1pingerentur continuata per memoriam uoluptate, quam dum illa àge
rent, conceperant: nihilominus, neque color ipſe, nec lux aut ſpectaculum
uel imagines poſſunt adeò mouere animi affectus, uel ſonus. Nam
duo in uniuerſum ex uiſu ad animi affectus mouendos habentur, tene
bræ ad triſtitiam & metum, pictura regionum amœnarum ad iucundita
tem, ſed iram quæ moueant picturæ alacritatemúe aut commiſerationem,
non habemus. Videtur ergo ob hæc ſonus ipſe magis animæ intimus
<08> ullum aliud ſenſile. Quod ſi odoratus eſt in appendicibus cerebri, ui
ſus in pupilla oculi, guſtus in linguæ neruis, ueri ſimile eſt magis inti
mum eſſe auditum, ſcilicet in cerebro ipſo, atque ob id magis ab illo mo
ueri animam. Neque emm in aere concepto à concauitatibus auris, qui no
ſtri pars non eſt: neque à tympano, cùm ſuperflua fuiſſet cauitas interior
omnis: neque enim inter pupillam & cerebrum pars ulla cernitur ad ui
ſum adiuuandum idonea: ſed ſolus ſufficit conſenſus pupillę cum cere
bro: nam ad nos per ſpiritus differtur imago, non emm uiſus eſſet unus,
nec in uno tempore fieret, ſed ueluti è ſecundo ſpeculo & decimo ſimul,
& eodem tempore reflectitur imago, ut à primo ita ſenſus uiſus ex pu
pilla in cerebro & in corde & anima ſimul relucet. At ergo non potuit
in tympano uel neruo denſiore fieri auditus, ſed in cerebro ipſo, ob q̊d
magis moueret affectus. Sed & magis incorporeus eſt ſonus, ut qui
inſtrumentum proprium non afficiat, niſi cum immoderatus fuerit, at
omnis color, omnis lux oculum afficit, ac, ut ita dicam, tingit, neque ſuc
ceſsiones illas ob id adeò minutas oculus percipere poteſt ut auris,
ſed coinquinatur, ut ita dicam, priorum obiectorum reliquijs atque ima
ginibus. Vt in uniuerſum conſtet puriorem eſſe auditus ſenſum etiam
animæ noſtræ propiorem quàm uiſum.
rent, conceperant: nihilominus, neque color ipſe, nec lux aut ſpectaculum
uel imagines poſſunt adeò mouere animi affectus, uel ſonus. Nam
duo in uniuerſum ex uiſu ad animi affectus mouendos habentur, tene
bræ ad triſtitiam & metum, pictura regionum amœnarum ad iucundita
tem, ſed iram quæ moueant picturæ alacritatemúe aut commiſerationem,
non habemus. Videtur ergo ob hæc ſonus ipſe magis animæ intimus
<08> ullum aliud ſenſile. Quod ſi odoratus eſt in appendicibus cerebri, ui
ſus in pupilla oculi, guſtus in linguæ neruis, ueri ſimile eſt magis inti
mum eſſe auditum, ſcilicet in cerebro ipſo, atque ob id magis ab illo mo
ueri animam. Neque emm in aere concepto à concauitatibus auris, qui no
ſtri pars non eſt: neque à tympano, cùm ſuperflua fuiſſet cauitas interior
omnis: neque enim inter pupillam & cerebrum pars ulla cernitur ad ui
ſum adiuuandum idonea: ſed ſolus ſufficit conſenſus pupillę cum cere
bro: nam ad nos per ſpiritus differtur imago, non emm uiſus eſſet unus,
nec in uno tempore fieret, ſed ueluti è ſecundo ſpeculo & decimo ſimul,
& eodem tempore reflectitur imago, ut à primo ita ſenſus uiſus ex pu
pilla in cerebro & in corde & anima ſimul relucet. At ergo non potuit
in tympano uel neruo denſiore fieri auditus, ſed in cerebro ipſo, ob q̊d
magis moueret affectus. Sed & magis incorporeus eſt ſonus, ut qui
inſtrumentum proprium non afficiat, niſi cum immoderatus fuerit, at
omnis color, omnis lux oculum afficit, ac, ut ita dicam, tingit, neque ſuc
ceſsiones illas ob id adeò minutas oculus percipere poteſt ut auris,
ſed coinquinatur, ut ita dicam, priorum obiectorum reliquijs atque ima
ginibus. Vt in uniuerſum conſtet puriorem eſſe auditus ſenſum etiam
animæ noſtræ propiorem quàm uiſum.
Quibus conſtitutis uidendum eſt, quomodo ſonus permutet affe
ctus: hoc autem non quia animam, quæ immortalis eſt & immateriaria,
ſed quoniam aut corporis eam partem, quæ eſt animæ inſtrumentum,
id eſt, ſpiritum, aut animæ principalem coniunctionem qua corpori an
nexa eſt. Vt enim corpus deſerit aut impeditur à corporis commercio
corpus immoritur: hoc præſentiens animus, fiunt illa duo præuia ad
mortem timor & triſtitia. Vt contrà, lætitia non eſt niſi communicatio
animæ corpori, & quatenus communicatur ſolum de uita cogitat, atque
ob id quaſi immortalis, qui lætatur obliuiſcitur mortis. Ergo animę ra
tio illa erit, quæ ut cognoſcit perfectè exhilaratur dulcedine uo cum, &
hoc fit in diapaſon. Vt uerò imperfectè diapente, ut imperfectius dia
teſſaron, at cum ex diateſſaro & diapente perficitur diapaſon, accidit ei
idem, quod quærenti gemmas in matrice dum inuenit, & ei qui ex tabulis
arcam conficit, & puero cum adoleſcit, & generaliter ei qui ex imperfectis
perfecta colligit: ex quintæ enim & quartæ ſenſu imperfectarum
ctus: hoc autem non quia animam, quæ immortalis eſt & immateriaria,
ſed quoniam aut corporis eam partem, quæ eſt animæ inſtrumentum,
id eſt, ſpiritum, aut animæ principalem coniunctionem qua corpori an
nexa eſt. Vt enim corpus deſerit aut impeditur à corporis commercio
corpus immoritur: hoc præſentiens animus, fiunt illa duo præuia ad
mortem timor & triſtitia. Vt contrà, lætitia non eſt niſi communicatio
animæ corpori, & quatenus communicatur ſolum de uita cogitat, atque
ob id quaſi immortalis, qui lætatur obliuiſcitur mortis. Ergo animę ra
tio illa erit, quæ ut cognoſcit perfectè exhilaratur dulcedine uo cum, &
hoc fit in diapaſon. Vt uerò imperfectè diapente, ut imperfectius dia
teſſaron, at cum ex diateſſaro & diapente perficitur diapaſon, accidit ei
idem, quod quærenti gemmas in matrice dum inuenit, & ei qui ex tabulis
arcam conficit, & puero cum adoleſcit, & generaliter ei qui ex imperfectis
perfecta colligit: ex quintæ enim & quartæ ſenſu imperfectarum