Buonamici, Francesco
,
De motu libri X
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Figures
Thumbnails
List of thumbnails
<
1 - 10
11 - 20
21 - 30
31 - 40
41 - 50
51 - 60
61 - 70
71 - 80
81 - 90
91 - 100
101 - 110
111 - 120
121 - 130
131 - 140
141 - 150
151 - 160
161 - 170
171 - 180
181 - 190
191 - 200
201 - 210
211 - 220
221 - 230
231 - 240
241 - 250
251 - 260
261 - 270
271 - 280
281 - 290
291 - 300
301 - 310
311 - 320
321 - 330
331 - 340
341 - 350
351 - 360
361 - 370
371 - 380
381 - 390
391 - 400
401 - 410
411 - 420
421 - 430
431 - 440
441 - 450
451 - 460
461 - 470
471 - 480
481 - 490
491 - 500
501 - 510
511 - 520
521 - 530
531 - 540
541 - 550
551 - 560
561 - 570
571 - 580
581 - 590
591 - 600
601 - 610
611 - 620
621 - 630
631 - 640
641 - 650
651 - 660
661 - 670
671 - 680
681 - 690
691 - 700
701 - 710
711 - 720
721 - 730
731 - 740
741 - 750
751 - 760
761 - 770
771 - 780
781 - 790
791 - 800
801 - 810
811 - 820
821 - 830
831 - 840
841 - 850
851 - 860
861 - 870
871 - 880
881 - 890
891 - 900
901 - 910
911 - 920
921 - 930
931 - 940
941 - 950
951 - 960
961 - 970
971 - 980
981 - 990
991 - 1000
1001 - 1010
1011 - 1020
1021 - 1030
1031 - 1040
1041 - 1050
1051 - 1055
>
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
<
1 - 10
11 - 20
21 - 30
31 - 40
41 - 50
51 - 60
61 - 70
71 - 80
81 - 90
91 - 100
101 - 110
111 - 120
121 - 130
131 - 140
141 - 150
151 - 160
161 - 170
171 - 180
181 - 190
191 - 200
201 - 210
211 - 220
221 - 230
231 - 240
241 - 250
251 - 260
261 - 270
271 - 280
281 - 290
291 - 300
301 - 310
311 - 320
321 - 330
331 - 340
341 - 350
351 - 360
361 - 370
371 - 380
381 - 390
391 - 400
401 - 410
411 - 420
421 - 430
431 - 440
441 - 450
451 - 460
461 - 470
471 - 480
481 - 490
491 - 500
501 - 510
511 - 520
521 - 530
531 - 540
541 - 550
551 - 560
561 - 570
571 - 580
581 - 590
591 - 600
601 - 610
611 - 620
621 - 630
631 - 640
641 - 650
651 - 660
661 - 670
671 - 680
681 - 690
691 - 700
701 - 710
711 - 720
721 - 730
731 - 740
741 - 750
751 - 760
761 - 770
771 - 780
781 - 790
791 - 800
801 - 810
811 - 820
821 - 830
831 - 840
841 - 850
851 - 860
861 - 870
871 - 880
881 - 890
891 - 900
901 - 910
911 - 920
921 - 930
931 - 940
941 - 950
951 - 960
961 - 970
971 - 980
981 - 990
991 - 1000
1001 - 1010
1011 - 1020
1021 - 1030
1031 - 1040
1041 - 1050
1051 - 1055
>
page
|<
<
of 1055
>
>|
<
archimedes
>
<
text
>
<
body
>
<
chap
>
<
p
type
="
main
">
<
s
>
<
pb
pagenum
="
91
"/>
<
arrow.to.target
n
="
marg789
"/>
<
lb
/>
malis. </
s
>
<
s
>Proinde variæ ſunt eiuſmodi nominum formulæ, & ex iis quædam dicuntur ad vnum, ab
<
lb
/>
vno
<
expan
abbr
="
nõnulla
">nonnulla</
expan
>
, atque ab vno, vt puto, quęcunque ab eo primo, velut originis principio proficiſcun
<
lb
/>
tur, cuiuſmodi ſunt efficiens & materia. </
s
>
<
s
>Quæ vero gratia cuiuſpiam ſunt, quoniam ad ipſum di
<
lb
/>
riguntur, ad vnum optimè dici poterunt. </
s
>
<
s
>illa item quæ ad alterius ſimilitudinem nuncupantur,
<
lb
/>
ad vnum rectè dici poſſe crediderim. </
s
>
<
s
>quòd mens ab hoc quod præſens eſt, ad illud feratur, vnde
<
lb
/>
ſimilitudo ducta eſt, cui quoque ſi proprium cauſſæ genus aſsignare libeat, mea quidem ſenten
<
lb
/>
tia licebit ſtatuere formam. </
s
>
<
s
>tale enim cauſſæ genus eſt
<
foreign
lang
="
grc
">παραδειγμα</
foreign
>
, & exemplar quod ad
<
expan
abbr
="
formã
">formam</
expan
>
<
lb
/>
