1diducantur? Ita enim fornices onera videmus ſuſtinere, &
contra niti: quòd ſi à parte internâ ſeu cavâ urgeantur; fatiſce
re & diſſolvi. Cùm ergo cranium in modum fornicis ſit re
ductum; non facilè à plagâ ab extra incidente diſſolui poteſt:
parte verò oppoſitâ, quia impetus extra fertur, eſtque à centro
perpendicularis, nihil mirum diſſolvi illam continuitatem.
Accedit quòd impulſus, facto principio motûs à plagâ, non
conquieſcit in parte oppoſitâ; cuius violentia ad maius inter
vallum deſtinatur. Cùm itaque reflecti ſit neceſſe: & pars ſi
niſtra dextrorſum, hæc ſiniſtrorſum abeat; in illâ motuum con
trarietate, partibus à ſe divulſis accidit fiſſura. Simili modo
res habetin vitro à baſi circulari in conum faſtigiato. quæ pla
no æqualiter alliſa abrumpit pedamentum: propterea, quòd
impetus à latiſſimâ parte incipiens, ſéque reforbens, ab interſe
ctione in cono factâ, rurſum in diuerſa abit. Licet verò im
pulſus naturâ ſuâ lineam rectam ſequatur; pro ratione tamen
ſubiecti illam rectitudinem variè, atque interdum circulo per
mutat. Et ſi quidem illa corpuſcula, quibus corpora inte
xuntur, continuâ ſerie ſe excipiant, impulſus nullibi offendit:
ſed per atomos uniformes ſe circumagens non niſilongâ mo
râ conſeneſcit. At cùm figurâ & ſitu à ſe differunt: quia mil
le modis diſcerpi contingit, citò emoritur. Atque ex his vide
tur manifeſtum, quâ ratione impulſus à parte cranij percuſsâ
circumgyrando, ſibique obviam factus in parte oppoſitâ rimam
agat. Quia tamen os cranij non inane & vacuum, ſed cere
bro, multisque vaſis in eo contentis eſt refertum, illa ſimilitudo
à vitro deſumpta non videtur hic convenire. Et cùm impul
ſus naturâ ſuà rectitudinem ſequatur; quid cauſæ quòd in ce
rebrum non rectâ feratur; ſed per ambages in oſſe cranij ober
rat? Et ſi ita; an non neceſſe ex illâ vehementiâ ictûs plura e
iuſdem vaſa diſcerpi & collidi? Pro quo notandum naturam
contra niti: quòd ſi à parte internâ ſeu cavâ urgeantur; fatiſce
re & diſſolvi. Cùm ergo cranium in modum fornicis ſit re
ductum; non facilè à plagâ ab extra incidente diſſolui poteſt:
parte verò oppoſitâ, quia impetus extra fertur, eſtque à centro
perpendicularis, nihil mirum diſſolvi illam continuitatem.
Accedit quòd impulſus, facto principio motûs à plagâ, non
conquieſcit in parte oppoſitâ; cuius violentia ad maius inter
vallum deſtinatur. Cùm itaque reflecti ſit neceſſe: & pars ſi
niſtra dextrorſum, hæc ſiniſtrorſum abeat; in illâ motuum con
trarietate, partibus à ſe divulſis accidit fiſſura. Simili modo
res habetin vitro à baſi circulari in conum faſtigiato. quæ pla
no æqualiter alliſa abrumpit pedamentum: propterea, quòd
impetus à latiſſimâ parte incipiens, ſéque reforbens, ab interſe
ctione in cono factâ, rurſum in diuerſa abit. Licet verò im
pulſus naturâ ſuâ lineam rectam ſequatur; pro ratione tamen
ſubiecti illam rectitudinem variè, atque interdum circulo per
mutat. Et ſi quidem illa corpuſcula, quibus corpora inte
xuntur, continuâ ſerie ſe excipiant, impulſus nullibi offendit:
ſed per atomos uniformes ſe circumagens non niſilongâ mo
râ conſeneſcit. At cùm figurâ & ſitu à ſe differunt: quia mil
le modis diſcerpi contingit, citò emoritur. Atque ex his vide
tur manifeſtum, quâ ratione impulſus à parte cranij percuſsâ
circumgyrando, ſibique obviam factus in parte oppoſitâ rimam
agat. Quia tamen os cranij non inane & vacuum, ſed cere
bro, multisque vaſis in eo contentis eſt refertum, illa ſimilitudo
à vitro deſumpta non videtur hic convenire. Et cùm impul
ſus naturâ ſuà rectitudinem ſequatur; quid cauſæ quòd in ce
rebrum non rectâ feratur; ſed per ambages in oſſe cranij ober
rat? Et ſi ita; an non neceſſe ex illâ vehementiâ ictûs plura e
iuſdem vaſa diſcerpi & collidi? Pro quo notandum naturam