Super hac tertia ſpecie formari poteſt problema, vnde fiat, vt quieſcens huiuſ-
modi rota parallela orizonti ſuper vnum punctum, & quantò fieri poteſt exiſtens ę-
qualis, ſi eam circunuoluamus maiore qua poterimus ui, & eãdem poſtea dimitten-
tes non perpetuò circunuoluatur.
Hoc quidem, quatuor fit ob cauſas. quarum prima eſt, quia huiuſmodi motus, eius
rotæ non ſit naturalis. ſecunda eſt, quia etiamſi rota ſuper punctum mathematicum
quieſceret, oporteret tamen vt ſuperius alterũ haberet polum, qui ipſam orizontalẽ
teneret, qui quidem munimento aliquo corporeo indigeret; vnde fricatio quędam
conſequeretur, ex qua reſiſtentia prodiret.
Tertia eſt, quia aer contiguus eam perpetuò aſtringit, hocq́; modo eius motui
reſiſtit.
Quarta eſt, quia quęlibet pars corporea, quę à ſe mouetur, impetu eidem à quali-
bet extrinſeca virtute mouente impręſſo, habet naturalem inclinationem ad rectum
iter, non autem curuum, vnde ſi à dicta rota particula aliqua ſuę circunferentiæ diſiũ
geretur, abſque dubio per aliquod temporis ſpatium pars ſeparata recto itinere fer
retur per aerem, vt exemplo à fundis, quibus iaciuntur lapides, ſumpto, cognoſce
re poſsumus, in quibus, impetus motus impręſſus naturali quadam propenſione
rectum iter peragit, cum euibratus lapis, per lineam rectam contiguam giro, quem
primo faciebat, in puncto, in quo dimiſſus fuit, rectum iter inſtituat, vt rationi con-
ſentaneum eſt.
Eadem, quoque ratione fit, vt quantò maior eſt aliqua rota, tantò maiorem quo
que impetum, & impreſſionem motus eius circunferentiæ partesrecipiant, vnde ſę-
pe euenit, vt dum eam ſiſtere volumus, id cũ labore & cum diſſicultate agamus ; quia
quantò maior eſt diameter vnius circuli, tantò minus curua eſt eiuſdem circunferen
tia, & tantò propius accedit angulum eiuſdem circunferentiæ ad quantitatem duo-
rum angulorum rectorum rectilineorum, ideſt circunferentia ad rectitudinem linea
rem. Vnde earundem partium dictæ circunferentiæ motus ad inclinationem ſibi à
natura tributam, quæ eſt incedendi per lineam rectam, magis accedit.