Peripatetici referunt. </
s
>
<
s
>Quia tamen ordo ille non à rei natura perpetuò pendet, ſed à nobis ipſis.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>quapropter in eadem re diuerſos diuerſam ſimilitudinem obſeruantes, & analogiam conſtituen
<
lb
/>
tes diuerſis item nominibus tandem rem appellaſſe perſpicimus, vtputa, in vite ſplendorem ſpe
<
lb
/>
ctantes gemmam latini dixere: noſtri lachrymam; itaque oculum vocarunt, & hi partem montis
<
lb
/>
inferiorem pedem ad animalis ſimilitudinem nominarunt, illi radices ad ſimilitudinem plantæ.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Inde quoque analogicè cauſſa formalis in eiuſmodi appellatione accipienda erit. </
s
>
<
s
>Cæterùm quia
<
lb
/>
communia quæ ſunt ad vnum, præſeferunt ordinem quendam, vt hęc plenius intelligantur, ſcire
<
lb
/>
licet. </
s
>
<
s
>Non omnium ordinem obſtare vniuocationi, ſed illum qui quoquomodo reſpiciat
<
expan
abbr
="
eſſentiã
">eſſentiam</
expan
>
.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Cùm verò ordo qui reſpicit eſſentiam, ſit ordo naturæ, atque hic, vel perfectionis quo id quod
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg790
"/>
<
lb
/>
perfectius eſt, anteponitur, vel originis quo prius imperfectius eſſe ſolet. </
s
>
<
s
>nulli dubium eſſe debet,
<
lb
/>
quin vterque ordo & ſeorſum & ſimul vniuocationem tollere queat. </
s
>
<
s
>Etenim vt ad vnum, vel
<
lb
/>
ab vno omnia in medicina reſpiciunt ſanitatem. </
s
>
<
s
>Hæc finis eſt & omnium perfectiſsima in arte
<
lb
/>
medica. </
s
>
<
s
>materia prius exiſtit, quàm forma & compoſitum, quæ & imperfectiſsima. </
s
>
<
s
>Et ſubſtantia
<
lb
/>
prior eſt accidente & origine & perfectione. </
s
>
<
s
>Verumenimuero, cùm ordo qui reſpicit eſſentiam
<
lb
/>
geminus eſſe poſsit, aut ad id quod participatur, vt animal ab homine & equo, aut ad ea quę par
<
lb
/>
ticipant, vt homo & equus. </
s
>
<
s
>ſi hęc animaduertantur, inficiari non poſſumus, quin adſit ordo per
<
lb
/>
fectionis. </
s
>
<
s
>In vnoquoque enim genere ſpecies vna eſt quæ reliquorum ſolet eſſe menſura. </
s
>
<
s
>quia
<
lb
/>
verò communibus ęquè participant, vnde vniuocationis ratio ducitur; vniuocationi hic ordo
<
expan
abbr
="
nõ
">non</
expan
>
<
lb
/>
obſtat: ſed ille plane, ſi non æquè communi participant. </
s
>
<
s
>quòd ſanè tùm contingit, cum prioris
<
lb
/>
cuiuſpiam interuentu, quancunque cauſſæ rationem ſubeat,
<
expan
abbr
="
cõmuni
">communi</
expan
>
participat poſterius. </
s
>
<
s
>exem
<
lb
/>
plig. </
s
>
<
s
>affirmatio & negatio ſunt enunciationes: affirmatio quidem prior, negatio poſterior. </
s
>
<
s
>Atta
<
lb
/>
men ita eſt enunciatio negatio, quia continet affirmationem, & ad affirmationem ordine
<
expan
abbr
="
quodã
">quodam</
expan
>
<
lb
/>
neceſſariò refertur. </
s
>
<
s
>Ita quoque accidens eſt ens eò quòd entis. </
s
>
<
s
>Et quamuis ad vnum ſint, nimirum
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg791
"/>
<
lb
/>
ad ſubſtantiam naturalem corpus caducum atque cęleſte, & in caduci eſſentia cęleſte concipi
<
expan
abbr
="
nõ
">non</
expan
>
<
lb
/>
videatur. </
s
>
<
s
>in hoc Auerroëm audio, vt antehàc monui, qui eſſentiam & quid eſt logicè accipiat quę
<
lb
/>
patet per omne cauſſarum genus. </
s
>
<
s
>Hæc enim noſtratia pendent à ſuperioribus tanquam à cauſsis
<
lb
/>
efficientibus. </
s
>
