1ſpuere experientia docet. Fuerit ergo alterius generis Plinij
gemma à noſtrâ: quam inſuo genere virentem, eiuſque
ſimilitudinem, ad porri ſuccum dirigi teſtatur: cùm
noſtra ſit coloris aurei. Motus, quem lima inducit, eſt
compoſitus ab inciſione cancellatâ & χλάτε. Nam ſulci præ
tenues inciſi ab aſperitate traſversâ eiuſdem limæ raduntur.
Maior ergo durities nobilioribus gemmis ineſt, cuiuſmodi a
damas, calcedonius, ſapphyrus, heliotropia, rubinus: quæ neque
ferro incidi, neque limâ radi ſuſtinent: quam tamen ſentiunt
marmora, lapides, vitrum, & gemmæ ignobiliores. A cotibus
verò hæc univerſa poliuntur: propterea quòd ſuperficiem
habeant cotes ſcabram & arenoſam: quæ ſi polita, miniméque
friabilis eſſed, haud quaquam attererentur. Mutuâ ergo
affrictone arenulæ coacervantur: quarum abſceſſu minui
cotes, & demum longo uſu abſumi conſtat. Saxa verò duri
ora, quia atteri non valent, neque uſum cotis habent. Sed
quæſtio hic eſt: quamobrem cotes Naxiæ, & quæ nobis ſunt in
uſu, aquâ; Creticæ verò & Laconicæ, ut Plinius teſtatur, oleo
temperentur: an eiuſmodi cotes naturam habent olei, ſeu
bituminis pinguedinem continentes aquæ incommiſcibilem?
ineſſe enim quibuſdam lapidibus ſuccum pinguem & oleoſum
conſtat exinflammatione. Lapis quoque nephriticus, quem
Iſadam vocant, multùm pingueſcit inter poliendum: quan
quam huius pinguedo non oleoſa, ſed quale gummi, aquæ
commiſcetur. At quomodo ergo cotes Ciliciæ, eodem Plinio
teſte, oleo & aquâ pollent: an utramque naturam eo modo
permiſtam habent, quo ſmigma? quod & pingue in ſe tra
hit, & aquâ eluitur. Ita cotes tonſtrinarum humore non quo
uis ſed viſcoſo, cuiuſmodi ſputum, proficiunt. Aquas autem
in Italiâ repertas, aciem trahentes acerrimo ſenſu, minerales
fuiſle credo, eiuſdem naturæ cum aquâ forti. Magis tamen
gemma à noſtrâ: quam inſuo genere virentem, eiuſque
ſimilitudinem, ad porri ſuccum dirigi teſtatur: cùm
noſtra ſit coloris aurei. Motus, quem lima inducit, eſt
compoſitus ab inciſione cancellatâ & χλάτε. Nam ſulci præ
tenues inciſi ab aſperitate traſversâ eiuſdem limæ raduntur.
Maior ergo durities nobilioribus gemmis ineſt, cuiuſmodi a
damas, calcedonius, ſapphyrus, heliotropia, rubinus: quæ neque
ferro incidi, neque limâ radi ſuſtinent: quam tamen ſentiunt
marmora, lapides, vitrum, & gemmæ ignobiliores. A cotibus
verò hæc univerſa poliuntur: propterea quòd ſuperficiem
habeant cotes ſcabram & arenoſam: quæ ſi polita, miniméque
friabilis eſſed, haud quaquam attererentur. Mutuâ ergo
affrictone arenulæ coacervantur: quarum abſceſſu minui
cotes, & demum longo uſu abſumi conſtat. Saxa verò duri
ora, quia atteri non valent, neque uſum cotis habent. Sed
quæſtio hic eſt: quamobrem cotes Naxiæ, & quæ nobis ſunt in
uſu, aquâ; Creticæ verò & Laconicæ, ut Plinius teſtatur, oleo
temperentur: an eiuſmodi cotes naturam habent olei, ſeu
bituminis pinguedinem continentes aquæ incommiſcibilem?
ineſſe enim quibuſdam lapidibus ſuccum pinguem & oleoſum
conſtat exinflammatione. Lapis quoque nephriticus, quem
Iſadam vocant, multùm pingueſcit inter poliendum: quan
quam huius pinguedo non oleoſa, ſed quale gummi, aquæ
commiſcetur. At quomodo ergo cotes Ciliciæ, eodem Plinio
teſte, oleo & aquâ pollent: an utramque naturam eo modo
permiſtam habent, quo ſmigma? quod & pingue in ſe tra
hit, & aquâ eluitur. Ita cotes tonſtrinarum humore non quo
uis ſed viſcoſo, cuiuſmodi ſputum, proficiunt. Aquas autem
in Italiâ repertas, aciem trahentes acerrimo ſenſu, minerales
fuiſle credo, eiuſdem naturæ cum aquâ forti. Magis tamen