1
Nam verae voces tum demum pectore ab imo
Eiciuntur & eripitur persona, Manet res.
Denique avarities, & honorum caeca cupido,
Quae miseros homines cogunt transcendere finis
Iuris, & interdum socios scelerum, atque ministros
Noctis atque dies niti praestante labore
Ad summas emergere opes; haec vulnera vitae
Non minimam partem mortis formidine aluntur.
Turpis enim ferme contemptus, & acris egestas
Semota ab dulci vita, stabilique videntur;
Et quasi iam leti portas cunctarier ante.
Unde homines, dum se falso terrore coacti
Refugisse volunt longe, longeque remasse;
Sanguine civili rem conflant, divitiasque
Conduplicant avidi; caedem caedi accumulantes,
Crudeles, gaudent in tristi funere fratris;
Et consanguineum mensas odere, timentque.
Consimili ratione ab eodem saepe timore
Macerat invidia, ante oculos illum esse potentem,
Illum aspectari, claro qui incedit honore:
Ipsi se in tenebris volui, caenoque queruntur.
Intereunt partim statuai, & nominis ergo:
Et saepe usqueadeo, mortis formidine, vitae
Percipit humanos odium, lucisque videndae;
Ut sibi consciscant maerenti pectore letum,
Obliti fontem curarum, hunc esse timorem;
Hunc vexare pudorem, hunc vincula amicitiai
Rumpere; & in summa, pietatem evertere funditus.
Nam iam saepe homines patriam, carosque parentis
Prodiderunt, vitare Acherusia templa petentes.
Nam veluti pueri trepidant, atque omnia caecis
In tenebris metuunt: sic nos in luce timemus
Eiciuntur & eripitur persona, Manet res.
Denique avarities, & honorum caeca cupido,
Quae miseros homines cogunt transcendere finis
Iuris, & interdum socios scelerum, atque ministros
Noctis atque dies niti praestante labore
Ad summas emergere opes; haec vulnera vitae
Non minimam partem mortis formidine aluntur.
Turpis enim ferme contemptus, & acris egestas
Semota ab dulci vita, stabilique videntur;
Et quasi iam leti portas cunctarier ante.
Unde homines, dum se falso terrore coacti
Refugisse volunt longe, longeque remasse;
Sanguine civili rem conflant, divitiasque
Conduplicant avidi; caedem caedi accumulantes,
Crudeles, gaudent in tristi funere fratris;
Et consanguineum mensas odere, timentque.
Consimili ratione ab eodem saepe timore
Macerat invidia, ante oculos illum esse potentem,
Illum aspectari, claro qui incedit honore:
Ipsi se in tenebris volui, caenoque queruntur.
Intereunt partim statuai, & nominis ergo:
Et saepe usqueadeo, mortis formidine, vitae
Percipit humanos odium, lucisque videndae;
Ut sibi consciscant maerenti pectore letum,
Obliti fontem curarum, hunc esse timorem;
Hunc vexare pudorem, hunc vincula amicitiai
Rumpere; & in summa, pietatem evertere funditus.
Nam iam saepe homines patriam, carosque parentis
Prodiderunt, vitare Acherusia templa petentes.
Nam veluti pueri trepidant, atque omnia caecis
In tenebris metuunt: sic nos in luce timemus