4034PHYSICORVM ARIST.
De cauſis quibuſdam non manifeftis, Fortuna, &
Caſu:
&
de
eiſdem opiniones aliorum.
eiſdem opiniones aliorum.
CAP. IIII.
_F_Ortuna etiã, &
caſus de numero cauſarũ eſſe dicũtur:
11Hîc Ārifto. de
cauſis per acci,
dens determi-
nat. multaq́; eſſe, & fieriob fortunã, et caſum. Cõſiderandũ
eſt igitur, quomodo ſunt in his cauſis fortuna, & caſus: &
utrũ idẽ ſint, an diuerſa: atq; omnino quidnã ſit fortuna, &
caſus. Quidã enim & ſi ſint nec´ne, dubitant. Nibil enim à
fortuna fieri dicunt, ſed omniũ definitam quandam cauſam
eſſe, quæ fieri dicimus à caſu, aut fortuna: ceu profectionis
à fortuna cuiuſpiam ad forũ, inuẽtionisq́; eius quẽ uolebat
quidẽ, nõ putabat autẽ inuenire, cauſam hoc aiunt eſſe, illũ
inquã profectũ illuc, emere quippiam uelle. Similiter & in
cæteris, quæ à fortuna prouenire dicuntur, ſemper cauſam
quandã inquiunt eſſe, quàm ſumere licet, ſed non fortunam.
Quod ſi quippiam eſſet fortuna, abſurdũ ſanè uidebitur, &
dubitabit nõ iniuria quiſpiam, cur´ nam ſapientũ antiquorũ
nemo cauſas generationis, corruptionis ue dicens, de fortu-
na quicquã determinauit. Sed ut uidetur, nec illi quicquam
eſſe à fortuna putabant. Verùm & hoc mirabile eſt. Multa
nanq; ſunt, & fiunt à fortuna, & caſu, quorum quodq; nõ
ignorãtes reduci poſſe ad aliquã cauſam (ut ille ſermo anti
quus dixit, qui fortunã exterminat) illorũ tamen oẽs alia à
fortuna, alia nõ à fortuna fieri dicũt. Quapropter & men-
tionem aliquã ipſius, illos facere oportebat. At uerò neque
quicquã illorũ, ut cõcordiam, aut diſcordiã, aut ignem, aut
mentẽ, aut aliquid aliud huiuſcemodi fortunã eſſe arbitra-
bantur. Abſurdũ igitur eſt, ſiue nõ eſſe putauerunt, ſiue pu-
tantes eſſe omiſerũt, præſertin cùm interdũ utãtur. Vt Em-
pedocles nõ ſemper aërem ſupra inquiens ſegregari, ſed ut
fortè accidit. Dicit enim cũ de mundi loquitur
11Hîc Ārifto. de
cauſis per acci,
dens determi-
nat. multaq́; eſſe, & fieriob fortunã, et caſum. Cõſiderandũ
eſt igitur, quomodo ſunt in his cauſis fortuna, & caſus: &
utrũ idẽ ſint, an diuerſa: atq; omnino quidnã ſit fortuna, &
caſus. Quidã enim & ſi ſint nec´ne, dubitant. Nibil enim à
fortuna fieri dicunt, ſed omniũ definitam quandam cauſam
eſſe, quæ fieri dicimus à caſu, aut fortuna: ceu profectionis
à fortuna cuiuſpiam ad forũ, inuẽtionisq́; eius quẽ uolebat
quidẽ, nõ putabat autẽ inuenire, cauſam hoc aiunt eſſe, illũ
inquã profectũ illuc, emere quippiam uelle. Similiter & in
cæteris, quæ à fortuna prouenire dicuntur, ſemper cauſam
quandã inquiunt eſſe, quàm ſumere licet, ſed non fortunam.
Quod ſi quippiam eſſet fortuna, abſurdũ ſanè uidebitur, &
dubitabit nõ iniuria quiſpiam, cur´ nam ſapientũ antiquorũ
nemo cauſas generationis, corruptionis ue dicens, de fortu-
na quicquã determinauit. Sed ut uidetur, nec illi quicquam
eſſe à fortuna putabant. Verùm & hoc mirabile eſt. Multa
nanq; ſunt, & fiunt à fortuna, & caſu, quorum quodq; nõ
ignorãtes reduci poſſe ad aliquã cauſam (ut ille ſermo anti
quus dixit, qui fortunã exterminat) illorũ tamen oẽs alia à
fortuna, alia nõ à fortuna fieri dicũt. Quapropter & men-
tionem aliquã ipſius, illos facere oportebat. At uerò neque
quicquã illorũ, ut cõcordiam, aut diſcordiã, aut ignem, aut
mentẽ, aut aliquid aliud huiuſcemodi fortunã eſſe arbitra-
bantur. Abſurdũ igitur eſt, ſiue nõ eſſe putauerunt, ſiue pu-
tantes eſſe omiſerũt, præſertin cùm interdũ utãtur. Vt Em-
pedocles nõ ſemper aërem ſupra inquiens ſegregari, ſed ut
fortè accidit. Dicit enim cũ de mundi loquitur
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib