Fabri, Honoré, Dialogi physici in quibus de motu terrae disputatur, 1665

Table of figures

< >
[Figure 71]
[Figure 72]
[Figure 73]
[Figure 74]
[Figure 75]
[Figure 76]
[Figure 77]
[Figure 78]
[Figure 79]
[Figure 80]
[Figure 81]
[Figure 82]
[Figure 83]
< >
page |< < of 248 > >|
    <archimedes>
      <text>
        <body>
          <chap>
            <p type="main">
              <s id="s.000769">
                <pb pagenum="68" xlink:href="025/01/072.jpg"/>
              ſanè omnibus experimentis repugnat, quæ cum ſpatio Galileano prorſus
                <lb/>
              conſentiunt. </s>
            </p>
            <p type="main">
              <s id="s.000770">
                <emph type="italics"/>
              Antim.
                <emph.end type="italics"/>
              </s>
              <s id="s.000771"> Nemo vnquam hujus rei periculum fecit in 4. inſtantibus,
                <lb/>
              ſed tantùm in 4. temporibus ſenſibilibus, nempe inſtantia ſub ſenſum non
                <lb/>
              cadunt; at ſupponuntur hoc loco 4.inſtantia. </s>
              <s id="s.000772">iuxta ſingularem illam tem­
                <lb/>
              poris hypotheſim ; equidem ſi tempus AE ex quatuor partibus temporis
                <lb/>
              ſenſibilibus componas ſecundùm communem, aut etiam Galileanam tem­
                <lb/>
              poris hypotheſim, & dividas AE in 8. tempora æqualia; in progreſſione
                <lb/>
              Galilei, tempore AE, idem ſpatium decurritur; at verò in mea decurritur
                <lb/>
              ſpatium, quod complectitur 18.triangula æqualia ABV; igitur ſpatium in
                <lb/>
              mea decurſum majus erit Galileano, vna octava; & ſi adhuc tempora bi­
                <lb/>
              fariam dividas, majus erit vna decima ſexta; atque ita deinceps decre­
                <lb/>
              ſcent exceſſus iuxta hanc ſeriem 1/4. &c. </s>
              <s id="s.000773">igitur. </s>
              <s id="s.000774">ſi vel in­
                <lb/>
              ſtantia infinita ſunt, vel partes infinitæ, differentia ſpatiorum in mea
                <lb/>
              progreſſione & Galileana decreſcit in infinitum; ac proinde Illa ſpatia
                <lb/>
              æqualia cenſenda ſunt, quorum vnum aliud ſuperat, exceſſu, minore quo­
                <lb/>
              libet aſſignabili: Hæc ſi non nemo paulò attentiùs conſideraſſet, meam
                <lb/>
              progreſſionem tam citò vt falſam & experimentis omnino repugnantem
                <lb/>
              minimè rejeciſſet, nec adeò dubitaſſet de vera hujus accelerationis cauſa,
                <lb/>
              quæ in eo poſita eſt, quod prioribus gradibus impetus novi gradus conti­
                <lb/>
              nuè accedant, idque ſi quodlibet tempus ex infinitis conſter, vel etiam ex
                <lb/>
              finitis, ſed innumerabilibus, in triangulo; ſi verò ex paucis finitis, in
                <lb/>
              rectangulis, iuxta figuram AEF diſpoſitis; nec alia ſuper hoc, meo judi­
                <lb/>
              cio, difficultas reſtat; vnde concludo, meam progreſſionem alteri præfe­
                <lb/>
              rendam eſſe, quia ſcilicet vtrique hypotheſi facit ſatis; quanquam ad vſum.
                <lb/>
              </s>
              <s id="s.000775">Galileana omnino adhibenda eſt, cùm in eam mea reſolvatur, vt verò ad
                <lb/>
              cauſam phyſicam accelerationis res reducatur pro vtraque hypotheſi, mea
                <lb/>
              certè non modò præferenda eſt, verùm etiam neceſſariò tenenda; ſed tam
                <lb/>
              multa de hac re ſcripſimus, vt de his plura ſcribere operæ pretium non ſit. </s>
            </p>
            <p type="main">
              <s id="s.000776">
                <emph type="italics"/>
              Chryſocom.
                <emph.end type="italics"/>
              </s>
              <s id="s.000777"> Neſcio, quomodo dicas, nullam ſupereſſe difficultatem,
                <lb/>
              cùm inſuperabilis adhuc reſtet; nempe ſi primo inſtanti mobile acquirit
                <lb/>
              AV, & ſecundo, ſpatium CH, duplum, igitur, cùm mobile eſſet ih ſpa­
                <lb/>
              tio AV tanquam in loco adæquato erit in CH duplo ſcilicet, tanquam
                <lb/>
              in loco adæquato majore. </s>
            </p>
            <p type="main">
              <s id="s.000778">
                <emph type="italics"/>
              Antim.
                <emph.end type="italics"/>
              Hæc maxima eſt difficultas, fateor, & in communi temporis
                <lb/>
                <figure id="id.025.01.072.1.jpg" xlink:href="025/01/072/1.jpg" number="23"/>
                <lb/>
              hypotheſi, ſi rèm ipſam, non verba conſideremus,
                <lb/>
              ferè inſuperabilis; immò & in Galilei opinione, qui
                <lb/>
              vult, tempus ex infinitis inſtantibus Mathematicis
                <lb/>
              componi, inſolubilis nodus eſt; ſi enim in tempore
                <lb/>
              AE accipiantur duo inſtantia, ſcilicet B & C, nem­
                <lb/>
              pe vt linea AE repræſentat tempus, ita quodlibet illius
                <lb/>
              punctum repræſentat vnum inſtans, porrò mobile,
                <lb/>
              quod movetur tempore AE, inſtanti B eſt in ſpa­
                <lb/>
              tio BF, inſtanti C in ſpatio CG duplo prioris;
                <lb/>
              quia vt arca trianguli AEI repræſentat, totum </s>
            </p>
          </chap>
        </body>
      </text>
    </archimedes>