1cipium mundi ſtatuit, bonum ipſum appellauit; qua de re di
gnus eſt, qui reprehendi debeat, quod huius motionis finem non
doceat: cum tamen nihil temere moueatur, præſertim ab eo,
quod habet rationem boni, quod est finis: nunc autem omne,
quod mouet, ob aliquem finem mouet libro ſecundo Phyſico
rum, hic finis neceſſario producendus erat: verum Anaxago
ras abditum mouentis mentis finem latere voluit, ne in eum
ſcopulum allideretur, qui Anaxagoram, vel etiam inuitum
cogeret; ad alterum statuendum principium, quod mentem
ad mouendum moueret; niſi ipſa, propter ſe ipſam, vt propter
finem moueat, quod eo magis diſputandum omnino fuerat, quo
minus ab Anaxagora hic finis intelligatur. Illud etiam cul
pa non vacat, quod mentem aſſeruit, bonum eſſe principium,
quod moueat, malum tamen bono minimè oppoſuerit, quod op
ponendum erat, quia alterum abſque altero conſiſtere nequit.
Ad hæc Anaxagoras mentem vnan introduxit, vim, & cau
ſam efficiendi, atque cuncta mouendi: vnam item mobilem
materiam congessit: ex qua omnes mundi partes extraheren
tur, ac mouerentur: vnus igitur motus neceſſario erit, vbi
enim res mouens vna eſt, itemque mobile vnum est, vnus
etiam motus neceſſario fiet: nam ab vno in quantum vnum,
non naſcitur niſi vnum, vt intelligere poſſumus ex his, quæ
Ariſtoteles ſcripta reliquit libro ſecundo de ortu, & inte
ritu particula quinquageſimaſexta: nunc autem plures ele
mentorum motus apparent: ergo ab vna, quam Anaxago
ras introduxit mente, in quantum vna est, non fiunt.
gnus eſt, qui reprehendi debeat, quod huius motionis finem non
doceat: cum tamen nihil temere moueatur, præſertim ab eo,
quod habet rationem boni, quod est finis: nunc autem omne,
quod mouet, ob aliquem finem mouet libro ſecundo Phyſico
rum, hic finis neceſſario producendus erat: verum Anaxago
ras abditum mouentis mentis finem latere voluit, ne in eum
ſcopulum allideretur, qui Anaxagoram, vel etiam inuitum
cogeret; ad alterum statuendum principium, quod mentem
ad mouendum moueret; niſi ipſa, propter ſe ipſam, vt propter
finem moueat, quod eo magis diſputandum omnino fuerat, quo
minus ab Anaxagora hic finis intelligatur. Illud etiam cul
pa non vacat, quod mentem aſſeruit, bonum eſſe principium,
quod moueat, malum tamen bono minimè oppoſuerit, quod op
ponendum erat, quia alterum abſque altero conſiſtere nequit.
Ad hæc Anaxagoras mentem vnan introduxit, vim, & cau
ſam efficiendi, atque cuncta mouendi: vnam item mobilem
materiam congessit: ex qua omnes mundi partes extraheren
tur, ac mouerentur: vnus igitur motus neceſſario erit, vbi
enim res mouens vna eſt, itemque mobile vnum est, vnus
etiam motus neceſſario fiet: nam ab vno in quantum vnum,
non naſcitur niſi vnum, vt intelligere poſſumus ex his, quæ
Ariſtoteles ſcripta reliquit libro ſecundo de ortu, & inte
ritu particula quinquageſimaſexta: nunc autem plures ele
mentorum motus apparent: ergo ab vna, quam Anaxago
ras introduxit mente, in quantum vna est, non fiunt.
Nec Democriti fortuna, & caſus hæc elementa mouebunt:
tum quia, in natura nihil caſu, nihil temerè, nihil fortuito aut
moueat, aut moueatur, vt videre eſt apud Ariſtotelem libre
ſecundo de Phyſico auditu particula ſeptuageſimaquinta, &
tum quia, in natura nihil caſu, nihil temerè, nihil fortuito aut
moueat, aut moueatur, vt videre eſt apud Ariſtotelem libre
ſecundo de Phyſico auditu particula ſeptuageſimaquinta, &