Caverni, Raffaello, Storia del metodo sperimentale in Italia, 1891-1900

Table of figures

< >
[Figure 631]
[Figure 632]
[Figure 633]
[Figure 634]
[Figure 635]
[Figure 636]
[Figure 637]
[Figure 638]
[Figure 639]
[Figure 640]
[Figure 641]
[Figure 642]
[Figure 643]
[Figure 644]
[Figure 645]
[Figure 646]
[Figure 647]
[Figure 648]
[Figure 649]
[Figure 650]
[Figure 651]
[Figure 652]
[Figure 653]
[Figure 654]
[Figure 655]
[Figure 656]
[Figure 657]
[Figure 658]
[Figure 659]
[Figure 660]
< >
page |< < of 3504 > >|
1ac proinde tam quoad descensum quam quoad progressum ipsi superficiei
coextensum
debet intelligi retardatum lumen infra superficiem illam decur­
rens
, neque est potior ratio quod ad unam potius quam ad aliam partem
deflectat
(ibi). Ma il Grimaldi s'è presto infastidito dell'esame di questa
opinion
cartesiana, che crolla tentata per tutti i versi.
Alia multa possent
obiici
contra hanc opinionem, sed satius est eam et illa dimittere (ibi).
Così
lascia la ipotesi del Cartesio per venire a dire la sua.
Della costante uniformità fra i seni degli angoli dell'incidenza e i seni
degli
angoli di rifrazione dice il Grimaldiposse reddi congruentem ratio­
nem
si attendamus refractionem moderari et distribui dependenter a radii
dilatatione
vel restrictione (ibi, pag.
184). Egli professa che la luce si re­
frange
dalla perpendicolare mentre passa obliquamente da un più denso
mezzo
a un più raro, quia cogitur diffundi pressius. Ma da un'altra parte
il
moto dee sempre serbarsi equabile, perchè altrimenti fluxus acceleratio
inferret
periculum discontinuationis inter velociores partes luminis et tar­
diores
. E in che modo si può mantenere questa equabilità?
Col rattempe­
rare
il moto troppo veloce, risponde l'Autore, e col velocitare il troppo tardo.

Or
l'artificio della Natura consiste in ciò che nel passar, per esempio, il
raggio
dell'aria nel cristallo, incontrandovi una maggior resistenza, acquista
nuovo
impulso al suo moto, ingrossando.
ciò può avvenire, dice il Gri­
maldi
, se non che rifrangendosi alla perpendicolare, e lo dimostra al modo
che
segue:
Incidat superficici planae AB (fig. 30) radius CDE subtilissimus, et
crassitiei
ad sensum nostrum indivisibilis, quae tamen aliqua sit, et geome­
trice
divisibilis in partes quam plurimas.
Immo etiam tanta, ut non tam
radius
ille dicendus sit quam radiatio, seu radiorum aggregatum, qui cum
95[Figure 95]
Figura 30
veniant
ab uno eodemque puncto
C
remotissimo, poterunt conside­
rari
tanquam paralleli saltem ad
sensum
.
Ex illis autem conside­
rentur
nunc duo tantum extremi
CD
, et CE, qui cum oblique in­
currant
in superficiem AB medii
densioris
refringuntur versus per­
pendicularem
ductam per punctum
incidentiae
nempe CD versus DF
et
CE versus EG, ita ut radii di­
recti
CD refractus sit DH, et radii
CE
refractus sit EI.
Totum ergo
lumen
, quod intra duos radios CD, CE continebatur, dum per aerem exempli
gratia
decurrebat, continetur deinde post refractionem intra duos DH, et EI
dum
procedit per corpus aere densius, puta, per crystallum cuius plana
superficies
est AB.
Dico igitur lumen quod continetur in radio CDE, si velit dilatari de-

Text layer

  • Dictionary
  • Places

Text normalization

  • Original
  • Regularized
  • Normalized

Search


  • Exact
  • All forms
  • Fulltext index
  • Morphological index