1cibum in priores pedes, quibus ut mures utitur pro manibus, ſumit: poſterio
rib. et clunibus inſiſtit: ueſcitur uerò faginis glandibus, caſtaneis, nucibus a
uellanis, pomis, & ſimilib. fructibus. Hyeme uerò conis abietis, piceæ, tedæ,
aliarumque arborum. Vtrique uerno tempore pariunt, & pullos, ſi quis manum in ni
dum immiſerit, in alium, nam faciunt plures, transferunt. Vtrorunque carnem tenues co
medunt: diuites, quod guſtatum ſapore quodam ingrato commoueat, raro mandunt.
Vtrique quanque in arborib. uerſantur, ſe tamen hyeme non condunt. At gliribus
cum hyberno tempore latent, pro cibo ſomnus: atque per id temporis pingue
ſcunt. Quare recte de glire ſcripſit Martialis,
rib. et clunibus inſiſtit: ueſcitur uerò faginis glandibus, caſtaneis, nucibus a
uellanis, pomis, & ſimilib. fructibus. Hyeme uerò conis abietis, piceæ, tedæ,
aliarumque arborum. Vtrique uerno tempore pariunt, & pullos, ſi quis manum in ni
dum immiſerit, in alium, nam faciunt plures, transferunt. Vtrorunque carnem tenues co
medunt: diuites, quod guſtatum ſapore quodam ingrato commoueat, raro mandunt.
Vtrique quanque in arborib. uerſantur, ſe tamen hyeme non condunt. At gliribus
cum hyberno tempore latent, pro cibo ſomnus: atque per id temporis pingue
ſcunt. Quare recte de glire ſcripſit Martialis,
Eius autem caro dulcis.
Etſi uerò glires uiuunt in ſyluis, ut non immerito de
eorum penuria in Fundanio, uel De admirandis Varro his uerbis conquera
tur, Glis nullus eſt in ſylua mea: tamen ueteres gliraria habebant. Quæ qua
lia debeant eſſe, idem Varro libro tertio De re ruſtica tradidit. Et hodie in
quibuſdam locis ſylueſtribus incolæ fodiunt tellurem, ut in eius cauernis gli
res inhabitare, & quando uelint eos capere, & in cibo uti poſſint. Apud Ro
manos uerò gliribus uiuarijs in dolijs Fuluius Hirpinus inſtituit, ut Plinius
ſcriptum reliquit. Mus autem Ponticus, quem hodie uocant Hermelam,
hyeme ſolum in cauis latet arboribus, ut ſuprà dixi. Eſt uerò totus niuis inſtar
candidus, excepta cauda digitum longa: eius enim dimidia pars, & quidem
inferior, nigerrima. Huic animanti magnitudo ſciuri. Perſequitur mures &
aues quibus ueſcitur. Eius pelles in precioſarum numero habent: ut etiam mu
ris quem Laſſicium uocant: is in cinereo candidus eſt, nec duobus digitis craſ
ſior. At mus Noricus, quem Citellum appellant, in terræ cauernis habi
tat. Ei corpus ut muſtelæ domeſticæ, longum & tenue: cauda admodum bre
uis: color pilis, ut cuniculorum quorundam pilis, cinereus, ſed obſcurior. Si
cut talpa caret auribus, ſed non caret foraminibus, quibus ſonum ut auis re
cipit. Dentes habet muris dentium ſimiles. Ex huius etiam pellibus, quan
quam non ſunt precioſæ, ueſtes ſolent confici. Subit etiam terræ cauernas
mus Pannonicus, cui color ſubuiridis, ſpecies muſtelæ, magnitudo muris.
