuor ſint distinctæ, patet infinitum, ut materiam cau
ſam eſſe, & eſſe quidem ipſius priuationem eſſe: per ſe au-
tem ſubiectum, continuum ipſum atq; ſenſibile eſſe. Cæteri
etiam omnes ipſo infinito, ut materia, uti uidentur. Qua-
propter & abſurdũ eſt ſanè ipſum id eſſe, quod continet,
& non id, quod continetur, aſſerere. At enim restat eas ſol-
nere rationes, quibus infinitum non ſolùm potentia, ſed ut
definitum etiam eſſe uidetur. Partim enim non ſunt neceſ-
ſariæ, partim uerò quaſdam obiectiones alias habent. Non
enim, ut generatio non deficiat, corpus eſſe ſenſibile infi-
nitum actu neceſſe eſt: poteſt enim alterius corruptio, ge-
neratio alterius eſſe, ſi finitum eſt uniuerſum. Prætereà
tangere, atq; finitũ eſſe, diuerſa ſunt: nam illud quidem, ad
aliquid eſt (omne enim quod tangit, aliquid tangit) atq; ac-
cidit alicui finitorum. Finitum autem, non eſt ad aliquid:
neq; fit, ut quouis ſine ullo diſcrimine quoduis tangat. At-
qui perabſurdum eſt intellectione credere: non enim in re
eſt ipſe exceſſus, atq; defectus, ſed in ipſa intellectione. Nã
poteſt quiſpiam unumquemq; nostrum maiorem, quàm eſt,
intelligere, augens ipſum in infinitum: at non ideo quiſpiã
nostrum extra ciuitatem eſt, aut tantam magnitudinẽ, quam
habemus, exuperat, quia quiſpiam ſic intelligit: ſed quia
eſt, hoc autem accidit. Tempus autem, & motus ſunt infi-
nita, & intellectio eo non permanente quod ſumitur. Ma-
gnitudo uerò, neq; diuiſione, neque incremento intelligibi-
li eſt infinita. Sed de infinito quonam pacto eſt, & non eſt,
& quid etiam eſt, ſatis iam diximus.