<
s
>Ita igitur inæqualis participatio communis vniuoci vim minuit, ſed inæqualis gra
<
lb
/>
dus perfectionis in partibus non minuit. </
s
>
<
s
>Vnde etiam Ariſtoteles primas ſubſtantias poſuit indi
<
lb
/>
uiduas, & inter ſecundas ſpeciem magis quàm genus; quia penderent ſuperiores ab inferioribus
<
lb
/>
in eo quòd eſſent, ſed ſpecies ſub eodem genere ſubſtantias æquè conſtituit, licet gradibus perfe
<
lb
/>
ctionis aliquæ anteirent. </
s
>
<
s
>Cauſſa hæc fuit; quia non pendent à ſe viciſsim in eo quòd ſint, verùm
<
lb
/>
ſeorſum exiſtere poſſunt. </
s
>
<
s
>Quamobrem ſic quoque Ariſtotelis dictum accipiemus, vbi vult diui
<
lb
/>
ſionem generis adminiſtrari per illa quæ ſint natura ſimul, non ſanè quin ordo perfectionis inter
<
lb
/>
ipſa intercedat: ſed quia poſsit vnaquæque ſeorſum conſiſtere quæ ſcilicet ſub eodem genere
<
expan
abbr
="
cõ-tinentur
">con
<
lb
/>
tinentur</
expan
>
. </
s
>
<
s
>Ergo ab oppoſito, ſi ſub eodem communi à ſe viciſsim pendeant in eo quòd ſint, qua
<
lb
/>
cunque ratione id eueniat, ordo naturæ vniuocationi prorſus obſtabit. </
s
>
<
s
>Quantum verò eſt de eo
<
lb
/>
quòd arcenda ſint hæc communia à definitionibus, nanque illa iubet pellere Ariſtoteles à defini
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg792
"/>
<
lb
/>
tionibus quæ ſunt extra prædicamentum,
<
emph
type
="
sup
"/>
a
<
emph.end
type
="
sup
"/>
& non vniuoca; quiſpiam facilè ambiget, & de illius
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg793
"/>
<
lb
/>
præcepti veritate dubitabit, aut accuſet Ariſtotelem inobſeruantiæ; quandò ſępiſsimè communia
<
lb
/>
hæc in Ariſtoteleis definitionibus obſeruata reperiuntur. </
s
>
<
s
>Nam ſic natura principium definitur,
<
lb
/>
& motus actus, ac coctio perfectio: principium verò, actus & perfectio ſunt ad vnum, & extra
<
lb
/>
quodque
<
expan
abbr
="
prædicamentũ
">prædicamentum</
expan
>
. </
s
>
<
s
>Sed ita fortaſſe ratio
<
expan
abbr
="
viaq́
">viaque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>ſedandę controuerſię veſtigabitur, ſi monue
<
lb
/>
rimus ea non accipi in definitionibus veluti communia, ſed contracta ad certam ſpeciem à qua
<
lb
/>
reapſe non diſtinguantur. </
s
>
<
s
>Nequis verò ſuſpicetur inanem eſſe illam definitionem; quia ſcilicet
<
lb
/>
idem per idem definiri videatur: audiat ea notionem habere ſimpliciorem, & ob id ratione
<
expan
abbr
="
priorẽ
">priorem</
expan
>
<
lb
/>
quàm habeat ſpecies definita. </
s
>
<
s
>Sic fieri, vt non eadem ſint vtique definitio & definitum, & quòd
<
lb
/>
per prius & notius ea definitio tradatur quæ conſtat è nominibus ad vnum. </
s
>
<
s
>Ne verò te
<
expan
abbr
="
cõturbet
">conturbet</
expan
>
,
<
lb
/>
quòd diximus notionem communis quod eſt ad vnum, eſſe ſimpliciorem & magis vniuerſalem
<
lb
/>
quàm ſit notio partium; ne fortè credas à partibus ſeuocari commune, atque eſſe aliam
<
expan
abbr
="
notionẽ
">notionem</
expan
>
<
lb
/>
eius à partium notione diuerſam. </
s
>
<
s
>Dupliciter enim ſimplicior & communior à nobis ponitur eius
<
lb
/>
notio quod eſt ad vnum. </
s
>
<
s
>Primùm, quaſi ſit indeterminata, vt ſcilicet dum profertur, tam ad
<
expan
abbr
="
vnũ
">vnum</
expan
>
<
lb
/>
quàm ad alterum concipiendum mentem ferre poſsit. </
s
>
<
s
>Non dico vnum neceſſariò ſine altero. </
s
>
</
p
>
</
chap
>
</
body
>
</
text
>
</
archimedes
>