Sorex quoque menſibus hybernis ſe condit in terra, in quam cauerna ad pe
dum ferè trium altitudinem deſcendit: effoſſus & in ſole expoſitus, ut cæte
ræ animantes, quæ totam hyemem dormiunt, ſenſim ſe mouens euigilat: ei
dodrantalis longitudo: color æſtate rufus, fuſco miſtus, autumno cinereus:
aures, ut Plinius ſcribit, piloſæ: caudæ caulis infima parte ſetoſus: nec enim
totam habet, ut ſciurus, uillis confertam et plenam: quinetiam aurium pili ſunt
perexigui: hic mus ſylueſtris arbores, ſicuti glis & mus Ponticus, & ſciurus,
ſcandit: ſemina pyrorum comedit, & nuces auellanas: quare apud Germa
nos ex corilo nomen inuenit. At alter mus ſylueſtris ſorice breuior eſt, ete
nim ſemipedalis: color dorſo & lateribus murinus, uenter albicat: is ſub fru
ticibus terram fodit ad duûm pedum altitudinem: in que ultimam cauernæ, ad
pedes quatuor longæ, partem congerit omne genus glandium, atque nucleos cera
ſorum & prunorum, aliorumque fructuum, ſed maxime nuces auellanas, & quidem
optimas: unde etiam ipſe ab iſtius generis nucibus nomen traxit: in cauerna
eorum penuria in Fundanio, uel De admirandis Varro his uerbis conquera
tur, Glis nullus eſt in ſylua mea: tamen ueteres gliraria habebant. Quæ qua
lia debeant eſſe, idem Varro libro tertio De re ruſtica tradidit. Et hodie in
quibuſdam locis ſylueſtribus incolæ fodiunt tellurem, ut in eius cauernis gli
res inhabitare, & quando uelint eos capere, & in cibo uti poſſint. Apud Ro
manos uerò gliribus uiuarijs in dolijs Fuluius Hirpinus inſtituit, ut Plinius
ſcriptum reliquit. Mus autem Ponticus, quem hodie uocant Hermelam,
hyeme ſolum in cauis latet arboribus, ut ſuprà dixi. Eſt uerò totus niuis inſtar
candidus, excepta cauda digitum longa: eius enim dimidia pars, & quidem
inferior, nigerrima. Huic animanti magnitudo ſciuri. Perſequitur mures &
aues quibus ueſcitur. Eius pelles in precioſarum numero habent: ut etiam mu
ris quem Laſſicium uocant: is in cinereo candidus eſt, nec duobus digitis craſ
ſior. At mus Noricus, quem Citellum appellant, in terræ cauernis habi
tat. Ei corpus ut muſtelæ domeſticæ, longum & tenue: cauda admodum bre
uis: color pilis, ut cuniculorum quorundam pilis, cinereus, ſed obſcurior. Si
cut talpa caret auribus, ſed non caret foraminibus, quibus ſonum ut auis re
cipit. Dentes habet muris dentium ſimiles. Ex huius etiam pellibus, quan
quam non ſunt precioſæ, ueſtes ſolent confici. Subit etiam terræ cauernas
mus Pannonicus, cui color ſubuiridis, ſpecies muſtelæ, magnitudo muris.
Sorex quoque menſibus hybernis ſe condit in terra, in quam cauerna ad pe
dum ferè trium altitudinem deſcendit: effoſſus & in ſole expoſitus, ut cæte
ræ animantes, quæ totam hyemem dormiunt, ſenſim ſe mouens euigilat: ei
dodrantalis longitudo: color æſtate rufus, fuſco miſtus, autumno cinereus:
aures, ut Plinius ſcribit, piloſæ: caudæ caulis infima parte ſetoſus: nec enim
totam habet, ut ſciurus, uillis confertam et plenam: quinetiam aurium pili ſunt
perexigui: hic mus ſylueſtris arbores, ſicuti glis & mus Ponticus, & ſciurus,
ſcandit: ſemina pyrorum comedit, & nuces auellanas: quare apud Germa
nos ex corilo nomen inuenit. At alter mus ſylueſtris ſorice breuior eſt, ete
nim ſemipedalis: color dorſo & lateribus murinus, uenter albicat: is ſub fru
ticibus terram fodit ad duûm pedum altitudinem: in que ultimam cauernæ, ad
pedes quatuor longæ, partem congerit omne genus glandium, atque nucleos cera
ſorum & prunorum, aliorumque fructuum, ſed maxime nuces auellanas, & quidem
optimas: unde etiam ipſe ab iſtius generis nucibus nomen traxit: in cauerna