1qua parte mare ad litus ſtagnauerit, & ampla fuerit ac æquata campi plani
cies, in quam marini fluctus non infunduntur, ea uel tria, uel quatuor, uel
quinque, uel ſex, incilia fiunt, lata pedes ſex, alta duodecim, longa ſexcentos:
uel longiora, ſi planicies illa ſe extendit in longius ſpacium: eorum unum ab
altero diſtat ad pedes ducentos. Rurſus inter ea fiunt tria incilia tranſuerſa: quin
foſſa principalis ſic agitur, ut aquas è ſtagno hauſtas, infundere possit in in
cilia, atque hæc in ſalinas, quibus inter incilia planicies plena eſt. Salinæ autem
ſunt areæ ad modicam altitudinem depreſſæ: circa quas terræ, ex eis, cùm de
primerentur, effoſſæ, uel cùm purgarentur, extractæ, aggerantur: atque etiam
inter areas fiunt aggeres pedem alti: qui retinent aquas in eas immiſſas. Inci
lia habent ora, per quæ aquas primæ quæque areæ recipiunt. Areæ quoque ha
bent ora, per quæ aquæ rurſus ex alijs in alias permanant. Præcipitur autem
libramento, ut aquæ ex area in aream influere, & eam replere poſſint. His o
mnibus recte & ordine factis, ſepto recluſo aperitur os ſtagni, quod aquas
marinas cum aqua pluuia, uel fluuiali permiſtas continet: ac omnia incilia con
plentur. Deinde aperitur os primæ cuiuſque areæ: quæ reliquas talibus aquis
replet: hæ cùm ſale, in quem denſantur, totas areas incruſtauerint, ipſæ de
nuo ab omnibus rebus terrenis purgantur: tum rurſus prima quæque area in
cili proxima repletur iſtiuſmodi aquis: quæ relinquuntur, donec plurimis
earum partibus tenuibus, ardore ſolis in halitum conuerſis & diſſipatis ali
quantum craſſeſcant: mox aperto ore ex ea emittuntur in ſecundam: ubi cum
certo temporis ſpacio manſerint, eius quoque os aperitur, ut in tertiam aream
influant: in qua tandem totæ ſpiſſantur in ſalem. Areæ uerò iterum atque ite
rum, ſale exempto, marinis aquis complentur. Verùm ſal raſtris ligneis cor
radetur, batillis eijcitur.
cies, in quam marini fluctus non infunduntur, ea uel tria, uel quatuor, uel
quinque, uel ſex, incilia fiunt, lata pedes ſex, alta duodecim, longa ſexcentos:
uel longiora, ſi planicies illa ſe extendit in longius ſpacium: eorum unum ab
altero diſtat ad pedes ducentos. Rurſus inter ea fiunt tria incilia tranſuerſa: quin
foſſa principalis ſic agitur, ut aquas è ſtagno hauſtas, infundere possit in in
cilia, atque hæc in ſalinas, quibus inter incilia planicies plena eſt. Salinæ autem
ſunt areæ ad modicam altitudinem depreſſæ: circa quas terræ, ex eis, cùm de
primerentur, effoſſæ, uel cùm purgarentur, extractæ, aggerantur: atque etiam
inter areas fiunt aggeres pedem alti: qui retinent aquas in eas immiſſas. Inci
lia habent ora, per quæ aquas primæ quæque areæ recipiunt. Areæ quoque ha
bent ora, per quæ aquæ rurſus ex alijs in alias permanant. Præcipitur autem
libramento, ut aquæ ex area in aream influere, & eam replere poſſint. His o
mnibus recte & ordine factis, ſepto recluſo aperitur os ſtagni, quod aquas
marinas cum aqua pluuia, uel fluuiali permiſtas continet: ac omnia incilia con
plentur. Deinde aperitur os primæ cuiuſque areæ: quæ reliquas talibus aquis
replet: hæ cùm ſale, in quem denſantur, totas areas incruſtauerint, ipſæ de
nuo ab omnibus rebus terrenis purgantur: tum rurſus prima quæque area in
cili proxima repletur iſtiuſmodi aquis: quæ relinquuntur, donec plurimis
earum partibus tenuibus, ardore ſolis in halitum conuerſis & diſſipatis ali
quantum craſſeſcant: mox aperto ore ex ea emittuntur in ſecundam: ubi cum
certo temporis ſpacio manſerint, eius quoque os aperitur, ut in tertiam aream
influant: in qua tandem totæ ſpiſſantur in ſalem. Areæ uerò iterum atque ite
rum, ſale exempto, marinis aquis complentur. Verùm ſal raſtris ligneis cor
radetur, batillis eijcitur.