Marci of Kronland, Johannes Marcus, De proportione motus figurarum recti linearum et circuli quadratura ex motu, 1648

List of thumbnails

< >
91
91
92
92
93
93
94
94
95
95
96
96
97
97
98
98
99
99
100
100
< >
page |< < of 145 > >|
    <archimedes>
      <text>
        <body>
          <chap>
            <p type="main">
              <s>
                <pb xlink:href="063/01/098.jpg"/>
              diducantur? Ita enim fornices onera videmus ſuſtinere, &
                <lb/>
              contra niti: quòd ſi à parte internâ ſeu cavâ urgeantur; fatiſce­
                <lb/>
              re & diſſolvi. </s>
              <s>Cùm ergo cranium in modum fornicis ſit re­
                <lb/>
              ductum; non facilè à plagâ ab extra incidente diſſolui poteſt:
                <lb/>
              parte verò oppoſitâ, quia impetus extra fertur,
                <expan abbr="eſtq;">eſtque</expan>
              à centro
                <lb/>
              perpendicularis, nihil mirum diſſolvi illam continuitatem. </s>
              <lb/>
              <s>Accedit quòd impulſus, facto principio motûs à plagâ, non
                <lb/>
              conquieſcit in parte oppoſitâ; cuius violentia ad maius inter­
                <lb/>
              vallum deſtinatur. </s>
              <s>Cùm
                <expan abbr="itaq;">itaque</expan>
              reflecti ſit neceſſe: & pars ſi­
                <lb/>
              niſtra dextrorſum, hæc ſiniſtrorſum abeat; in illâ motuum con­
                <lb/>
              trarietate, partibus à ſe divulſis accidit fiſſura. </s>
              <s>Simili modo
                <lb/>
              res habetin vitro à baſi circulari in conum faſtigiato. quæ pla­
                <lb/>
              no æqualiter alliſa abrumpit pedamentum: propterea, quòd
                <lb/>
              impetus à latiſſimâ parte incipiens,
                <expan abbr="ſéq;">ſéque</expan>
              reforbens, ab interſe­
                <lb/>
              ctione in cono factâ, rurſum in diuerſa abit. </s>
              <s>Licet verò im­
                <lb/>
              pulſus naturâ ſuâ lineam rectam ſequatur; pro ratione tamen
                <lb/>
              ſubiecti illam rectitudinem variè,
                <expan abbr="atq;">atque</expan>
              interdum circulo per­
                <lb/>
              mutat. </s>
              <s>Et ſi quidem illa corpuſcula, quibus corpora inte­
                <lb/>
              xuntur, continuâ ſerie ſe excipiant, impulſus nullibi offendit:
                <lb/>
              ſed per atomos uniformes ſe circumagens non niſilongâ mo­
                <lb/>
              râ conſeneſcit. </s>
              <s>At cùm figurâ & ſitu à ſe differunt: quia mil­
                <lb/>
              le modis diſcerpi contingit, citò emoritur. </s>
              <s>
                <expan abbr="Atq;">Atque</expan>
              ex his vide­
                <lb/>
              tur manifeſtum, quâ ratione impulſus à parte cranij percuſsâ
                <lb/>
              circumgyrando,
                <expan abbr="ſibiq;">ſibique</expan>
              obviam factus in parte oppoſitâ rimam
                <lb/>
              agat. </s>
              <s>Quia tamen os cranij non inane & vacuum, ſed cere­
                <lb/>
              bro,
                <expan abbr="multisq;">multisque</expan>
              vaſis in eo contentis eſt refertum, illa ſimilitudo
                <lb/>
              à vitro deſumpta non videtur hic convenire. </s>
              <s>Et cùm impul­
                <lb/>
              ſus naturâ ſuà rectitudinem ſequatur; quid cauſæ quòd in ce­
                <lb/>
              rebrum non rectâ feratur; ſed per ambages in oſſe cranij ober­
                <lb/>
              rat? Et ſi ita; an non neceſſe ex illâ vehementiâ ictûs plura e­
                <lb/>
              iuſdem vaſa diſcerpi & collidi? Pro quo notandum naturam </s>
            </p>
          </chap>
        </body>
      </text>
    </archimedes>