1
fallamur, quia nemo eſt qui velit falli. Sed longè aliud
eſt velle fallli, quàm velle aſſentiri iis, in quibus cont
tingit errorem reperiri. Et quamvis revera nullus ſit,
qui expreſſe velit falli, vix tamen ullus eſt, qui non
ſaepe velit iis aſſentiri, in quibus error ipſo inſcio con
tinetur. Quin & ipſa veritatis aſſequendae cupiditas
perſaepe efficit, ut ii qui non recte ſciunt quâ ratione
ſit aſſequenda, de iis quae non percipiunt judicium
ferant, atque idcirco ut errent.
fallamur, quia nemo eſt qui velit falli. Sed longè aliud
eſt velle fallli, quàm velle aſſentiri iis, in quibus cont
tingit errorem reperiri. Et quamvis revera nullus ſit,
qui expreſſe velit falli, vix tamen ullus eſt, qui non
ſaepe velit iis aſſentiri, in quibus error ipſo inſcio con
tinetur. Quin & ipſa veritatis aſſequendae cupiditas
perſaepe efficit, ut ii qui non recte ſciunt quâ ratione
ſit aſſequenda, de iis quae non percipiunt judicium
ferant, atque idcirco ut errent.
XLII.
Quomodo, quamvis no
limus falli, fallamus
Quomodo, quamvis no
limus falli, fallamus
30
tamen per noſtram
voluntatem.
voluntatem.
5
Certum autem eſt, nihil nos unquam falſum pro
vero admiſſuros, ſi tantùm iis aſſenſum praebeamus quae
clarè & diſtinctèpercipiemus. Certum, inquam, quia,
cùm Deus non ſit fallax, facultas percipiendi quam no
bis dedit, non poteſt tendere in ſalſum; ut neque etiam
facultas aſſentiendi, cùm tantùm ad ea quae clarè per
cipiuntur ſe extendit. Et quamvis hoc nullà ratione
probaretur, ita omnium animis à naturâ impreitum eſt,
ut quoties aliquid clarè percipimus, ei ſponte aſſentia
mur, & nullo modo poſſimus dubitare quin ſit verum.
XLIII.
Nos nunquam falli,
cùm ſolis clarè & di
ſtinctè perceptis aſ
ſentimur.
Nos nunquam falli,
cùm ſolis clarè & di
ſtinctè perceptis aſ
ſentimur.
10
Certum etiam eſt, cùm aſſentimur alicui rationi
quam non percipimus, vel nos falli, vel caſu tantùm
incidere in veritatem, atque ita neſcire nos non falli.
Sed ſanè rarò contingit, ut aſſentiantur iis, quae adver
timus à nobis non eſſe percepta: quia lumen naturae
nobis dictat, nunquam niſi de re cognità eſſe judican
dum. In hoc autem frequentiſſimè erramus, quòd multa
putemus à nobis olim fuiſſe percepta, iiſque, memoriae
mandatis, tanquam omnino perceptis aſſentiamur,
quae tamen revera nunquam percepimus.
XLIV.
Nos ſemper malèjudi
care, cùm aſſentimur
non clarè perceptis,
etſi caſu incidamus
in veritatem; idque
ex eo contingere,
quòd ſupponamus ea
fuiſſe antea ſatis à
nobis perſpecta.
Nos ſemper malèjudi
care, cùm aſſentimur
non clarè perceptis,
etſi caſu incidamus
in veritatem; idque
ex eo contingere,
quòd ſupponamus ea
fuiſſe antea ſatis à
nobis perſpecta.
20
25
Quin & permulti homines nihil planè in totâ vitâ
percipiunt ſatis rectè, ad certum de eo judicium