Borelli, Giovanni Alfonso - De motionibus naturalibus a gravitate pendentibus

Borelli, Giovanni Alfonso, De motionibus naturalibus a gravitate pendentibus, 1670

None
Concordance
Figures
Thumbnails

Page concordance

Scan	Original
221
222
223
224
225
226
227
228
229
230
231
232
233
234
235
236
237
238
239
240
241
242
243
244
245
246
247
248
249
250

Cap. 5. de ae-
ris grauitate
æquilibrio,
ſtructura, &
vi elaterią
eius.

PROP. CV.

Exponitur quare, & quando aer relictus in fiſtula Torri-
celliana altitudinem mercurij conſuetam deprimere
debeat; & ſimul traditur modus menſurandi
maximam aeris dilatationem.

EX Roberuallij pulcherrima obſeruatione illius
veſicæ cyprinæ, quæ in vacuo fiſtulæ dilatatur
ego conieci reperiri facilè poſſe in eodem Torricel-
liano inſtrumento maximam amplitudinem, ad quam
aer non compreſſus à vi externa, & in ſua libertatę
relictus dilatari queat, quæ dilatatio certum, ac de-
terminatum ſpatium in vacuo Torricelliano occupa-
ret, quod nimirum ſufficienter exciperet maximam
eiuſdem aeris expanſionem. Hinc poſtea deducebam
molem aeris, quæ præcisè ſpatium vacuum in Tor-
ricelliano inſtrumento occuparet (quam molem me-
diocrem appellabimus) non poſſe deorsùm impelle-
re, & magis comprimere ſuperficiem ſupremam mer-
curij ſtagnantis, ac proindè omnes moles aeris mi-
nores illa, & ideò minus ſpatium poſt totalem eo-
rum dilatationem exigentes non poſſe prædictam
mercurij ſupremam ſuperficiem deprimere, cum è con-
trà moles omnes acris excedentes ſupradictam me-
diocrem molem, & ideò exigentes amplius ſpa-
tium deprimere neceſſariò ſupremam mercurij ſuper-
ficiem in fiſtula infra conſuetam altitudinem vnius
cubiti, & quadrantis.

Text layer

Text normalization

Search