XX.
Nos non à nobis ipſis,
ſed à Deo factos,
eumque proinde exi
ſtere.
Nos non à nobis ipſis,
ſed à Deo factos,
eumque proinde exi
ſtere.
20
25
30
Nihilque hujus demonſtrationis evidentiam poteſt
obſcurare, modò attendamus ad temporis ſive rerum
durationis naturam; quae talis eſt, ut ejus partes à ſe
mutuò non pendeant, nec unquam ſimul exiſtant; at
que ideò ex hoc quòd jam ſimus, non ſequitur nos in
tempore proximè ſequenti etiam futuros, niſi aliqua
cauſa, nempe eadem illa quae nos primùm produxit,
continuò veluti reproducat, hoc eſt, conſervet. Facilè
enim intelligimus nullam vim eſſe in nobis, per quam
nos ipſos conſervemus; illumque in quo tanta eſt vis,
ut nos à ſe diverſos conſervet, tantò magis etiam ſe
ipſum conſervare, vel potiùs nullâ ullius conſerva
tione indigere, ac denique Deum eſſe.
XXI.
Exiſtantiae noſtrae du
rationem ſuffiere,
ad exiſtentiam Dei
demonſtrandam.
Exiſtantiae noſtrae du
rationem ſuffiere,
ad exiſtentiam Dei
demonſtrandam.
10
Magna autem in hoc exiſtentiam Dei probandi
modo, per ejus ſcilicet ideam, eſt praerogativa: quòd
ſimul quiſnam ſit, quantùm naturae noſtrae fertè infir
ſcendi, ot?znia ejui
mitas agnoſcamus. Nempe ad ejus ideam nobis inge
genii vi coſſ noſcibilia
nitam reſpicientes, videmus illum eſſe aeternum, om
niſcium, omnipotentem, omnis bonitatis veritatiſque
fontem, rerum omnium creatorem, ac denique illa
omnia in ſe habentem, in quibus aliquam perfectio
nem infinitam, ſive nullâ imperfectione terminatam,
clarè poſſumus advertere.
XXII.
Ex noſtro modo exi
ſtentiam Dei cogno
ſcendi, omnia ejus
attributa naturali in
genii vi cognoſcibilia
ſimul cognoſci.
Ex noſtro modo exi
ſtentiam Dei cogno
ſcendi, omnia ejus
attributa naturali in
genii vi cognoſcibilia
ſimul cognoſci.
15
20
Nam ſanè multa ſunt, in quibus etſi nonnihil per
fectionis agnoſcamus, aliquid tamen etiam imperfe
ctionis ſive limitationis deprehendimus; ac proinde
competere Deo non poſſunt. Ita in naturâ corporeâ,
quia ſimul cum locali extenſione diviſibilitas inclu
ditur, eſtque imperfectio eſſe diviſibilem, certum eſt,
Deum non eſſe corpus. Et quamvis in nobis perfectio
quaedam ſit, quòd ſentiamus, quia tamen in omni ſenſu