1parte puppis deſereretur à malo, neque ex parte pro
ræ attingeretur ab illo Siquidem tametſi lapis tam
aſcendendo, quàm exſcendendo appareret ſemper in
eodem perpendiculo, quia verſabatur ſemper in linea
erecto malo parallela; reuerâ tamen non mouebatur
per rectam, ſed perpendicularem lineam, ſed deſcri
bebat potiùs curuam, quam animaduertiſſet, ſi quis
ex triremi non longè quieſcente lapidem ſpectaſſet.
Vidiſſet enim malum progredientem, & lapidem ex
parte puppis continuò illum aſſectantem, ex parte
proræ antecedentem; adeò vt neque ex parte puppis
à malo deſereretur, quia quantum malus abſcederet,
tantundem illi inſiſteret: neque ex parte proræ attin
geretur à malo, quia quantum malus accederet, tan
tundem illi prægrederetur. Imaginare poſteà virum,
qui exporrecta manu è vertice mali demittebat, ſeu
ſinebat decidere lapidem: apparebat quidem lapis ad
perpendiculum cadere tam ipſi, quàm omnibus nobis,
qui vehebamur eadem triremi: at ſi ſuiſſet ex illa alia,
de qua diximus, quieſcente ſpectatus, apparuïſſet deſ
cribere expoſitæ curuæ dimidium, eaque ratione ma
lum ſemper, heinc ſequi, illeinc præcedere, vt malus nec
deſerere, nec attingere illum poſſet. Cauſa porrô no
ta iam eſt: ſiquidem manus lapidem tenens non impri
mebat quidem motum ſibi proprium, ſed impri
mebat tamen motum quem, habebat à malo, ipſique
erat cum tota naui communis; ex quo efficiebatur, vt
manus ſita verſus puppin adduceret lapidem verſus
malum, & ſita ad proram abduceret à malo; ſicque
lapis è manu excedens illcinc quidem proijceretur
ræ attingeretur ab illo Siquidem tametſi lapis tam
aſcendendo, quàm exſcendendo appareret ſemper in
eodem perpendiculo, quia verſabatur ſemper in linea
erecto malo parallela; reuerâ tamen non mouebatur
per rectam, ſed perpendicularem lineam, ſed deſcri
bebat potiùs curuam, quam animaduertiſſet, ſi quis
ex triremi non longè quieſcente lapidem ſpectaſſet.
Vidiſſet enim malum progredientem, & lapidem ex
parte puppis continuò illum aſſectantem, ex parte
proræ antecedentem; adeò vt neque ex parte puppis
à malo deſereretur, quia quantum malus abſcederet,
tantundem illi inſiſteret: neque ex parte proræ attin
geretur à malo, quia quantum malus accederet, tan
tundem illi prægrederetur. Imaginare poſteà virum,
qui exporrecta manu è vertice mali demittebat, ſeu
ſinebat decidere lapidem: apparebat quidem lapis ad
perpendiculum cadere tam ipſi, quàm omnibus nobis,
qui vehebamur eadem triremi: at ſi ſuiſſet ex illa alia,
de qua diximus, quieſcente ſpectatus, apparuïſſet deſ
cribere expoſitæ curuæ dimidium, eaque ratione ma
lum ſemper, heinc ſequi, illeinc præcedere, vt malus nec
deſerere, nec attingere illum poſſet. Cauſa porrô no
ta iam eſt: ſiquidem manus lapidem tenens non impri
mebat quidem motum ſibi proprium, ſed impri
mebat tamen motum quem, habebat à malo, ipſique
erat cum tota naui communis; ex quo efficiebatur, vt
manus ſita verſus puppin adduceret lapidem verſus
malum, & ſita ad proram abduceret à malo; ſicque
lapis è manu excedens illcinc quidem proijceretur