1cundum verò eſt, quia in ipſo ſciſſionis actu, facta aliqua di
ſtractione partium molis adhuc non in totum diſciſſæ, ver
tex cunei, quo pondera vtrinque diuelli, ac moueri debe
rent, nihil vt plurimum tangit in rimula dum ipſa vlterius
dilatatur.
ſtractione partium molis adhuc non in totum diſciſſæ, ver
tex cunei, quo pondera vtrinque diuelli, ac moueri debe
rent, nihil vt plurimum tangit in rimula dum ipſa vlterius
dilatatur.
Ad primum tamen reſpondetur, ſi concipiamus in cuneo
vectes explicatos ex parte A vrgere verſus G, & ex parte
C vrgere verſus D; verticem verò non tranſgredi punctum
B; ſed in eo quieſcere: tunc quidem ſequi, extrema ipſorum
vectium ſibi inuicem obſtare in puncto B, nè in contrarium
moueantur, moueantque adiacentia pondera modo deſcri
pto. At ſi concipiamus, vt re vera eſt apicem ipſum ſimul
pergere ad partes EF: tunc in ipſo motu optimè intellige
mus, concurrentiam extremorum vtriuſque vectis in vni
cum illud punctum terminatiuum verticis, nihil obſtare
quominus pars vectis, quæ ſequitur poſt illud vbi K, impel
lat aliam ſibi correſpondentem in mole ſcindenda verſus
N: & pars vbi H, aliam ſimilem verſus M. Siquidem hoc
ipſo, quod vertex vlterius pergit, partes illum vtrinque con
ſequentes in proportionatum ſibi locum ſuccedere non poſ
ſent, niſi prius inde expellerentur per ſciſſionem partes molis,
quæ eundem locum occupabant. Pars autem vbi K in
mole ſcindenda non expellitur inde virtute vectis AB; ſicut
nec H virtute vectis CB; cum nullam vim vtraque pati
poſſit à vecte niſi illa nitatur in contrariam partem. Ergo ex
pulſio partis K fit virtute vectis CB, quæ contra nititur; &
expulſio partis H, virtute vectis AB. Quod eſt ipſum ver
ticem, ſeu apicem fungi officio extremorum vtriuſque ve
ctis ad remouendas vtrinque partes corporis ſcindendi tan
quam ad leuanda pondera virtute impetus in contrarium
impreſsi in alterutro extremo, vt in AC vbi applicatur po
tentia mouentis, ſeu percutientis. Non igitur res ita eſt con
cipienda quaſi vertex B tanquam extremum duorum ve
ctium contra nitentium ſimul moueretur ad oppoſita ad
partes M, & N: Sed vt dum ipſe vertex B mouetur ſu
per lineam BO, partes cunei vtrinque ſequentes, ac paula-
vectes explicatos ex parte A vrgere verſus G, & ex parte
C vrgere verſus D; verticem verò non tranſgredi punctum
B; ſed in eo quieſcere: tunc quidem ſequi, extrema ipſorum
vectium ſibi inuicem obſtare in puncto B, nè in contrarium
moueantur, moueantque adiacentia pondera modo deſcri
pto. At ſi concipiamus, vt re vera eſt apicem ipſum ſimul
pergere ad partes EF: tunc in ipſo motu optimè intellige
mus, concurrentiam extremorum vtriuſque vectis in vni
cum illud punctum terminatiuum verticis, nihil obſtare
quominus pars vectis, quæ ſequitur poſt illud vbi K, impel
lat aliam ſibi correſpondentem in mole ſcindenda verſus
N: & pars vbi H, aliam ſimilem verſus M. Siquidem hoc
ipſo, quod vertex vlterius pergit, partes illum vtrinque con
ſequentes in proportionatum ſibi locum ſuccedere non poſ
ſent, niſi prius inde expellerentur per ſciſſionem partes molis,
quæ eundem locum occupabant. Pars autem vbi K in
mole ſcindenda non expellitur inde virtute vectis AB; ſicut
nec H virtute vectis CB; cum nullam vim vtraque pati
poſſit à vecte niſi illa nitatur in contrariam partem. Ergo ex
pulſio partis K fit virtute vectis CB, quæ contra nititur; &
expulſio partis H, virtute vectis AB. Quod eſt ipſum ver
ticem, ſeu apicem fungi officio extremorum vtriuſque ve
ctis ad remouendas vtrinque partes corporis ſcindendi tan
quam ad leuanda pondera virtute impetus in contrarium
impreſsi in alterutro extremo, vt in AC vbi applicatur po
tentia mouentis, ſeu percutientis. Non igitur res ita eſt con
cipienda quaſi vertex B tanquam extremum duorum ve
ctium contra nitentium ſimul moueretur ad oppoſita ad
partes M, & N: Sed vt dum ipſe vertex B mouetur ſu
per lineam BO, partes cunei vtrinque ſequentes, ac paula-
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib